Pierre Cabanis
Pierre Cabanis (ur. 5 czerwca 1757 w Cosnac, zm. 5 maja 1808 koło Meulan) – filozof i lekarz nadworny Ludwika XVI (prawdopodobnie świadek ścięcia króla, a później jego żony Marii Antoniny).
Należał do filozofów francuskiego oświecenia; empirystów, którzy przyczynili się do rozwoju psychologii. Przedmiotem jego refleksji były zaburzenia umysłu – w ten sposób wyjaśniał zjawisko przestępczości. Cabanis uznał mózg ludzki za najwyższy mechanizm nerwowy. Uczynił to, zastanawiając się podczas licznych w okresie rewolucji francuskiej egzekucji, czy ofiary gilotyny cierpią po odcięciu głowy. W myśl empirystycznej teorii poznania poprzez doświadczenie, zaproponował analizowanie rozwoju dzieci od stadium embriona aż do późnej starości, w kategoriach kryzysów – była to riposta na teorię Johna Locke'a mówiącą o rozwoju dzieci w kontekście narastania ich doświadczenia.
Najważniejsze postulaty Cabanisa:
- mózg to najwyższy mechanizm nerwowy,
- mózg i system nerwowy rządzi produkowaniem myśli, instynktami,
- doznanie wrażeń jest funkcją całego organizmu,
- zaburzenia umysłu – przestępczość to wynik pomieszania się umysłu,
- rozwój człowieka – od stadium embriona do późnej starości w kategoriach kryzysów.
Dzieła
edytuj- Rapports du physique et du moral de l’homme (1802)[1].
Przypisy
edytuj- ↑ Cabanis Pierre Jean Georges, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-08-31] .
- ISNI: 0000000080786285
- VIAF: 8452
- LCCN: n79144647
- GND: 118675141
- LIBRIS: 75kmmhqr3bv367t
- BnF: 118947055
- SUDOC: 026760991
- SBN: RAVV078231
- NLA: 35257398
- NKC: nlk20000082154
- BNE: XX1445935
- NTA: 073914193
- BIBSYS: 2110426
- CiNii: DA05287945
- Open Library: OL164472A
- PLWABN: 9810692638405606
- NUKAT: n02031585
- J9U: 987007277736805171
- PTBNP: 1199038
- CANTIC: a10056324
- CONOR: 293050723
- ΕΒΕ: 236379
- BLBNB: 000905168
- LIH: LNB:R4f;=BS