Prawo Moseleya
Prawo Moseleya – empiryczne prawo fizyczne mówiące, że pierwiastki kwadratowe z częstotliwości linii widm rentgenowskiego pierwiastków chemicznych różniących się liczbą atomową Z układają się na linii prostej:
gdzie:
- – częstość promieniowania rentgenowskiego,
- – długość fali promieniowania,
- – częstotliwość promieniowania, gdzie prędkość światła,
- – ładunek jądra (liczba atomowa),
- – stałe dla danej linii widmowej[1].
Prawo powyższe zostało sformułowane w 1913 roku przez Henry’ego Moseleya[2][1].
Można je też zapisać dla częstotliwości promieniowania jako notacja Siegbahna
- gdzie: stała Rydberga
lub dla energii kwantów promieniowania rentgenowskiego (odpowiada energii przejść elektronowych w atomie):
- gdzie: stała Rydberga,
gdzie:
Widma rentgenowskie pierwiastków chemicznych, tzw. widma charakterystyczne, układają się w charakterystyczne serie nazywane (seria odpowiada największej energii), których najbardziej energetyczne linie oznaczane są odpowiednio
- Dla serii
- Dla serii (w przybliżeniu)
Prawo Moseleya było wykorzystane do odkrycia „brakujących pierwiastków”, np. Hf prawie identyczny chemicznie z cyrkonem Zr został zidentyfikowany w 1923 roku dzięki swojemu widmu rentgenowskiemu przez Holendra Dirka Costera i Węgra György von Hevesy’ego.
Przypisy
edytuj- ↑ a b H.G.J. Moseley , The High-Frequency Spectra of the Elements. Part II, „The London, Edinburgh and Dublin Philosophical Magazine and Journal of Science”, 27 (sixth series), 1840, s. 703–7013 .
- ↑ Moseleya prawo, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-03-24] .