Quedius fulvicollis
Quedius fulvicollis – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny kusaków.
| Quedius fulvicollis | |||
| (Stephens, 1833) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Podplemię | |||
| Rodzaj | |||
| Podrodzaj |
Quedius (Raphirus) | ||
| Gatunek |
Quedius (Raphirus) fulvicollis | ||
| Synonimy | |||
| |||
Taksonomia edytuj
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1833 roku przez Jamesa Francisa Stephensa pod nazwą Raphirus fulvicollis. Jako miejsce typowe wskazano Edynburg w Wielkiej Brytanii[1].
Morfologia edytuj
Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 6 do 6,5 mm. Głowa jest okrągława, o ⅓ szersza niż dłuższa, smolistoczarna z brunatnożółtymi czułkami i głaszczkami. Czułki mają człon pierwszy krótszy niż dwa następne razem wzięte, człon trzeci nie dłuższy niż drugi, a człon przedostatni zauważalnie dłuższy niż szerszy. Oczy są duże, mocno uwypuklone. Przedplecze jest wypukłe, nieco szersze od głowy, słabiej zwężone ku przodowi niż u Q. nitipennis, jednolicie czerwonobrunatne do brunatnego, bądź też czarnobrunatne z rozjaśnionymi krawędziami. Na powierzchni tarczki obecne jest punktowanie. Pokrywy są ciemnobrunatnie ubarwione. Odnóża są brunatnożółte z goleniami tylnej, a czasem także środkowej pary na wewnętrznych brzegach czarnymi z metalicznym połyskiem. Odwłok jest smolistoczarny, mieniący się. Na przedzie trzech pierwszych tergitów odwłoka nie występują szarobrunatne plamki[2].
Ekologia i występowanie edytuj
Owad ten zasiedla stanowiska wilgotne, zwłaszcza górskie lasy liściaste, ale też wilgotne lasy nizinne, torfowiska i pobrzeża wód. Bytuje wśród mchów, w ściółce i pod napływkami[2][3].
Gatunek holarktyczny. W Europie znany jest z Islandii, Wysp Owczych, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Ukrainy, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry[4] oraz Republiki Komi w europejskiej Rosji[1]. W Azji występuje na Syberii[2][3]. W Nearktyce znany jest z Alaski, Kanady i głównej części Stanów Zjednoczonych, na południe sięgając do Nowego Meksyku[1].
W Polsce owada tego stwierdzono w Sudetach Zachodnich i Wschodnich, Beskidzie Śląskim, Gorcach, Tatrach, Pieninach, Bieszczadach, Roztoczu, Nizinie Śląsko-Łużyckiej oraz rezerwacie Olbina w Wielkopolsce[5][2]. Na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony jest jako gatunek zagrożony wymarciem (EN)[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Lee H. Herman. Catalog of the Stapylinidae (Iscecta:Coleoptera). 1758 to the End of Second Millenium. VI Staphylinine Group (Part 3). Staphylininae: Staphylinini (Quediina, Staphylinina, Tanygnathinina, Xanthopygina), Xantholinini. Staphylinidae incertae sedis. Fossils, Protactinae†. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 265, s. 3021–3840, 2001.
- ↑ a b c d Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 e Kusakowate - Staphylinidae: Kusaki - Staphylininae. Warszawa, Wrocław: PWN, PTE, 1980.
- ↑ a b B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 2. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (7), 1980.
- ↑ Quedius (Raphirus) fulvicollis (Stephens, 1833). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2023-04-04].
- ↑ gatunek: Quedius (Raphirus) fulvicollis (J.F. Stephens, 1833). [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2023-04-04].
- ↑ Jan Farkač, David Král, Martin Škorupík: Červený seznam ohrožených druhů České republiky. Bezobratlí. List of threatened species in the Czech Republic. Invertebrates.. Praha: Agentura ochrany přírody a krajiny ČR, 2005. ISBN 80-86064-96-4.