Róża węgierska

gatunek rośliny

Róża węgierska (Rosa zalana Wiesb.) – gatunek krzewu z rodziny różowatych. Występuje w Europie Środkowej, w tym także na rozproszonych stanowiskach w Polsce. Przy stosunkowo niewielkim zasięgu jest w dodatku w jego obrębie dość rzadkim gatunkiem – o mocno rozproszonych stanowiskach. Rośnie w zaroślach na nasłonecznionych stokach i przydrożach. Jest to takson nieco kłopotliwy do oznaczenia – wyróżnia się zielonymi, a nie sinymi liśćmi, owocami szerszymi niż dłuższymi (kulistymi do nieco spłaszczonych) i grubymi, ogruczolonymi szypułkami[4].

Róża węgierska
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

róża

Gatunek

róża węgierska

Nazwa systematyczna
Rosa zalana Wiesb.
142 1879[3]
Synonimy
  • Rosa caryophyllacea Besser var. zalana (Wiesb.) J.B. Keller[4]
Po przekwitnieniu – dojrzewające owoce

Zasięg geograficzny edytuj

Gatunek występuje dziko w Europie Środkowej. Zwarty zasięg obejmuje Słowację i północno-wschodnie Węgry. Mniej licznie rośnie w zachodniej Rumunii, wschodniej Austrii i w Polsce[5][6]. Poza Kotliną Pannońską[7] spotykany jest na bardzo rozproszonych stanowiskach, zwykle na niżu – najwyższe stanowiska sięgają 800 m n.p.m.[8] W XIX wieku znaleziony został na jednym stanowisku w Chorwacji i później już nie został nigdy tam potwierdzony[9]. Jako gatunek wątpliwy i wymagający weryfikacji róża ta podana została także z Białorusi, krajów bałtyckich[10][6] i Ukrainy[6].

W Polsce gatunek znany z pojedynczych stanowisk głównie z zachodniej części kraju – z Niziny Szczecińskiej, w lubuskim z doliny Odry i koło Żagania, poza tym z okolic Poznania. We wschodniej części kraju znany jedynie z okolic Puław[4].

Morfologia edytuj

Pokrój
Krzew o pędach łukowatych do przewisających, osiągający od 0,5 do 3 m wysokości[6][8]. O pędach tęgich[8], pokrytych kolcami zakrzywionymi i mniej licznymi igiełkowatymi (prostymi) oraz gruczołkami[6].
Liście
Pierzasto złożone z 5–7 listków. U nasady z ogruczolonymi przylistkami. Osadki liściowe owłosione lub nagie, ale zawsze mocno ogruczolone i kolczaste. Listki jajowate do eliptycznych, zielone, owłosione i ogruczolone po obu stronach, rzadko z wierzchu nagie. Na brzegu piłkowane gruczołowato[6].
Kwiaty
Wyrastają zwykle zebrane w wielokwiatowe kwiatostany. Osadzone są na szypułkach grubych, ogruczolonych (rzadko nagich), osiągających 3 cm długości. Działki kielicha pierzasto podzielone, na brzegu i grzbiecie ogruczolone. koronę kwiatu tworzy 5 różowych płatków. Pręciki bardzo liczne. Szyjki słupków w różnym stopniu owłosione, wystają tworząc główkę ponad szerokim orficjum[6].
Owoce
Niełupki osiągające 5–6 mm długości i 3–4 mm średnicy, zwykle bocznie spłaszczone. Na wierzchołku są zaostrzone i tu z kępką włosków. Powierzchnia falista w kolorze żółtym do czerwonego[8]. Zebrane są wewnątrz ciemnoczerwonych (po dojrzeniu), mięsistych i nagich lub ogruczolonych owoców pozornych (szupinkowych) o kształcie kulistym, często szerszych niż dłuższych[6]. Owoc pozorny zwieńczony jest utrzymującymi się po przekwitnieniu, rozpostartymi działkami[6].

Biologia i ekologia edytuj

Kwitnie w czerwcu[4].

Rośnie w zaroślach na nasłonecznionych stokach[4], miedzach, skrajach lasów, porzuconych pastwiskach i winnicach[8].

Liczba chromosomów 2n = 35[11][6].

Systematyka edytuj

Gatunek opisany został jako blisko spokrewniony z Rosa caryophyllacea, od której różni się kulistymi lub spłaszczonymi owocami rzekomymi (u R. caryophyllacea są one eliptyczne do jajowatych) i ogruczolonymi, a nie nagimi szypułkami. Niektórzy autorzy, zarówno w XIX, jak i w XX wieku traktowali ten takson jako odmianę R. caryophyllacea Besser var. zalana (Wiesb.) J.B. Keller. W drugiej połowie XX wieku stwierdzono, że gatunek ten jest najwyraźniej mieszańcem róży rdzawej R. rubiginosa i polnej R. agrestis. Jest to jednak poddawane jako wątpliwe, ponieważ żaden z gatunków rodzicielskich nie ma liści ogruczolonych po obu stronach blaszki, co ma miejsce u róży węgierskiej[5]. Inna hipoteza widzi w tym taksonie mieszańca róży francuskiej R. gallica i dzikiej R. canina[8].

Gatunek zaliczany jest do sekcji Caninae de Candolle ex Seringe podrodzaju Rosa w obrębie rodzaju róża Rosa z rodziny różowatych Rosaceae[6].

Opisano mieszańca R. × pomazensis Deg. (R. zalana × R. gallica)[7].

Przypisy edytuj

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2020-05-14] (ang.).
  3. Rosa zalana Wiesb.. [w:] The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2020-05-14].
  4. a b c d e Ryszard Popek: Dziko rosnące róże Polski. Kraków: Plantpress Sp. z o.o., 2002, s. 67-70. ISBN 83-85982-69-8.
  5. a b Ivan Schanzer. A note on Rosa zalana (Rosaceae) in Northern Burgenland. „Neilreichia”. 1, s. 133-136, 2001. 
  6. a b c d e f g h i j k Ryszard Popek: Dziko rosnące róże Europy. Kraków: Officina Botanica, 2007, s. 78-79. ISBN 978-83-922115-1-8.
  7. a b Géza Facsar. Taxonomic Interpretation of the Natural Diversity of the Genus Rosa in the Carpathian Basin, Hungary. „ISHS Acta Horticulturae 690: I International Rose Hip Conference”, s. 35-44, 2005. DOI: 10.17660/ActaHortic.2005.690.3. 
  8. a b c d e f Vít Bojnanský, Agáta Fargašová: Atlas of Seeds and Fruits of Central and East-European Flora: The Carpathian Mountains Region. Springer Science & Business Media, 2007, s. 261. ISBN 978-1-4020-5362-7.
  9. Trinajstic I.. Rosa zalana Wiesb. (Rosaceae) in the flora of Croatia. „Nat. Croat.”. 11, 1, s. 119–123, 2002. 
  10. Rosa zalana Wiesb.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2020-05-14].
  11. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 230. ISBN 83-01-14342-8.