Ratoszyn Pierwszy
Ratoszyn Pierwszy – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Chodel[6][5].
| wieś | |
 Kościół pw. śś. Macieja Apostoła i Katarzyny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
81 |
| Kod pocztowy |
24-350[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LOP |
| SIMC |
0380103[5] |
Położenie na mapie gminy Chodel  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu opolskiego  | |
 51°05′08″N 22°09′19″E/51,085556 22,155278[1]
| |
Do 1870 istniała gmina Ratoszyn.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo w gminie Chodel[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 548 mieszkańców[8].
Części wsi edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 1022392 | Borek | część wsi |
| 1022400 | Cychów | część wsi |
| 1022423 | Lasek | część wsi |
| 1022430 | Zadole | część wsi |
Uwagi edytuj
- Zadole, brak możliwości zlokalizowania obiektu na mapach geoportalu. Według danych PRNG Zadole nie występuje w częściach wsi Ratoszyn Pierwszy
- Cychów graniczy z Kolonią Ratoszyn Drugi około 3 km na południe od Ratoszyna Pierwszego w położeniu 51°03′35″N 22°08′36″E/51,059722 22,143333
Historia edytuj
.jpg)
Wieś z metryką sięgającą XIV wieku, odnotowana w dokumentach kościelnych w roku 1328 jako „Ratosin”, w roku 1336 figuruje w spisie świętopietrza Ratoszyn płaci 1 skojec. Ratoszyn posiadał w XV wieku prawo magdeburskie, w 1451 roku Grot (z Ostrowa) tenutariusz kazimierski wójtostwo we wsi nabyte od kmiecia Wojtowicza sprzedaje Miklaszowi dziedzicowi za 70 grzywien. Według Długosza (1470-80) dziedzicami byli Grotek Balon (Grothek Balun) i inni (Długosz L.B. t.II s.544). W latach 1531–1533 odnotowano pobór z części Maciejowskiego (właściciela sąsiedniego Chodla) 10 łanów i młyna.
Parafia w Ratoszynie istniała już w XV wieku według zapisu Długosza obejmowała: Borów, Borzechów, Łopiennik, Radlin (Długosz L.B. t.II s.544-5)[9][10].
W wieku XIX Ratoszyn opisano jako wieś z folwarkiem w powiecie lubelskim, gminie i parafii Chodel, leży tuż pod osadą Chodel, posiada kościół drewniany będący filią parafii Chodel. Około roku 1888 wieś posiadała 93 osady i 1691 morgi gruntu. Folwark natomiast 3283 mórg w tym: 1263 roli, 1871 lasu, 48 mórg wody (stawy). Ratoszyn wchodził a skład dóbr Chodel[10].
Według spisu z roku 1827 w Ratoszynie było 40 domów i 227 mieszkańców[11].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 114852
- ↑ Wieś Ratoszyn Pierwszy w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-05-02] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-05-02].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1074 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-02-16].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Strona gminy, sołectwa
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Ratoszyn, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
- ↑ a b Ratoszyn (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 543.
- ↑ Tabela. Tabela miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożone w biurze Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji, t. I-II, W. 1827.. „Centralna Biblioteka Statystyczna”. A-Ł (Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego), s. 288, 1827. Warszawa.