Relacje Greena – pięć relacji równoważności definiowanych na dowolnej półgrupie , związanych z pojęciem ideału głównego . Relacje te oznaczane są symbolami
L
,
R
,
D
,
J
{\displaystyle {\mathcal {L,\,R,\,D,\,J}}}
i
H
.
{\displaystyle {\mathcal {H}}.}
Relacje
L
,
R
{\displaystyle {\mathcal {L,\,R}}}
i
J
{\displaystyle {\mathcal {J}}}
to relacje generowania tego samego ideału, odpowiednio lewo-, prawo- i obustronnego. Relacja
H
{\displaystyle {\mathcal {H}}}
jest przecięciem
L
{\displaystyle {\mathcal {L}}}
i
R
.
{\displaystyle {\mathcal {R}}.}
Relacja
D
{\displaystyle {\mathcal {D}}}
to złożenie tych relacji. Relacje te zostały wprowadzone przez Jamesa A. Greena w 1951 roku.
Niech
S
{\displaystyle S}
będzie półgrupą i
a
,
b
∈
S
.
{\displaystyle a,\,b\in {S}.}
Przez
S
1
=
S
∪
{
1
}
{\displaystyle S^{1}=S\cup \{1\}}
oznaczamy półgrupę
S
{\displaystyle S}
z jedynką dołączoną, jeśli jej wcześniej nie było.
Wtedy
a
L
b
⟺
S
1
a
=
S
1
b
{\displaystyle a{\mathcal {L}}b\iff S^{1}a=S^{1}b}
(
a
{\displaystyle a}
i
b
{\displaystyle b}
generują ten sam lewostronny ideał główny);
a
R
b
⟺
a
S
1
=
b
S
1
{\displaystyle a{\mathcal {R}}b\iff aS^{1}=bS^{1}}
(
a
{\displaystyle a}
i
b
{\displaystyle b}
generują ten sam prawostronny ideał główny);
D
=
L
∘
R
=
R
∘
L
{\displaystyle {\mathcal {D}}={\mathcal {L}}\circ {\mathcal {R}}={\mathcal {R}}\circ {\mathcal {L}}}
[1] (relacja
D
{\displaystyle {\mathcal {D}}}
jest złożeniem relacji
L
{\displaystyle {\mathcal {L}}}
i
R
{\displaystyle {\mathcal {R}}}
);
a
J
b
⟺
S
1
a
S
1
=
S
1
b
S
1
{\displaystyle a{\mathcal {J}}b\iff S^{1}aS^{1}=S^{1}bS^{1}}
(
a
{\displaystyle a}
i
b
{\displaystyle b}
generują ten sam obustronny ideał główny);
H
=
L
∩
R
.
{\displaystyle {\mathcal {H}}={\mathcal {L}}\cap {\mathcal {R}}.}
Okazuje się, że wszystkie z tych relacji są relacjami równoważności. (Jest to natychmiastowe w przypadku
L
,
R
,
J
{\displaystyle {\mathcal {L}},\,{\mathcal {R}},\,{\mathcal {J}}}
i
H
.
{\displaystyle {\mathcal {H}}.}
Przypadek
D
{\displaystyle {\mathcal {D}}}
jest nieco trudniejszy i dowód można znaleźć na przykład w [2] – zob. sekcję Bibliografia ).
Niech
a
∈
S
{\displaystyle a\in S}
i
S
{\displaystyle S}
niech będzie półgrupą. Wtedy oznaczamy:
L
a
=
{
x
∈
S
|
x
L
a
}
{\displaystyle \mathrm {L} _{a}=\left\{x\in S|\,x{\mathcal {L}}a\right\}}
jest klasą abstrakcji elementu
a
{\displaystyle a}
w relacji
L
{\displaystyle {\mathcal {L}}}
i analogicznie:
R
a
=
{
x
∈
S
|
x
R
a
}
,
{\displaystyle \mathrm {R} _{a}=\left\{x\in S|\,x{\mathcal {R}}a\right\},}
D
a
=
{
x
∈
S
|
x
D
a
}
,
{\displaystyle \mathrm {D} _{a}=\left\{x\in S|\,x{\mathcal {D}}a\right\},}
J
a
=
{
x
∈
S
|
x
J
a
}
{\displaystyle \mathrm {J} _{a}=\left\{x\in S|\,x{\mathcal {J}}a\right\}}
i
H
a
=
{
x
∈
S
|
x
H
a
}
{\displaystyle \mathrm {H} _{a}=\left\{x\in S|\,x{\mathcal {H}}a\right\}}
są klasami abstracji elementu
a
{\displaystyle a}
odpowiednio w relacjach
R
,
D
,
J
{\displaystyle {\mathcal {R}},\,{\mathcal {D}},\,{\mathcal {J}}}
i
H
.
{\displaystyle {\mathcal {H}}.}
W dowolnej grupie
G
{\displaystyle G}
mamy
H
=
L
=
R
=
D
=
J
=
G
×
G
.
{\displaystyle {\mathcal {H}}={\mathcal {L}}={\mathcal {R}}={\mathcal {D}}={\mathcal {J}}=G\times G.}
W nieskończonej półgrupie cyklicznej
(
N
,
+
)
{\displaystyle \left(\mathbb {N} ,+\right)}
mamy
H
=
L
=
R
=
D
=
J
=
{
(
x
,
x
)
|
x
∈
N
}
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}={\mathcal {L}}={\mathcal {R}}={\mathcal {D}}={\mathcal {J}}=\left\{(x,x)|\,x\in \mathbb {N} \right\},}
Ten sam wzór jest prawdziwy dla półgrupy
(
N
,
⋅
)
,
{\displaystyle \left(\mathbb {N} ,\cdot \right),}
W pełnej półgrupie transformacji zbioru
X
{\displaystyle X}
oznaczanej symbolem
T
X
{\displaystyle {\mathcal {T}}_{X}}
mamy
L
=
{
(
α
,
β
)
∈
T
X
×
T
X
|
X
α
=
X
β
}
,
{\displaystyle {\mathcal {L}}=\left\{(\alpha ,\beta )\in {\mathcal {T}}_{X}\times {\mathcal {T}}_{X}|\,X\alpha =X\beta \right\},}
[2]
R
=
{
(
α
,
β
)
∈
T
X
×
T
X
|
π
α
=
π
β
}
,
{\displaystyle {\mathcal {R}}=\left\{(\alpha ,\beta )\in {\mathcal {T}}_{X}\times {\mathcal {T}}_{X}|\,\pi _{\alpha }=\pi _{\beta }\right\},}
gdzie
π
ϕ
{\displaystyle \pi _{\phi }}
oznacza jądro
ϕ
{\displaystyle \phi }
dla dowolnego
ϕ
∈
T
X
,
{\displaystyle \phi \in {\mathcal {T}}_{X},}
D
=
J
=
{
(
α
,
β
)
∈
T
X
×
T
X
|
|
X
α
|
=
|
X
β
|
}
.
{\displaystyle {\mathcal {D}}={\mathcal {J}}=\left\{(\alpha ,\beta )\in {\mathcal {T}}_{X}\times {\mathcal {T}}_{X}|\,|X\alpha |=|X\beta |\right\}.}
Analogiczne wzory zachodzą dla półgrupy transformacji liniowych przestrzeni
V
{\displaystyle V}
oznaczanej symbolem
L
T
(
V
)
.
{\displaystyle {\mathcal {LT}}(V).}
L
=
{
(
A
,
B
)
∈
L
T
(
V
)
×
L
T
(
V
)
|
V
A
=
V
B
}
,
{\displaystyle {\mathcal {L}}=\left\{(A,B)\in {\mathcal {LT}}(V)\times {\mathcal {LT}}(V)|\,VA=VB\right\},}
R
=
{
(
A
,
B
)
∈
L
T
(
V
)
×
L
T
(
V
)
|
ker
A
=
ker
B
}
,
{\displaystyle {\mathcal {R}}=\left\{(A,B)\in {\mathcal {LT}}(V)\times {\mathcal {LT}}(V)|\,\ker A=\ker B\right\},}
D
=
J
=
{
(
A
,
B
)
∈
L
T
(
V
)
×
L
T
(
V
)
|
dim
V
A
=
dim
V
B
}
.
{\displaystyle {\mathcal {D}}={\mathcal {J}}=\left\{(A,B)\in {\mathcal {LT}}(V)\times {\mathcal {LT}}(V)|\dim VA=\dim VB\right\}.}
Częściowe porządki na zbiorach klas
edytuj
Dla dowolnej półgrupy
S
{\displaystyle S}
istnieją naturalne porządki na
S
/
L
,
S
/
R
{\displaystyle S/{\mathcal {L}},\,S/{\mathcal {R}}}
i
S
/
J
{\displaystyle S/{\mathcal {J}}}
zadane przez zawieranie ideałów odpowiadających klasom:
L
a
⩽
L
b
⟺
S
1
a
⊆
S
1
b
,
{\displaystyle \mathrm {L} _{a}\leqslant \mathrm {L} _{b}\iff S^{1}a\subseteq S^{1}b,}
R
a
⩽
R
b
⟺
a
S
1
⊆
b
S
1
{\displaystyle \mathrm {R} _{a}\leqslant \mathrm {R} _{b}\iff aS^{1}\subseteq bS^{1}}
oraz
J
a
⩽
J
b
⟺
S
1
a
S
1
⊆
S
1
b
S
1
.
{\displaystyle \mathrm {J} _{a}\leqslant \mathrm {J} _{b}\iff S^{1}aS^{1}\subseteq S^{1}bS^{1}.}
Okazuje się, że zdefiniowane w ten sposób relacje są relacjami porządku.
Jeżeli
S
/
L
,
S
/
R
{\displaystyle S/{\mathcal {L}},\,S/{\mathcal {R}}}
lub
S
/
J
{\displaystyle S/{\mathcal {J}}}
spełniają następujący warunek:
każdy niepusty podzbiór zawiera element minimalny ,
to mówimy, że
S
{\displaystyle S}
spełnia odpowiednio
min
L
,
min
R
{\displaystyle {\min }_{\mathrm {L} },\,{\min }_{\mathrm {R} }}
lub
min
J
.
{\displaystyle {\min }_{\mathrm {J} }.}
Jeżeli półgrupa spełnia zarówno
min
L
,
{\displaystyle {\min }_{\mathrm {L} },}
jak i
min
R
,
{\displaystyle {\min }_{\mathrm {R} },}
to zachodzi równość
D
=
J
.
{\displaystyle {\mathcal {D}}={\mathcal {J}}.}
Dla każdej półgrupy zachodzą następujące zawierania:
H
⊆
L
⊆
D
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}\subseteq {\mathcal {L}}\subseteq {\mathcal {D}},}
H
⊆
R
⊆
D
,
{\displaystyle {\mathcal {H}}\subseteq {\mathcal {R}}\subseteq {\mathcal {D}},}
D
⊆
J
.
{\displaystyle {\mathcal {D}}\subseteq {\mathcal {J}}.}
W pewnych szczególnych klasach półgrup zachodzi
D
=
J
,
{\displaystyle {\mathcal {D}}={\mathcal {J}},}
jednak nie jest to prawdą w ogólności.
Lemat i twierdzenie Greena
edytuj
Następujący fakt został pokazany przez A.J. Greena i znany jest jako lemat Greena .
Niech
a
,
b
∈
S
{\displaystyle a,b\in S}
oraz
a
R
b
.
{\displaystyle a{\mathcal {R}}b.}
Niech
s
,
s
′
∈
S
1
{\displaystyle s,s'\in S^{1}}
będą takimi elementami, że
a
s
=
b
,
b
s
′
=
a
{\displaystyle as=b,\,bs'=a}
(takie elementy istnieją, skoro
a
R
b
{\displaystyle a{\mathcal {R}}b}
). Wtedy odwzorowania
x
→
x
s
{\displaystyle x\to xs}
dla
x
∈
L
a
{\displaystyle x\in \mathrm {L} _{a}}
oraz
y
→
y
s
′
{\displaystyle y\to ys'}
dla
y
∈
L
b
{\displaystyle y\in \mathrm {L} _{b}}
są wzajemnie odwrotnymi bijekcjami odpowiednio z
L
a
{\displaystyle \mathrm {L} _{a}}
na
L
b
{\displaystyle \mathrm {L} _{b}}
i z
L
b
{\displaystyle \mathrm {L} _{b}}
na
L
a
.
{\displaystyle \mathrm {L} _{a}.}
Przekształcenia te zachowują
R
{\displaystyle {\mathcal {R}}}
-klasy argumentów.
Natychmiastowym wnioskiem z lematu Greena jest, że wszystkie
L
{\displaystyle {\mathcal {L}}}
-klasy są równoliczne. Z dualnej wersji lematu Greena wynika, że wszystkie
R
{\displaystyle {\mathcal {R}}}
-klasy są równoliczne. Z lematu Greena można również wyprowadzić równoliczność
H
{\displaystyle {\mathcal {H}}}
-klas zawartych w tej samej
D
{\displaystyle {\mathcal {D}}}
-klasie.
Wnioskiem z lematu Greena jest też następujące twierdzenie Greena .
Jeżeli
H
∈
S
/
H
{\displaystyle \mathrm {H} \in S/{\mathcal {H}}}
jest
H
{\displaystyle {\mathcal {H}}}
-klasą, to zachodzi jedna z dwóch możliwości:
Albo
H
2
∩
H
=
∅
{\displaystyle \mathrm {H} ^{2}\cap \mathrm {H} =\emptyset }
(czyli iloczyn dowolnych dwóch elementów
H
{\displaystyle \mathrm {H} }
znajduje się poza
H
{\displaystyle \mathrm {H} }
),
albo
H
2
=
H
{\displaystyle \mathrm {H} ^{2}=\mathrm {H} }
i
H
{\displaystyle \mathrm {H} }
jest grupą.
↑ Ten napis jest poprawny, ponieważ relacje
L
{\displaystyle {\mathcal {L}}}
i
R
{\displaystyle {\mathcal {R}}}
są przemienne dla dowolnej półgrupy.
↑ Używana jest standardowa w teorii półgrup notacja, w której argumenty funkcji zapisywane są po lewej stronie symbolu funkcji.
[1] Clifford, Preston, The Algebraic Theory of Semigroups , Volume 1, 1961, American Mathematical Society.
[2] Howie, An Introduction to Semigroup Theory 1976, Academic Press.