Rena Rolska
Rena Rolska, właśc. Regina Rollinger-Jonkajtys (ur. 19 stycznia 1932 w Warszawie, zm. 27 sierpnia 2024[1]) – polska piosenkarka i aktorka estradowa.
.jpg) Rena Rolska (2008) | |
| Imię i nazwisko |
Regina Rollinger-Jonkajtys |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1932 |
| Data śmierci |
27 sierpnia 2024 |
| Gatunki | |
| Aktywność |
1955–1981 |
| Wydawnictwo |
Polskie Nagrania „Muza”, Melodia U.S.A. |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujRena Rolska zadebiutowała w 1955 roku, podczas koncertu audycji radiowej „Zgaduj zgadula”, w Hali Gwardii w Warszawie jako solistka Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Cajmera[2].
W latach 1956–1960 występowała w kabarecie architektów Pineska. W 1961 roku Piosenka prawdę Ci powie (Marek Sart – Kazimierz Kord) w jej wykonaniu otrzymała I nagrodę w konkursie na polską piosenkę. Ten sam utwór śpiewała również podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Sopot 1961, gdzie otrzymała wyróżnienie. Podczas I Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1963) została także wyróżniona w kategorii wykonawców. Od tej chwili występowała wiele razy na festiwalach w Opolu – w koncertach Mikrofon i ekran lub w Premierach Opola. Wyjeżdżała ponadto wielokrotnie z własnymi recitalami do Związku Radzieckiego i brała udział w koncertach galowych polskiej estrady. Występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Belgii, Austrii, Mongolii, państwach tzw. demokracji ludowej.
Występowała również w kabarecie Dreszczowiec z Marianem Jonkajtysem, R. Polakiem, Wojciechem Młynarskim, w telewizji (recitale) i w audycji radiowej Podwieczorek przy mikrofonie, gdzie odtwarzała postać uczennicy w scenkach Rolska do tablicy (Zenona Wiktorczyka, J. Baranowskiego, R. Sadowskiego). W latach 1971–1978 występowała w Teatrze Syrena w Warszawie. Swój ostatni występ dała w Sali kongresowej w Warszawie w 1981, po czym zakończyła karierę na estradzie. Następnie zajęła się metaloplastyką i inkrustacją w drewnie[3]. Od 2004 do 2010 pełniła funkcję przewodniczącej warszawskiego Koła Artystów Estrady[4].
Dwukrotnie otrzymała Złoty Mikrofon, nagrodę Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej i zaproszenie do USA od impresario Henryka Michalskiego.
Życie prywatne
edytujDwukrotnie zamężna. Jej pierwsze zawarte w 1953 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem. Jej drugim mężem od 1965 był aktor Marian Jonkajtys, z którym miała syna Grzegorza (ur. 1972)[3].
5 września 2024 została pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[5](kwatera B36-4-29)[6].
Filmografia
edytujPiosenki
edytuj- Bal u Zizi (muz. K. Wieczorek, sł. Zbigniew Stawecki, 1965)
- Błękitna laguna (muz. Romuald Żyliński, sł. Igor Sikirycki, 1958)
- Deszcz (muz. Władysław Szpilman, sł. Konstanty Ildefons Gałczyński, 1961)
- Dobre były czasy przyjacielu (romans, sł. Adam Kreczmar, 1971)
- Dwudziestu trzech (muz. Ryszard Sielicki, sł. Andrzej Bianusz, 1967)
- Dziś jest kto inny (muz. Stefan Rembowski, sł. Andrzej Bianusz, 1964)
- Ej, Piotr (muz. Ryszard Sielicki, sł. Andrzej Bianusz, 1965)
- Esteta (muz. Jerzy Derfel, sł. Marian Jonkajtys, 1967)
- Gdy w ogrodzie botanicznym (muz. Artur Gold, sł. Andrzej Włast – przedwoj., 1959)
- Gość z zaświatów (muz. Janusz Bogacki, sł. Maciej Zembaty, 1967)
- Jesienna rozłąka (muz. Jerzy Gert, sł. Bronisław Brok, 1961)
- Jeszcze poczekajmy (muz. Jerzy Wasowski, sł. Bronisław Brok, 1961)
- Most ze światła (muz. Marek Sart, sł. Tadeusz Śliwiak, 1970)
- Na Francuskiej (muz. R. Sielicki, sł. B. Choiński i J. Gałkowski, 1960)
- Na szczęście (muz. Romuald Żyliński, sł. Edward Fiszer, 1965)
- Nasza miłość ma kolor jesieni (muz. Edward Czerny, sł. Andrzej Tylczyński, Zbigniew Zapert, 1961)
- Nie oczekuję dziś nikogo (muz. W. Derwid – pseudonim Witolda Lutosławskiego, sł. Zbigniew Kaszkur, Zbigniew Zapert, 1959)
- Nie wolno mi (muz. Nicola Salerno, sł. N. Pilchowska, 1964)
- Niech pan mnie weźmie (muz. i sł. Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień, 1972; ... ze sobą do domu)
- Nieśmiały pierwszy śnieg (muz. Wiesław Machan, sł. Janusz Odrowąż, 1960)
- Oczy czarne (muz. ludowa rosyjska, sł. Ryszard Marek Groński, 1971)
- Oddaj mi każdy dzień (muz. Władysław Szpilman, sł. Kazimierz Winkler, 1960)
- Pewien uśmiech (muz. Ryszard Sielicki, sł. Janusz Odrowąż, 1957)
- Piosenka prawdę ci powie (muz. Marek Sart, sł. Karol Kord, 1961) – 1. nagroda na Konkursie Piosenki Polskiej w 1961
- Pocałuj mnie choć jeden raz (muz. Romuald Żyliński, sł. Roman Sadowski, 1964)
- Rausz (muz. V. Villoldo, sł. Zbigniew Stawecki, 1965)
- Rozejdźmy się w przyjaźni (muz. Stefan Musiałowski, sł. Irena Grygolunas, 1958)
- Serce na śniegu (muz. Arno Babadżanian, polskie słowa Zbigniew Stawecki)
- Sam mi mówiłeś (muz. Jerzy Petersburski, sł. Marian Hemar – przedwoj., 1959)
- Samotne oczekiwanie (muz. Marian Radzik, sł. Bolesław Żabko-Potopowicz, 1963)
- To niby takie proste (muz. Wiktor Kolankowski, sł. Włodzimierz Patuszyński, 1960)
- Trzy listy (muz. Leon Boruński, sł. Jerzy Jurandot – przedwoj., 1959)
- W taki dzień (muz. Jerzy Geisler, sł. Antoni Kamiński, 1962)
- Właśnie dlatego (muz. Marek Sart, sł. Andrzej Tylczyński, 1965)
- Wszystko co mam (muz. Adam Markiewicz i Stefan Rembowski, sł. Krystyna Wolińska, 1961)
- Za ostatnich rubli pięć (muz. M. Makarow, sł. Marian Jonkajtys, 1971)
- Zapomnij o mnie (muz. Henryk Wars, sł. Andrzej Włast – przedwoj., 1965)
- Zatańczmy tango (muz. Henryk Wars, sł. Andrzej Włast, przedwojenna) – śpiewała od 1965
- Zawsze będzie czegoś ci brak (muz. Jan Markowski, sł. W. Stępień, O. Ozierowski – przedwoj., 1959)
- Złoty pierścionek (muz. Jerzy Wasowski, sł. Roman Sadowski) – śpiewała od 1959
Odznaczenia
edytuj- Złoty Krzyż Zasługi (1979)[7]
- Brązowy (2005), Srebrny (2015) i Złoty (2022) Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[8]
Przypisy
edytuj- ↑ Nie żyje Rena Rolska. To ona wylansowała przebój, który znają wszyscy. ludzie.fakt.pl. [dostęp 2024-08-27].
- ↑ Krzysztof Lubczyński rozmawia z Reną Rolską [online], Pisarze.pl, 24 sierpnia 2015 [dostęp 2022-06-02] (pol.).
- ↑ a b Wywróżono jej rodzinę i karierę. Dla pierwszego męża prawie porzuciła śpiewanie [online], Viva.pl [dostęp 2024-08-27] (pol.).
- ↑ Gwiazda polskiej piosenki nagle zniknęła. Co się stało? [online], Fakt, 12 maja 2016 [dostęp 2024-08-27] (pol.).
- ↑ Była muzyczną ikoną PRL-u. Pogrzeb Reny Rolskiej. muzyka.interia.pl. [dostęp 2024-09-05].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Spotkanie twórców i artystów polskiej estrady. „Nowiny”. 146, s. 2, 2 lipca 1979.
- ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. [dostęp 2019-01-06]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Rena Rolska. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2012-02-15]. (pol.).
- Rena Rolska. discogs.com. [dostęp 2012-02-15]. (ang.).
- Rena Rolska w bazie filmpolski.pl