Rezerwat przyrody Bukowa Góra (województwo świętokrzyskie)

Rezerwat przyrody Bukowa Górarezerwat leśny w gminie Kluczewsko, w powiecie włoszczowskim, w województwie świętokrzyskim[2].

  • Powierzchnia: 33,77 ha[2] (akt powołujący podawał 34,80 ha)
  • Rok utworzenia: 1959
  • Przedmiot ochrony: fragment lasu bukowego o charakterze pierwotnym z gatunkami roślin chronionych w runie
Bukowa Góra
rezerwat leśny
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Mezoregion

Pasmo Przedborsko-Małogoskie[1]

Data utworzenia

5 maja 1959

Akt prawny

M.P. z 1959 r. nr 51, poz. 241

Powierzchnia

33,77 ha

Położenie na mapie gminy Kluczewsko
Mapa konturowa gminy Kluczewsko, u góry znajduje się punkt z opisem „Bukowa Góra”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Bukowa Góra”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Bukowa Góra”
Położenie na mapie powiatu włoszczowskiego
Mapa konturowa powiatu włoszczowskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Bukowa Góra”
Ziemia51°00′49″N 19°55′00″E/51,013611 19,916667

Rezerwat położony jest w Paśmie Przedborsko-Małogoskim, na zboczach góry Buczyna, zwanej też Bukową Górą (334 m n.p.m.) – najwyższego wzniesienia powiatu włoszczowskiego. Leży w miejscowości Rączki. Wchodzi w skład Przedborskiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu znajduje się rezerwat przyrody Murawy Dobromierskie.

Ochroną objęto[3] fragment lasu liściastego o charakterze pierwotnym, z drzewostanem bukowym, z domieszką dębu, grabu, jaworu i klonu. 98% drzew stanowią buki.

Występują rzadkie zbiorowiska leśne: uboga buczyna niżowa, żyzna buczyna niżowa, sudecka oraz ciepłolubna buczyna storczykowa. W podszyciu występują: trzmielina brodawkowata, szakłak, leszczyna, kalina, jałowiec i głóg. Runo leśne występuje płatami, rosną w nim m.in. żłobik koralowy, przytulia wonna, wyka leśna, czerniec gronkowy, miejscami bluszcz pospolity, pluskwica europejska, lilia złotogłów, zawilec wielkokwiatowy, wawrzynek wilczełyko, buławnik czerwony, wielkokwiatowy i mieczolistny, obuwik pospolity. Z fauny – 37 gatunków ptaków lęgowych.

Przez rezerwat przechodzi szlak turystyczny czarny czarny szlak turystyczny prowadzący z Białego Brzegu do Mrowiny, oraz 3 ścieżki edukacyjne.

Na terenie rezerwatu znajduje się stary szyb, wykopany w drugiej połowie XVIII wieku w celu poszukiwania złóż soli[4]. Prowadzi do niego słabo oznakowany niebieski szlak, który w północnej części rezerwatu odchodzi na wschód od czarnego szlaku.

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 262. ISBN 83-01-12479-2.
  2. a b Rezerwat przyrody Bukowa Góra. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-10-19].
  3. Tomasz Mazur, Płaczące drzewa w rezerwacie Bukowa Góra [online], Nasze Miasto, 27 września 2008 [dostęp 2022-05-05] (pol.).
  4. Paweł Zięba: Historia szybu solnego na Bukowej Górze. [w:] przedborz.com.pl [on-line]. 2011-12-08. [dostęp 2019-04-05].