Robert Hübner

szachista niemiecki

Robert Hübner (ur. 6 listopada 1948 w Kolonii) – niemiecki szachista, arcymistrz od 1970 roku.

Robert Hübner
Ilustracja
Robert Hübner, 2008
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1948
Kolonia

Obywatelstwo

RFN
Niemcy

Tytuł szachowy

arcymistrz (1970)

Ranking FIDE

2574

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnych

Kariera szachowa

edytuj
 
Robert Hübner, Wijk aan Zee 1971

Reprezentował barwy Niemiec na szachowych olimpiadach w latach 1968, 1972, 1978, 1982, 1984, 1990, 1992, 1994, 1996, 1998 i 2000, dwukrotnie (w latach 1972 i 1990) zdobywając złote medale za wyniki indywidualne. Jego łączny dorobek punktowy wynosi 80½ pkt (w 122 partiach)[1].

Na arenie międzynarodowej pierwszy sukces odniósł w roku 1969, dzieląc II-III miejsce na turnieju strefowym w Atenach, co dało mu awans do turnieju miedzystrefowego w Palma de Mallorca w roku 1970. Tu uzyskał duży sukces, zajmując miejsce II-IV[2], dzięki czemu wywalczył awans do meczów pretendentów. W ćwierćfinałowym meczu z Tigranem Petrosjanem (Sewilla 1970) poddał mecz przed zakończeniem (przy wyniku 4 - 3 dla Petrosjana), tłumacząc swoją decyzję nieodpowiednimi warunkami do gry (zbyt duży hałas dochodzący z zewnątrz sali)[3]. W kolejnych dwóch turniejach międzystrefowych (Leningrad 1973 i Biel 1976) nie zdołał wywalczyć awansu do grona pretendentów, zajmując odpowiednio V[4] i VII miejsce[5].

Lata 1979–1980 okazały się najlepszymi w jego szachowej karierze. Najpierw samodzielnie zwyciężył w turnieju strefowym w Lucernie, następnie zajął III miejsce w turnieju międzystrefowym w Rio de Janeiro (1979)[6], co dało mu bezpośredni awans do ósemki pretendentów. W ćwierćfinale pokonał 5½ - 4½ Andrása Adorjána (Bad Lauterberg 1980), w półfinale odniósł zwycięstwo 6½ - 4½ nad Lajosem Portischem (Abano Terme 1980), by w finale tego cyklu (Merano 1980) spotkać się z Wiktorem Korcznojem. Przy stanie 4½ - 3½ dla Korcznoja, niespodziewanie zrezygnował z dalszej gry, tłumacząc to zbyt wielkim szumem medialnym, wywołanym przez dziennikarzy zachodnioniemieckich, kreujących go na przyszłego mistrza świata[7].

W kolejnym cyklu rozgrywek wystąpił w meczach pretendentów, otrzymując miejsce w ósemce jako finalista poprzedniej edycji. Odpadł jednak już w I rundzie, pechowo (bo w wyniku losowania) przegrywając w Velden (1983) zakończony remisem (7 -7) mecz z Wasilijem Smysłowem[8].

W późniejszych latach wyraźnie ograniczył starty w turniejach międzynarodowych, poświęcając się pracy naukowej. Jest uznanym papirologiem (w roku 1976 uzyskał tytuł doktora na Uniwersytecie w Kolonii). Wciąż jednak należał do szerokiej światowej czołówki, co potwierdził w roku 1985 w Tilburgu, dzieląc I miejsce wraz z Anthony Milesem i Wiktorem Korcznojem.

W roku 1990 zanotował kolejny duży sukces, zajmując w turnieju międzystrefowym w Manili VII miejsce[9], tym samym awansując po raz czwarty w swojej karierze do meczów pretendentów. W I rundzie spotkał się w Sarajewie w roku 1991 z Janem Timmanem, któremu jednak uległ 2½ - 4½ i nie awansował do kolejnej rundy[10].

Dwukrotnie (w latach 1995 i 1996) wystąpił w Polsce na rozgrywanych w Polanicy-Zdroju memoriałach Akiby Rubinsteina, zajmując za każdym razem IV miejsce z tym samym wynikiem punktowym (6 pkt z 11 partii)[11][12].

Najwyższy szachowy w karierze osiągnął 1 lipca 1981 r., z wynikiem 2640 punktów zajmował wówczas 3. miejsce (za Anatolijem Karpowem i Wiktorem Korcznojem) na światowej liście FIDE[13].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj