Rodanek rtęci(II)

związek chemiczny

Rodanek rtęci(II), Hg(SCN)
2
nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu rodanowodorowego i rtęci na II stopniu utlenienia. W temperaturze pokojowej białe ciało stałe, nierozpuszczalne w wodzie. Związek wysoce toksyczny, podobnie jak wiele innych związków rtęci.

Rodanek rtęci(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

Hg(SCN)
2

Masa molowa

316,76 g/mol

Wygląd

biały lub prawie biały, krystaliczny proszek[1]

Identyfikacja
Numer CAS

592-85-8

PubChem

11615

Podobne związki
Podobne związki

rodanek potasu

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Otrzymywanie edytuj

Ze względu na jonowy charakter istnieje kilka sposobów, można to zrobić na przykład mieszając roztwory zawierające jony Hg2+
i SCN
, słaba rozpuszczalność związku spowoduje wytrącenie się go w postaci osadu.

Jako pierwsi, niezależnie od siebie syntezy tego związku dokonali: Jöns Jacob Berzelius i Friedrich Wöhler, wykorzystując następujące reakcje:

2HSCN + HgO → Hg(SCN)
2
+ H
2
O
(Berzelius)
Hg(NO
3
)
2

(aq)
+ 2KSCN
(aq)
→ Hg(SCN)
2

(s)
+ 2KNO
3

(aq)
(Wöhler)

Rozkład termiczny edytuj

Podczas spalania daje popiół o dużej objętości tworzący efektowne wężowate struktury i jest wykorzystywany do pokazu chemicznego o nazwie „wąż faraona”. Produktami reakcji są siarczek rtęci(II), azotek węgla (C
3
N
4
), azot, pary rtęci i związki organiczne[4][5].

Przypisy edytuj

  1. a b Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  2. a b c d e Rodanek rtęci [online], Merck Millipore.
  3. a b c d Tiocyjanian rtęci(II), karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, Merck, 3 sierpnia 2021, numer katalogowy: 481823 [dostęp 2021-11-07]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1976.
  5. Stanisław Tołłoczko, Wiktor Kemula, Chemia nieorganiczna z zasadami chemii ogólnej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1954, s. 436.