Rzepiszew
Rzepiszew – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zduńskowolskim, w gminie Szadek.
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Strefa numeracyjna |
43 |
Kod pocztowy |
98-240[2] |
Tablice rejestracyjne |
EZD |
SIMC |
0714679 |
Położenie na mapie gminy Szadek | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego | |
Położenie na mapie powiatu zduńskowolskiego | |
51°43′24″N 19°02′03″E/51,723333 19,034167[1] |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.
Miejscowość położona jest na Wysoczyźnie Łaskiej.
Wieś pojawiła się w źródłach pisanych w schyłku późnego średniowiecza (1386 r.) jako własność szlachecka, a protoplaści rodu Rzepiszewskich, Piotr i Jakub, zostali odnotowani w r. 1443. Rzepiszew wchodził w skład ordynacji Sanguszków, później wraz z Lutomierskiem – Mączyńskich. Do rodu Leopoldów (pochodzących z Łużyc Dolnych, ze Spremberga) wieś przeszła przez małżeństwo Kazimierza Leopolda (1785–1855) – oficera wojsk Księstwa Warszawskiego, z Salomeą Mączyńską. Kazimierz i Salomea zamieszkali w Rzepiszewie w 1819 r. Ich syn – Ignacy Leopold (1828–1907) był delegatem Rządu w 1863 r. na województwo kaliskie. Musiał emigrować do Drezna, potem do Szwajcarii, ostatecznie osiadł w Galicji. Wnuk Kazimierza i Salomei Józef Leopold z Rzepiszewa (1860–1923) kolekcjonował książki, numizmaty, grafiki, ceramikę i meble. Był też aktywistą społecznym i oświatowym. Uprawiał publicystykę, pisał prace historyczne. We "Wsi Ilustrowanej" (1913 r., nr 4) opublikował ilustrowaną pracę o historii ziemi szadkowskiej. Po jego śmierci rzepiszewski księgozbiór (4 tys. woluminów) przekazano do Kalisza. Ostatnim właścicielem majątku był Antoni Leopold.
Po Leopoldach w Rzepiszewie ocalał neoklasycystyczny dworek z lat 1835–1840, otoczony parkiem z cennymi okazami drzew: jesionów, lip, grabów, olch, kasztanowców, topoli. Zachowała się też aleja wjazdowa: kasztanowo-akacjowa oraz spacerowa-grabowa.
W 1914 r. przebiegała przez Rzepiszew linia frontu. Po ciężkich walkach późną jesienią 1914 r. pochowano tu w dwóch mogiłach 61 żołnierzy niemieckich – wielu o polskich nazwiskach. W 1938 r. ciała ekshumowano i przeniesiono na cmentarz wojenny w Lesie Szadkowskim, przy drodze Zduńska Wola – Szadek. W czasie II wojny św. majątek przejęli Niemcy z zarządcą Alfredem Reicherdtem. Po wojnie przez długie lata dwór służył miejscowej szkole.
Zabytki
edytujWedług rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[3] na listę zabytków wpisane są obiekty:
- zespół dworski, 1835-40:
- dwór, nr rej.: 399/A z 5.04.1993
- park, nr rej.: 290 z 8.02.1979
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 119799
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1132 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].
Bibliografia
edytuj- Leopold A., Krótki opis osiedlenia Leopoldów w Polsce, [w:] "Na sieradzkich szlakach", nr 2/62/2001/XVI, s. 24-25,
- Ruszkowski A., Sieradz i okolice, Sieradz 2000.