Siewieromorsk (1985)
Siewieromorsk (ros. Североморск), poprzednio Simferopol – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy, ósmy okręt projektu 1155 (typu Friegat lub Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W służbie od 1987 roku. Wchodzi w skład Floty Północnej Marynarki Wojennej Rosji.
 „Siewieromorsk” w 2010 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt |
1155 (Friegat) |
| Oznaczenie NATO |
Udaloy |
| Historia | |
| Stocznia |
Jantar, Królewiec |
| Położenie stępki |
12 czerwca 1984 |
| Wodowanie |
24 grudnia 1985 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
Simferopol |
| Wejście do służby |
30 grudnia 1987 |
 MW Rosji
| |
| Nazwa |
Simferopol (1991) |
| Wejście do służby |
1991 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 6930 t |
| Długość |
163,5 m |
| Szerokość |
19 m |
| Zanurzenie |
5,2 m |
| Napęd | |
| COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby | |
| Prędkość |
29 węzłów |
| Zasięg |
5000 mil morskich przy 14 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| • 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I) • 4 działka plot. 30 mm AK-630M (4×I) • 2×IV wyrzutnie rakiet plot. Kinżał (64 pociski) • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV) • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 2 śmigłowce Ka-27PŁ | |
| Załoga |
220 (29 oficerów) |
Budowa i opis techniczny edytuj
„Siewieromorsk” był ósmym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat), znanego też od pierwszego okrętu jako typ Udałoj[1][2]. Okręt został wciągnięty na listę floty 26 października 1983 roku[1]. Początkowo miał otrzymać nazwę „Marszał Budionnyj” na cześć marszałka Siemiona Budionnego, w 1985 roku zmienioną na „Marszał Żukow” na cześć marszałka Gieorgija Żukowa, w końcu w 1986 roku nadano mu nazwę „Simferopol” od miasta Symferopola, pod którą wszedł do służby, w marcu 1993 roku zmienioną na „Siewieromorsk”[a]. Stępkę położono 12 czerwca 1984 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 115), okręt został zwodowany 24 grudnia 1985 roku, zaś do służby wszedł 30 grudnia 1987 roku[1].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[2], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[2]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[2]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski)[2].
Okręty wyposażone zostały w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[2]. „Simferopol” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10[4]. Nie zainstalowano jednak na nim lub do 2005 roku zdjęto cztery z ośmiu wyrzutni PK-10 i system nawigacji satelitarnej Glonass[4].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM) i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[2]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[5].
Służba edytuj
„Simferopol” od 1 maja 1988 roku wchodził w skład Floty Północnej Marynarki Wojennej ZSRR[1]. W dniach 16–20 lipca 1991 roku złożył wizytę w bazie marynarki Mayport w Jacksonville w USA[1].
Po rozpadzie ZSRR okręt został przejęty przez Marynarkę Wojenną Rosji. W marcu 1993 roku został przemianowany na „Siewieromorsk” od miasta Siewieromorska (Symferopol znalazł się po rozpadzie ZSRR na Ukrainie)[6].
W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 619, wchodząc nadal w skład Floty Północnej[7].
Uwagi edytuj
- ↑ Według Apalkow 2005 ↓, s. 61, z tym, że widnieje tam ewidentny błąd, że okręt nosił nazwę „Marszał Budionnyj” do 1995 roku, co jest niespójne – zapewne chodzi o 1985 rok.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18-19.
- ↑ a b c d e f g Apalkow 2005 ↓, s. 56-57.
- ↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
- ↑ a b Apalkow 2005 ↓, s. 60.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 61.
- ↑ Car′kow 2015 ↓, s. 13.
Bibliografia edytuj
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1/1995.
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g.. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015.
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).