Skoki (miasto)

miasto w województwie wielkopolskim

Skokimiasto w Polsce położone w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Skoki.

Skoki
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Pałac
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

wągrowiecki

Gmina

Skoki

Prawa miejskie

1367

Burmistrz

Wojciech Cibail

Powierzchnia

11,20 km²

Populacja (31.12.2020)
• liczba ludności
• gęstość


4462[1]
376,1 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 61

Kod pocztowy

62-085

Tablice rejestracyjne

PWA

Położenie na mapie gminy Skoki
Mapa konturowa gminy Skoki, w centrum znajduje się punkt z opisem „Skoki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Skoki”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Skoki”
Położenie na mapie powiatu wągrowieckiego
Mapa konturowa powiatu wągrowieckiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Skoki”
Ziemia52°40′26″N 17°09′44″E/52,673889 17,162222
TERC (TERYT)

3028054

SIMC

0971459

Urząd miejski
ul. Ciastowicza 11
62-085 Skoki
Strona internetowa

Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 3972 mieszkańców[2].

Położenie

edytuj

Skoki położone są na pograniczu pojezierzy Gnieźnieńskiego i Chodzieskiego, nad Małą Wełną (lewy dopływ Wełny) i Jeziorem Budziszewskim. W okolicach Skoków, nad jeziorami, znajdują się ośrodki wypoczynkowe.

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 11,20 km²[3].

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa poznańskiego.

Miejscowość ma metrykę średniowieczną i jest notowana od XIV wieku. Źródła odnotowują nazwę w 1367 w dzisiejszej formie Skoki, 1386 Skoky, 1565 w miasteczku Skokach. Nazwa pochodzi od wyrazu skok wywodzącego się od wyrazu skoczyć, a oznaczającego w średniowieczu groblę. Określa ona w tym przypadku skok wodny i związana jest z położeniem miasta na podmokłym terenie obok rzeki Wełnianki oraz jeziora Rudno[4]. Istnieje też legenda tłumacząca powstanie nazwy i herbu miasta od turnieju rycerskiego o rękę kasztelanki[5].

Historia

edytuj
 
Barokowy kościół pw. św. Mikołaja
 
Kościół poewangelicki pw. św. Apostołów Piotra i Pawła

Miasto prywatne o charakterze rzemieślniczo-handlowym założone w 1367. W czasie wojny trzynastoletniej Skoki wystawiły w 1458 roku 3 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku[6]. W XVIXVII w. ośrodek działalności braci czeskich. W 2 poł. XVIII w. ośrodek sukiennictwa. W latach 17931807 i 18151919 w zaborze pruskim (18071815 w Księstwie Warszawskim); udział mieszkańców w powstaniach wielkopolskich 1848 i 19181919. W czasie okupacji niemieckiej 19401941 i 19421943 dwa obozy dla jeńców oficerów różnych narodowości Oflag XXI-A, później zmieniony na Oflag XXI-C.

Gospodarka

edytuj

Ośrodek usługowy; drobny przemysł metalowy, drzewny i spożywczy; gospodarstwo rybackie z ośrodkiem zarybieniowym.

Demografia

edytuj
  • Piramida wieku mieszkańców Skoków w 2014 roku[1].


 

Zabytki

edytuj

Skocki Klub Sportowy Wełna Skoki – założony 23 października 1925 roku. Obecnie[kiedy?] gra w lidze międzyokręgowej (6 stopień rozgrywkowy w Polsce)

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Skoki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  2. Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2009 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2010-06, s. 107. ISSN 1734-6118. [dostęp 2010-07-16].
  3. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2013-07-26. ISSN 1505-5507.
  4. Rymut 1987 ↓, s. 216.
  5. Wielkopolska ciekawie.Legenda o herbie miasta Skoki [dostęp 2021-08-17]
  6. Kodex dyplomatyczny Wielkiej Polski; Codex diplomaticus Majoris Poloniae zawierający bulle papieżów, nadania książąt, przywileje miast, klasztorów i wsi, wraz z innemi podobnéj treści dyplomatami, tyczącemi się historyi téj prowincyi od roku 1136 do roku 1597; zebrany z materyałow przez Kaźmierza Raczyńskiego byłego Generała W. Polskiego i Marszałka nadwornego koronnego przysposobionych; wydany przez Edwarda Raczyńskiego, Poznań 1840, s. 181.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj