Jan Mikołaj Chodkiewicz
Jan Mikołaj Chodkiewicz herbu własnego (ur. 14 grudnia 1738 w Gdańsku, zm. 2 lutego 1781 w Czarnobylu) – starosta generalny żmudzki od 1764 roku, hrabia na Szkłowie i Nowej Myszy, pułkownik województwa wileńskiego, starosta wieloński.
.jpg)
| |
 Gryf z Mieczem | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Rozalia z Czapskich |
| Żona |
Ludwika Maria Rzewuska |
| Dzieci |
Wacław, Józef, Aleksander Franciszek, Ksawery, Rozalia, Elżbieta, Anna |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Był synem wojewody brzeskolitewskiego Adama Tadeusza i wojewodzianki pomorskiej Rozalii z Czapskich.
Po ukończeniu w 1757 studiów na Akademii Wileńskiej został mianowany pułkownikiem Jego Królewskiej Mości. W latach 1758–1759 wziął udział w wojnie siedmioletniej po stronie Francji. Był pułkownikiem województwa wileńskiego i konsyliarzem tego województwa[1] w konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku[2] W 1764 roku wybrany posłem na sejm konwokacyjny z Księstwa Żmudzkiego[3]. W 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa wileńskiego[4]. Był posłem na sejm koronacyjny 1764 roku z województwa wileńskiego[5]. W 1764 jego oddziały najechały należący do Radziwiłłów zamek w Białej Podlaskiej[6].
Nagrodzony przez króla w 1764 stanowiskiem generała-adiutanta, Orderem Świętego Stanisława (1765) i godnością starosty generalnego Żmudzi. Członek Komisji Wojskowej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1766 roku[7]. W 1766 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[8]. W czasie konfederacji barskiej przyjął postawę niejednoznaczną. Oficjalnie ubolewał nad stanem zniewolonego kraju, co nie przeszkodziło mu popierać dowódców wojsk pruskich i rosyjskich, które chroniły jego dobra prywatne.
9 maja 1774 roku odznaczony Orderem Orła Białego. W 1778 roku przyjął szarżę generał-lejtnanta w wojsku rosyjskim.
Pochowany w monasterze bazylianów w Supraślu.
1 stycznia 1766 roku poślubił w Podhorcach Ludwikę Marię córkę Wacława Rzewuskiego i Anny z Lubomirskich. Małżonkowie doczekali się kilkorga dzieci, z których do dorosłości dożyło trzech synów: Wacław (1767-1784), Józef (1774-1828) i Aleksander Franciszek (1776-1838) oraz dwie córki: Rozalia (1768-1794) i Elżbieta (1771-1804). Ksawery i Anna zmarli w dzieciństwie[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Akta zjazdów stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego, t. I, Warszawa 2006, s. 391.
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 60.
- ↑ Dyaryusz seymu convocationis siedmio- niedzielnego warszawskiego: zdania, mowy, projekta y manifesta w sobie zawierający, przez sessye zebrany r. p. 1764., fol. 87.
- ↑ Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 40.
- ↑ Ludwik Zieliński, Pamiątki historyczne krajowe, Lwów 1841, s. 25.
- ↑ http://pbc.biaman.pl/Content/31903/StPodl7.pdf
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 236.
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 222.
- ↑ D. Żołądź-Strzelczyk, M.E. Kowalczyk, Dyspozycje Ludwiki Marii z Rzewuskich Chodkiewiczowej dotyczące dzieci, „Klio. Czasopismo poświęcone dziejom Polski i powszechnym” 63, 2022, nr 3, s. 71-97 (https://apcz.umk.pl/KLIO/article/view/37532)
Literatura dodatkowa edytuj
- Władysław Konopczyński: Chodkiewicz Jan Mikołaj. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1937, s. 368–369. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0.