Wikipedia

Mistrzostwa Świata w Snookerze 2011

Mistrzostwa Świata w Snookerze 2011 (ang. 2011 Betfred.com World Snooker Championship) – odbyły się w dniach 16 kwietnia – 2 maja 2011 w Crucible Theatre w Sheffield. Były ósmym, ostatnim turniejem rankingowym sezonu snookerowego 2010/2011.

Mistrzostwa świata
2010 2011 2012
Ilustracja
Liczba uczestników

32

Miejsce

Anglia Crucible Theatre, Sheffield

Zwycięzca

Szkocja John Higgins

II miejsce

Anglia Judd Trump

Najwyższy break

138 Anglia Mark King
138 Ding Junhui

Rozegrane mecze

31

Crucible Theatre, miejsce rozgrywania turnieju
John Higgins – zwycięzca turnieju
Judd Trump – wicemistrz świata

Mecze kwalifikacyjne odbyły się w dniach 4-13 marca 2011 roku w World Snooker Academy w Sheffield.

Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Neil Robertson, jednak już w pierwszej rundzie odpadł z turnieju po porażce z Juddem Trumpem 8-10.

Tytuł mistrza świata po raz 4. w swojej karierze zdobył John Higgins, który w finałowym pojedynku pokonał 21-letniego Anglika Judda Trumpa 18:15.

W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.

Podstawowe informacje edytuj

Mistrzostwa te po raz 35. zostały rozegrane w Crucible Theatre. Debiutantami w zawodach byli: Andrew Pagett i Jimmy Robertson. W trakcie trwania turnieju zostało rozegranych 31 spotkań. Spośród startujących uczestników najwięcej tytułów mistrza świata zdobył Stephen Hendry (7), oprócz niego w zawodach brało udział ośmiu innych graczy, którzy w przeszłości zdobywali tytuł mistrza świata[1].

Organizacja turnieju edytuj

Nagrody edytuj

[2][3]

  • Zwycięzca: 250 000 £
  • Drugie miejsce: 125 000 £
  • Półfinalista: 52 000 £
  • Ćwierćfinalista: 24 050 £
  • Last 16: 16 000 £
  • Last 32: 12 000 £
  • Last 48: 8200 £
  • Last 64: 4600 £
  • Najwyższy break w fazie telewizyjnej: 10 000 £
  • Najwyższy break poza fazą telewizyjną: 1000 £
  • Łączna pula nagród: 1 111 000 £.

Punkty do rankingu edytuj

  • Zwycięzca turnieju otrzyma: 10000 punktów rankingowych,
  • Wicemistrz (runner up): 8000 punktów rankingowych,
  • Półfinaliści: 6400 punktów rankingowych,
  • Ćwierćfinaliści: 5000 punktów rankingowych,
  • Ostatnia 16: 3800 punktów rankingowych,
  • Ostatnia 32: 2800 punktów (w przypadku zawodników nierozstawionych) lub 1400 (w przypadku zawodników rozstawionych).

Punktowane były również poszczególne fazy kwalifikacji, przy czym jeżeli rozstawiony zawodnik (grający pierwszy mecz w eliminacjach) przegrywał spotkanie, wówczas dostawał połowę punktów przewidzianych za udział w danej fazie kwalifikacji. Punktacja prezentowała się następująco:

  • Ostatnia 48: 2300 punktów rankingowych (1150 dla zawodnika rozstawionego),
  • Ostatnia 64: 1800 punktów rankingowych (900),
  • Ostatnia 80: 1300 punktów rankingowych (650),
  • Ostatnia 96: 800 punktów rankingowych (400).

Wydarzenia związane z turniejem edytuj

  • Obrońca tytułu Neil Robertson odpadł już w I rundzie, przegrywając z Juddem Trumpem. Robertson dołączył do grona tych zawodników, którzy po pierwszym zwycięstwie w mistrzostwach świata w następnych mistrzostwach nie obronili tytułu.
  • Ronnie O’Sullivan wbił swojego setnego breaka 100-punktowego w Crucible Theatre w meczu I rundy. Jego rywalem był Dominic Dale, a O’Sullivan wygrał mecz 10-2.
  • Rory McLeod oraz Barry Hawkins po raz pierwszy w karierze awansowali do drugiej rundy Mistrzostw świata. McLeod pokonał Ricky Waldena 10-6, a Hawkins rozprawił się ze Stephenem Maguire’em 10-9.
  • W II rundzie turnieju Mark Selby ustanowił w spotkaniu ze Stephenem Hendrym dwa rekordy: został pierwszym snookerzystą w Crucible Theatre, który zdobył w jednym spotkaniu sześć brejków 100-punktowych oraz pobił rekord dotyczący 100-punktowych brejków w jednym sezonie – poprzedni należał właśnie do Stephena Hendry’ego, który zdobył 52 brejki w sezonie 1995/96, Mark Selby zdobył już 53 brejki 100-punktowe (do stanu 12:4 w drugiej rundzie) i ma szansę jeszcze to osiągnięcie poprawić.
  • Triumfator turnieju John Higgins sięgnął po tytuł snookerowego mistrza świata po raz czwarty. Poprzednio zwyciężał w 1998, 2007 oraz 2009 roku.

Zawodnicy edytuj

Zawodnicy rozstawieni edytuj

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Następne 15 miejsc zostało obsadzonych według kolejności na liście rankingowej na sezon 2010/2011:

  1.   Neil Robertson (obrońca tytułu) (1R)
  2.   John Higgins MBE (W)
  3.   Mark J. Williams MBE (SF)
  4.   Mark Selby (QF)
  5.   Ding Junhui (SF)
  6.   Stephen Maguire (1R)
  7.   Shaun Murphy (2R)
  8.   Ali Carter (2R)
  1.   Graeme Dott (QF)
  2.   Ronnie O’Sullivan MBE (QF)
  3.   Mark Allen (QF)
  4.   Peter Ebdon (1R)
  5.   Stephen Hendry MBE (2R)
  6.   Jamie Cope (2R)
  7.   Ricky Walden (1R)
  8.   Marco Fu (1R)

Zawodnicy nierozstawieni edytuj

Przebieg turnieju edytuj

Runda 1 edytuj

N. Robertson – J. Trump edytuj

M. Fu – M. Gould edytuj

G. Dott – M. King edytuj

A. Carter – D. Harold edytuj

D. Junhui – J. Burnett edytuj

P. Ebdon – S. Bingham edytuj

S. Hendry – J. Perry edytuj

M. Selby – J. Robertson edytuj

M. Williams – R. Day edytuj

J. Cope – A. Pagett edytuj

M. Allen – M. Stevens edytuj

S. Maguire – B. Hawniks edytuj

S. Murphy – M. Campbell edytuj

R. O’Sullivan – D. Dale edytuj

R. Walden – R. McLeod edytuj

J. Higgins – S. Lee edytuj

Runda 2 edytuj

J. Trump – M. Gould edytuj

G. Dott – A. Carter edytuj

D. Junhui – S. Bingham edytuj

S. Hendry – M. Selby edytuj

M. Williams – J. Cope edytuj

M. Allen – B. Hawkins edytuj

S. Murphy – R. O’Sullivan edytuj

R. McLeod – J. Higgins edytuj

Ćwierćfinały edytuj

J. Trump – G. Dott edytuj

D. Junhui – M. Selby edytuj

M. Williams – M. Allen edytuj

R. O’Sullivan – J. Higgins edytuj

Półfinały edytuj

J. Trump – D. Junhui edytuj

M. Williams – J. Higgins edytuj

Finał edytuj

J. Trump – J. Higgins edytuj

Drabinka turniejowa edytuj

  Runda 1 (do 10 frejmów) Runda 2 (do 13 frejmów) Ćwierćfinały (do 13 frejmów) Półfinały (do 17 frejmów) Finał (do 18 frejmów)
                                               
   Neil Robertson 8  
   Judd Trump 10  
     Judd Trump 13  
     Martin Gould 6  
   Marco Fu 8
   Martin Gould 10  
     Judd Trump 13  
     Graeme Dott 5  
   Graeme Dott 10  
   Mark King 7  
     Graeme Dott 13
     Allister Carter 11  
   Allister Carter 10
   Dave Harold 3  
     Judd Trump 17  
     Ding Junhui 15  
   Ding Junhui 10  
   Jamie Burnett 2  
     Ding Junhui 13
     Stuart Bingham 12  
   Peter Ebdon 8
   Stuart Bingham 10  
     Ding Junhui 13
     Mark Selby 10  
   Stephen Hendry 10  
   Joe Perry 9  
     Stephen Hendry 4
     Mark Selby 13  
   Mark Selby 10
   Jimmy Robertson 1  
   Judd Trump 15
   John Higgins 18
   Mark J. Williams 10  
   Ryan Day 5  
     Mark J. Williams 13  
     Jamie Cope 4  
   Jamie Cope 10
   Andrew Pagett 7  
     Mark J. Williams 13  
     Mark Allen 5  
   Mark Allen 10  
   Matthew Stevens 9  
     Mark Allen 13
     Barry Hawkins 12  
   Stephen Maguire 9
   Barry Hawkins 10  
     Mark J. Williams 14
     John Higgins 17  
   Shaun Murphy 10  
   Marcus Campbell 1  
     Shaun Murphy 10
     Ronnie O’Sullivan 13  
   Ronnie O’Sullivan 10
   Dominic Dale 2  
     Ronnie O’Sullivan 10
     John Higgins 13  
   Ricky Walden 6  
   Rory McLeod 10  
     Rory McLeod 7
     John Higgins 13  
   John Higgins 10
   Stephen Lee 5  

Finał edytuj

Finał: Lepszy z 35 frame’ów
Sheffield – 1 i 2 maja 2011. Sędzia:   Jan Verhaas
John Higgins
  		18–15 Judd Trump
 
1 maja
Sesja popołudniowa: 19-64(46), 1-76(46), 73(37)-38, 74(61)-54(49), 115(51, 64)-5, 0-113(102), 69(42)-68(64), 19-56(47)
Sesja wieczorna: 64(60)-20, 45(45)-67(30, 32), 0-68(58), 0-127(103), 63(31)-38, 64(31)-25, 18-77(49), 9-60(48), 36-69(49)
2 maja
Sesja popołudniowa:64 (59)-8, 0-113 (104), 97 (97)-0, 0-99 (99), 59 (47)-55 (37), 93 (93)-35 (35), 113 (113)-1, 77 (57)-8
Sesja wieczorna: 66(62)-38, 0-78, 38-60, 64-5, 65-35, 52-75(70), 64(50)-44, 62-61
113 Najwyższy break 104
1 100+ breaki 3
9 50+ breaki 6

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego edytuj

[4][5]

Snookerzysta
Breaki
  Ding Junhui 138, 128, 121, 119, 117, 114, 102
  Mark King 138
  Mark J. Williams 137, 125, 115, 113, 109, 106, 105, 104, 103
  John Higgins 135, 132, 131, 124, 123, 121, 120, 113, 101
  Stuart Bingham 134, 101
  Stephen Hendry 133, 117, 114
  Mark Selby 129, 127, 125, 124, 117, 108, 107, 100
  Ronnie O’Sullivan 128, 119, 116, 115, 113, 105, 100
  Neil Robertson 127, 100
  Graeme Dott 122, 120, 111, 102
  Judd Trump 123, 122, 110, 108, 105, 104, 104, 103, 102, 102
  Barry Hawkins 117
  Allister Carter 115, 112, 104
  Marco Fu 115, 100
  Mark Allen 114, 103, 102, 100
  Stephen Lee 101
  Shaun Murphy 100

Statystyki turnieju edytuj

Statystyki pierwszej rundy edytuj

Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 17 53,12%
  Szkocja 6 18,75%
  Walia 5 15,61%
  Irlandia Północna 1 3,13%
  Chiny 1 3,13%
  Australia 1 3,13%
  Hongkong 1 3,13%
  • Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 11
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 5
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 250 (304)
  • Średnia liczba partii w meczu: 15,62
  • Najwyższe zwycięstwo: 10-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3


Statystyki drugiej rundy edytuj

Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 10 62,5%
  Szkocja 3 18,75%
  Walia 1 6,25%
  Irlandia Północna 1 6,25%
  Chiny 1 6,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 11
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 5
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 7
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 170 (200)
  • Średnia liczba partii w meczu: 21,25
  • Najwyższe zwycięstwo: 13-4
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 2


Statystyki ćwierćfinałów edytuj

Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 3 37,5%
  Szkocja 2 25%
  Walia 1 12,5%
  Irlandia Północna 1 12,5%
  Chiny 1 12,5%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 7
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 82 (100)
  • Średnia liczba partii w meczu: 20,5
  • Najwyższe zwycięstwo: 13-5
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Statystyki półfinałów edytuj

Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 1 25%
  Szkocja 1 25%
  Walia 1 25%
  Chiny 1 25%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 63 (66)
  • Średnia liczba partii w meczu: 14,5
  • Najwyższe zwycięstwo: 17-14
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Runda pre-eliminacyjna edytuj

[6]

Runda 1 edytuj

Nr Zawodnik Wynik Zawodnik
1   Sam Baird 5 – 1   Colin Mitchell
2   Tony Brown 2 – 5   Ali Bassiri
3   David Singh 4 – 5   David Gray
4   Ian Stark 5 – 2   Paul Cavney
5   Philip Minchin 0 – 5   Stephen Rowlings
6   Tony Knowles 4 –5   Del Smith
7   Les Dodd 4 – 5   Stephen Ormerod

Runda 2 edytuj

Nr Zawodnik Wynik Zawodnik
8   Neil Selman 3 – 5   Sam Baird
9   Ali Bassiri 0 – 5   David Gray
10   Ian Stark 0 – 5   Stephen Rowlings
11   Del Smith 5 – 0   Stephen Ormerod

Kwalifikacje edytuj

Runda 1 edytuj

[7]

Nr Zawodnik Wynik Zawodnik
12   Reanne Evans 6 – 10   Sam Baird
13 Brak gracza – w/o   David Gray
14   Jak Jones 3 – 10   Stephen Rowlings
15 Brak gracza – w/o   Del Smith

Rundy 2-5 edytuj

  Runda 2[8]
Do 10 frejmów 		  Runda 3[9][10]
Do 10 frejmów 		  Runda 4[11]
Do 10 frejmów 		  Runda 5[12][13]
Do 10 frejmów
                               
   Kyren Wilson 10      Joe Swail 6      Rory McLeod 10      Mark Davis 5
   Dermot McGlinchey 5      Kyren Wilson 10      Kyren Wilson 3      Rory McLeod 10
   Liu Song 10      Adrian Gunnell 9      Mark Joyce 6      Joe Perry 10
   Michael Judge 8      Liu Song 10      Liu Song 10      Liu Song 6
   James Wattana 10      Andy Hicks 2      Jamie Burnett 10      Liang Wenbo 7
   Justin Astley 3      James Wattana 10      James Wattana 8      Jamie Burnett 10
   T. Thirapongpaiboon 8      Alfie Burden 7      Mike Dunn 10      Mark King 10
   Sam Baird 10      Sam Baird 10      Sam Baird 9      Mike Dunn 5
   James McBain 10      Ian McCulloch 5      Michael Holt 10      Dominic Dale 10
   Issara Kachaiwong 9      James McBain 10      James McBain 8      Michael Holt 6
   Igor Figueiredo 5      Joe Jogia 10      Robert Milkins 10      Martin Gould 10
   Joe Delaney 10      Joe Delaney 4      Joe Jogia 4      Robert Milkins 6
   Liu Chuang 10      Jimmy White 9      Tom Ford 8      Ryan Day 10
   David Gray 3      Liu Chuang 10      Liu Chuang 10      Liu Chuang 7
   David Morris 8      Barry Pinches 7      Peter Lines 6      Judd Trump 10
   David Gilbert 10      David Gilbert 10      David Gilbert 10      David Gilbert 4
   Paul Davison 10      Anthony McGill 7      Fergal O’Brien 10      Matthew Stevens 10
   Stephen Rowlings 5      Paul Davison 10      Paul Davison 4      Fergal O’Brien 9
   Patrick Wallace 10      Rod Lawler 5      Matthew Selt 10      Marcus Campbell 10
   Del Smith 2      Patrick Wallace 10      Patrick Wallace 9      Matthew Selt 6
   Michael White 10      Matthew Couch 3      Anthony Hamilton 10      Barry Hawkins 10
   Adam Wicheard 2      Michael White 10      Michael White 7      Anthony Hamilton 5
   Liam Highfield 8      Jack Lisowski 10      Steve Davis 10      Stephen Lee 10
   Kuldesh Johal 10      Kuldesh Johal 7      Jack Lisowski 9      Steve Davis 2
   Simon Bedford 10      Jamie Jones 10      Dave Harold 10      Gerard Greene 9
   Noppon Saengkham 3      Simon Bedford 6      Jamie Jones 9      Dave Harold 10
   Ben Woollaston 10      Stuart Pettman 10      Alan McManus 10      Stuart Bingham 10
   Jamie O’Neill 8      Ben Woollaston 5      Stuart Pettman 8      Alan McManus 2
   Andrew Pagett 10      Bjorn Haneveer 4      Nigel Bond 9      Andrew Higginson 6
   Zhang Anda 6      Andrew Pagett 10      Andrew Pagett 10      Andrew Pagett 10
   Xiao Guodong 10      Jimmy Robertson 10      Tony Drago 8      Ken Doherty 6
   Kurt Maflin 9      Xiao Guodong 9      Jimmy Robertson 10      Jimmy Robertson 10

Breaki stupunktowe kwalifikacji edytuj

[14][15][16]

Snookerzysta
Breaki
  James Wattana 141
  Xiao Guodong 135, 108, 106, 100
  Sam Baird 133, 125, 120, 103
  Jamie Burnett 132, 129, 118, 118, 115
  Kurt Maflin 130, 114
  Rory McLeod 130
  David Gilbert 129
  Matthew Stevens 129
  Liu Chuang 127
  Anthony McGill 127
  Paul Davison 127, 109, 103
  Ryan Day 127, 122
  Stuart Bingham 126, 114
  Gerard Greene 124
  Joe Swail 124
  Matthew Selt 123, 101, 100
  Michael Holt 123, 113
  Ian McCulloch 122
  Jack Lisowski 121
  Patrick Wallace 119, 115, 100, 100
  Liu Song 117
  Andy Hicks 116
  Kuldesh Johal 113, 112, 107
  David Gray 113, 112
  Thanawat Thirapongpaiboon 112
  James McBain 112
  Tom Ford 112
  Jamie O’Neill 111
  Barry Pinches 111
  Jimmy Robertson 111
  Ken Doherty 109, 102
  Stephen Rowlings 108
  Dominic Dale 108, 101
  Michael White 107, 105
  Fergal O’Brien 106, 100
  Steve Davis 105, 101
  Stephen Lee 105
  Anthony Hamilton 103
  Kyren Wilson 102
  Zhang Anda 101
  Mike Dunn 101
  Liang Wenbo 101
  Judd Trump 100

Przypisy edytuj

  1. ↑ Steve Davis (6), Ronnie O’Sullivan (3), John Higgins (3), Mark Williams (2), Ken Doherty (1), Graeme Dott (1), Shaun Murphy (1), Peter Ebdon (1) i Neil Robertson (1).
  2. ↑ worldsnooker.com: Prize Money. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2011-07-19].
  3. ↑ Prize Money. global-snooker.com. [dostęp 2011-07-19].
  4. ↑ TV stages century breaks. globalsnooker.com. [dostęp 2011-04-21].
  5. ↑ Breaki 100-punktowe. worldsnooker.com. [dostęp 2011-06-06]. (ang.).
  6. ↑ 147.pl: Mistrzostwa świata coraz bliżej. Czas na kwalifikacje. [dostęp 2011-03-04]. (pol.).
  7. ↑ 147.pl: Reanne nie podołała…. [dostęp 2011-03-05]. (pol.).
  8. ↑ Pierwsza runda kwalifikacji do MŚ za nami. 147.com.pl. [dostęp 2011-03-07]. (pol.).
  9. ↑ Wanda: Mistrzostwa świata – kwalifikacje. Zwycięski marsz Jamesa Wattany i Sama Bairda. 147.pl. [dostęp 2011-03-08]. (pol.).
  10. ↑ Wanda: Jack Lisowski zagra ze Steve’em Davisem. 147.pl. [dostęp 2011-03-09]. (pol.).
  11. ↑ Wanda: Mistrzostwa świata – kwalifikacje. Doświadczenie górą. 147.pl. [dostęp 2011-03-11]. (pol.).
  12. ↑ Mistrzostwa świata: ostatnia runda kwalifikacji. 147.pl. [dostęp 2011-03-13]. (pol.).
  13. ↑ Davis rozbity w pył. Dwóch debiutantów w Crucible. Eurosport. [dostęp 2011-03-14]. (pol.).
  14. ↑ 147.com.pl: Mistrzostwa świata (kwalifikacje). [dostęp 2011-03-04]. (pol.).
  15. ↑ globalsnooker: Breaki 100-punktowe pre-eliminacji. [dostęp 2011-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)]. (ang.).
  16. ↑ globalsnooker: Breaki 100-punktowe kwalifikacji. [dostęp 2011-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Świata_w_Snookerze_2011&oldid=72054026”