Jan Axentowicz
Jan Bronisław Idzi Jerzy Axentowicz h. Gryf (ur. 3 września 1898 w Krakowie, zm. 9 listopada 1967 w Limie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
 w stopniu majora | |
 podpułkownik dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 września 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Artylerii Polowej, |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
| Odznaczenia | |
               
| |
.png){kind=small}
.JPG)
Życiorys edytuj
Był synem malarza Teodora i Izy z Giełgudów. Miał starszego brata Filipa (1893–1915), legionistę poległego na froncie, i siostrę Gladys, oraz młodsze rodzeństwo: Jadwigę, Wandę, Renatę, Kazimierę oraz Jerzego. Początkowo uczył się w I Wyższej Szkole Realnej w Krakowie. W roku szkolnym 1913/1914 przeniósł się do trzeciej klasy Gimnazjum Realnego w Zakopanem. Był członkiem I Zakopiańskiej Drużyny Skautowej ks. Józefa Poniatowskiego.
W lutym 1915 został przyjęty do Legionów Polskich. Na początku 1916 trafił do 1 pułku artylerii, z którym wyjechał na front wołyński nad Styr. W 1916 brał udział w walkach nad Stochodem, pod Rudką Miryńską. Odbył kurs szkoleniowy dla podoficerów artylerii w Rembertowie. Po kryzysie przysięgowym został przewieziony do Radymna, a następnie wcielony do austriackiego 2 pułku artylerii polowej walczącego na froncie wołyńskim.
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1][2]. W 1923 był oficerem 1 pułku artylerii polowej Legionów w Warszawie[3], a w 1924, 1928 23 pułku artylerii polowej w Będzinie[4][5]. W tym czasie został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[6].
Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932. Po ukończeniu pierwszego roku został skierowany na studia w Wyższej Szkole Wojennej (franc. École supérieure de guerre) w Paryżu[7]. Z dniem 1 sierpnia 1933 otrzymał tytuł oficera dyplomowanego[8]. 4 lutego 1934 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Następnie został awansowany na podpułkownika i przydzielony do 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu.
W czasie kampanii wrześniowej walczył jako szef sztabu 24 DP, a od 9 września szef Oddziału III Sztabu Frontu Południowego. Po wojnie pozostał na emigracji.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[10]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: przed 1923)[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11]
- Odznaka „Za wierną służbę”[11]
- Krzyż Komandorski Orderu Zasługi (Węgry, 1935)[13]
- Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1935)[14][15]
- Krzyż Oficerski Orderu Krzyża Orła (Estonia, przed 1936)[15]
- Krzyż Oficerski Orderu Oranje-Nassau (Królestwo Niderlandów, 1935)[13]
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, przed 1937)[16]
- Krzyż Oficerski Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, przed 1936)[17]
- Krzyż Oficerski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, przed 1936)[18]
- Krzyż Kawalerski I Klasy Orderu Miecza (Szwecja, 1936)[16][19]
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1935)[13]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[20]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 825.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 749.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 680.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 397.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 468.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 21.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1935 roku, s. 20.
- ↑ Lista odznaczonych Orderem Krzyża Orła 1919-2000: Eesti tänab 1919-2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152-155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936.
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 21, 11 listopada 1936.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 5, 19 marca 1937.
- ↑ Sveriges statskalender. 1940. Bihang. s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
![[1]](https://wiki.ormianie.pl/images/JBJAxentowicz_1930.jpg){kind=link}
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Axentowicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-03-30].