Piotr Albiedinski
Piotr Pawłowicz Albiedinski, ros. Пётр Павлович Альбединский (ur. 4 września 1826, zm. 19 maja 1883) − rosyjski generał i wysoki urzędnik państwowy.
| |
| generał | |
| Pełne imię i nazwisko |
Piotr Pawłowicz Albiedinski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| generał-gubernator warszawski | |
| Okres |
od 18 maja 1880 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Albiedinski urodził się 4 września 1826 roku w Moskwie, jego rodzina pochodziła z guberni smoleńskiej. Jego ojciec był nieślubnym synem Piotra Albiedila. Kurs wojskowy ukończył w 1843 roku i został przydzielony do pułku kawalerii lejbgwardii, gdzie rok później został porucznikiem, w 1848 sztabs-rotmistrzem i rotmistrzem. Brał udział w tłumieniu powstania węgierskiego z lat 1848-1849.
Wraz z nadejściem wojny krymskiej został awansowany do stopnia pułkownika i wysłany do dyspozycji szefa wojsk lądowych i marynarki wojennej na Krymie, Aleksandra Mienszykowa. Aktywnie brał udział w działaniach wojennych, pozostał w Sewastopolu podczas bombardowania, a podczas bitwy pod Inkermanem został ciężko ranny w głowę.
Następnie był attaché przy poselstwie w Paryżu, skąd musiał wyjechać w atmosferze skandalu związanego z jego zbyt bliskimi relacjami z cesarzową Eugenią. Po powrocie do Rosji w 1858 roku otrzymał awans na generała majora i dowództwo pułku kawalerii lejbgwardii, a następnie pułku huzarów lejbgwardii.
Ożenił się z byłą kochanką cesarza Aleksandra II, co znacząco wpłynęło na jego karierę. W 1865 roku został szefem sztabu gwardii w okręgu petersburskim, w 1866 roku generał-lejtnantem i gubernatorem Inflant, Estonii i Kurlandii oraz dowódcą wojsk Ryskiego Okręgu Wojskowego. Naraził się wówczas rosyjskiej opinii publicznej, głosząc ideę porozumienia z niemieckojęzyczną szlachtą i zaprzestania rusyfikacji. W latach 1870-1880 był generał-gubernatorem wileńskim i dowódcą wojsk Wileńskiego Okręgu Wojskowego, podlegały mu gubernie wileńska, kowieńska i grodzieńska.
Od 1880 do 1883 roku sprawował urząd generał-gubernatora warszawskiego i dowódcy wojsk Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1881 roku został członkiem Rady Państwa. Podczas wizyty Franciszka Józefa w Galicji został wysłany do niej jako oficjalny przedstawiciel Rosji. W czasie tej podróży, pod wpływem wyraźnie innego nastawienia Polaków do władz austro-węgierskich niż rosyjskich, doszedł do wniosku o konieczności zaprzestania represji w Królestwie Polskim i przywrócenia stanu sprzed powstania listopadowego. Napisał też w tej sprawie list do cesarza Aleksandra II, co spowodowało odsunięcie go od stanowisk.
Zmarł kilka miesięcy później, 19 maja 1883 roku w Warszawie.
Odznaczenia edytuj
- Złota broń "Za odwagę" (1856)
- Order św. Aleksandra Newskiego (1875)[1]
- Cesarski i Królewski Order Orła Białego (1870)[1]
- Order św. Włodzimierza I klasy (1883)
- Order św. Włodzimierza II klasy (1869)[1]
- Order św. Włodzimierza IV klasy (1857)
- Order św. Anny I klasy z koroną (1867)[1]
- Order Świętego Stanisława I klasy (1864)[1]
- Order Świętego Stanisława II klasy (1855)[1]
- Order Zasługi Świętego Michała II klasy (Bawaria, 1857)[1]
- Order Miecza I klasy (Szwecja, 1875)[1]
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Военная_энциклопедия_Сытина / Под ред. В. Ф. Новицкого и др. — СПб.: т-во И. В. Сытина, 1911—1915. — Т. 2.
- Милорадович Г. А. Список лиц свиты их величеств с царствования императора Петра I по 1886 г. СПб., 1886
- Русский_биографический_словарь: В 25 т. / под наблюдением Половцов, Александр Александрович. 1896-1918.
- Шилов Д. Н., Кузьмин Ю. А. Члены Государственного совета Российской империи. 1801—1906: Биобиблиографический справочник. СПб., 2007
- Морис Палеолог. Дневник посла. Пер. с фр. Ф. Ге и др. — М.: Захаров, 2003. ISBN 5-8159-0288-8
- Wiech, Stanislaw. "Dyktatura serca". Na zachodnich rubieżach Cesarstwa Rosyjskiego: dzieje kariery wojskowo-urzędniczej Piotra Albiedynskiego (1826-1883). Kielce, 2010.