Wikipedia

UK Championship 2012

turniej snookera

UK Championship 2012 − piąty[1] duży turniej rankingowy sezonu snookerowego 2012/2013. Rozegrany został w Barbican Centre w Yorku (Anglia) w dniach 1−9 grudnia 2012 roku.

UK Championship
2011 2012 2013
Ilustracja
Liczba uczestników

32

Miejsce

Anglia Barbican Centre, York

Zwycięzca

Anglia Mark Selby

II miejsce

Anglia Shaun Murphy

Najwyższy break

147 Szkocja John Higgins

Rozegrane mecze

31

Obrońcą tytułu był Judd Trump[2], który przegrał w meczu pierwszej rundy przeciwko Markowi Joyce’owi 5–6.[3][4]

Zwycięzcą turnieju został Anglik, Mark Selby, który w meczu finałowym pokonał swojego rodaka Shauna Murphy’ego 10–6.[5]

Nagrody edytuj

Źródło:[6]

  • Zwycięzca: £125 000
  • II miejsce: £50 000
  • Półfinalista: £25 000
  • Ćwierćfinalista: £17 000
  • Ostatnia 16: £11 000
  • Ostatnia 32: £7 500
  • Ostatnia 48: £5 500
  • Ostatnia 64: £2 000
  • Najwyższy break kwalifikacji: £500
  • Najwyższy break fazy głównej turnieju: £3 500
  • Maksymalny break w kwalifikacjach: £2 500[7]
  • Maksymalny break w fazie głównej turnieju: £10 000[8]
  • Pula nagród: £637 500

Wydarzenia związane z turniejem edytuj

  • Po raz pierwszy w historii snookera w jednym turnieju rankingowym zostały skompletowane trzy breaki maksymalne:
  1. Pierwszy break maksymalny, autorstwa Andy’ego Hicksa miał miejsce podczas meczu drugiej rundy kwalifikacji przeciwko Danielowi Wellsowi. Był to pierwszy break maksymalny Hicksa. Był to także 93. break maksymalny w historii nowoczesnego snookera[7].
  2. Drugi break maksymalny, autorstwa Jacka Lisowskiego miał miejsce zaledwie dzień później od poprzedniego, w meczu trzeciej rundy przeciwko Chenowi Zhe. Był to pierwszy break maksymalny Lisowskiego w karierze[9].
  3. Trzeci break maksymalny, autorstwa Johna Higginsa miał miejsce podczas meczu drugiej rundy fazy głównej turnieju przeciwko Markowi Davisowi. Był to siódmy break maksymalny Higginsa w karierze, a zarazem 95. oficjalny break maksymalny w nowoczesnej historii snookera[8].
  • Wliczając trzy breaki maksymalne, które miały miejsce w tegoroczej edycji UK Championship, w sezonie 2012/2013 wbitych zostało dotychczas siedem breaków maksymalnych[10].
  • W finale tegorocznej edycji turnieju UK Championship spotkali się dwaj snookerzyści z Anglii (Selby i Murphy). Po raz ostatni taka sytuacja miała miejsce dwadzieścia lat temu, kiedy to w finale UK Championship 1992 spotkali się Jimmy White oraz John Parrott a pojedynek zakończył się zwycięstwem White’a 16–9.[11]
  • W finale turnieju Anglik, Mark Selby pokonał swojego rodaka Shauna Murphy’ego 10–6. Dla Selby’ego był to trzeci triumf w turnieju rankingowym[5].
  • Dzięki zwycięstwu w UK Championship 2012, Mark Selby awansował na pierwsze miejsce światowego rankingu snookerowego, wyprzedzając dotychczasowego lidera tegoż rankingu - Judda Trumpa[12][13].

Przebieg turnieju edytuj

Runda 1 edytuj

J. Trump - M. Joyce edytuj

Mecz ten odbył się drugiego dnia turnieju - 2. grudnia. Od początku spotkania przewagę nad przeciwnikiem budował obrońca tytułu - Judd Trump, który po trzech partiach prowadził 3-0. W partii czwartej nastąpiło przełamanie: Trump budował punktowe podejście, wbijał z powodzeniem trudne bile, jednak przy 37-punktowej przewadze zgubił optymalną pozycję do koloru - mimo to zdecydował się na atak, który zakończył się pudłem. Partię tę wygrał Joyce, w wyniku czego zawodnicy schodzili na przerwę przy prowadzeniu Trumpa 3-1. W drugiej części spotkania Trump utrzymywał przewagę (raczej dzięki błędom przeciwnika) nad przeciwnikiem prowadząc najpierw 4-1, potem 5-2. W kolejnych frame’ach Judd Trump grał coraz gorzej, co wykorzystywał Joyce doprowadzając najpierw do stanu 5-4 dla Trumpa a później do wyrównania 5-5. W decydującej partii dobrze rozpoczął Trump, jednak szybko spudłował a do stołu podszedł Mark Joyce, który już do końca spotkania kontrolował grę, ostatecznie pokonując obrońcę tytułu 6-5.[14]

A. Carter - S. Davis edytuj

Mecz ten miał miejsce drugiego dnia zawodów, równolegle do spotkania Trump - Joyce. Całe spotkanie, przez media określane jako przeciętne, było kontrolowane przez Allistera Cartera, który pokonał Steve’a Davisa 6-2. Jedynym pozytywnym fragmentem spotkania był szósty frame zwycięski dla Davisa, który to przy niemalże przesądzonych losach meczu (przegrywał wtedy z Carterem 1-5) popisał się breakiem w wysokości 85 punktów[14].

S. Bingham - J. Lisowski edytuj

Mecz ten odbył się drugiego dnia turnieju. Rozpoczął się od częstych pudeł na prostych bilach popełnianych przez obu zawodników. Taka sytuacja była do końca pierwszej części spotkania, która to zakończyła się prowadzeniem Binghama 3-1. Początek drugiej części tego spotkania miał podobny przebieg - mnóstwo pudeł i braku wystawianych bil doprowadziła do tego, by Lisowski zbliżył się do Binghama na jeden frame (2-3). Od szóstej partii nieco lepszą grą wykazał się nieco lepszą i dokładniejszą grą, wygrywając wszystkie kolejne partie, a ostatecznie całe spotkanie 6-2.[15]

S. Maguire - F. O’Brien edytuj

Spotkanie to miało miejsce pierwszego dnia turnieju. W pierwszych trzech partiach spotkania Stephen Maguire poopełniał dużo błędów, które z kolei O’Brien wykorzystywał, wychodząc na prowadzenie 2-1. Przełamanie nastąpiło w partii czwartej, którą Szkot wygrał w dogrywce na czarnej bili. Wynik do przerwy: 2-2. Po przerwie Stephen Maguire wygrał wszystkie partie, w trzech pierwszych wbijając breaki powyżej stu punktów, i ostatecznie zwyciężając w całym spotkaniu 5-2.[16]

M. Williams - M. King edytuj

Pojedynek tych zawodników miał miejsce 4. grudnia w sesji wieczornej. Od początku spotkania większą solidnością wykazał się Mark King. Wprawdzie pierwszą partię wygrał Williams, to jednak w dalszej części meczu lepszy był King. Cztery kolejne partie wygrał King niemal w identyczny sposób: w dwóch podejściach osiągając albo wystarczającą ilość punktów do wygrania, bądź zostawiał rywala w potrzebie jednego lub dwóch snookerów. Williams nie był w stanie nawiązać wyrównanej walki. W szóstym framie King wbił breaka w wysokości 103 punktów i podwyższył swoje prowadzenie na 5-1. Przy takim stanie spotkania Williams znalazł w sobie na tyle dużo motywacji, by przystąpić do walki: dwa kolejne wygrywające breaki (71 i 105 punktów) spowodowały odrobienie części strat do Kinga. W dziewiątej partii meczu King z trudnego układu zbudował break 53-punktowy, po którym nastąpiła wzajemna wymiana odstawnych. W pewnym momencie Williams zdecydował się na wózek na czarnej bandzie z przyrządu, który zakończył się pozostawieniem czerwonej bili do wbicia przez przeciwnika. King wykorzystał sytuację i nie oddał tej partii przeciwnikowi. Ostatecznie całe spotkanie zakończyło się zwycięstwem Marka Kinga 6-3.[17]

R. Walden - L. Brecel edytuj

Pojedynek tych zawodników miał miejsce 4. grudnia w sesji wieczornej, równolegle do meczu Williams - King. Po dwóch pierwszych partiach spotkania prowadził Ricky Walden (2-0). Od trzeciej partii do walki przystąpił Luca Brecel, który do przerwy doprowadził do wyrównania stanu meczu na 2-2. Po przerwie Walden przystąpił do meczu bardziej skoncentrowany, w wyniku czego wygrał dwie kolejne partie wychodząc na prowadzenie 4-2. Odpowiedź Brecela była natychmiastowa - w dwóch kolejnych frame’ach doprowadził do wyrównania (4-4). Dwie następne partie podwyższyły stan remisu na 5-5. W ostatnim, decydującym framie na prowadzenie wyszedł Brecel, jednak dał Waldenowi okazję do wygrania partii i meczu, jednak to Brecel zakończył wbijanie i ostatecznie w całym spotkaniu pokonał Waldena 6-5.[17]

G. Dott - M. Gould edytuj

Mecz ten został rozegrany drugiego dnia turnieju - 2. grudnia, w sesji wieczornej. Początek spotkania był wyrównany, czego odzwierciedleniem był wynik do przerwy: 2-2. Po przerwie Martin Gould zdołał zbudować przewagę nad przeciwnikiem, wychodząc na prowadzenie 5-3. Jednak Gould nie był w stanie przypieczętować zwycięstwa i przegrywał kolejne partie. W ostatnim framie miał jeszcze dwukrotnie szansę na zakończenie tego spotkania korzystnie dla siebie, jednak to Graeme Dott wygrał ostatnią partię i całe spotkanie 6-5.[18]

S. Murphy - R. Milkins edytuj

Pojedynek tych zawodników miał miejsce 2. grudnia. Pierwsza partia, zwycięska dla Roberta Milkinsa, okazała się jedyną wygraną do regulaminowej przerwy przez tego zawodnika. Trzy kolejne wygrał Shaun Murphy. Wynik do przerwy: 3-1 dla Murphy’ego. Po powrocie do snookerowego stołu gra stała się bardziej zacięta i wyrównana. Milkinsowi nie udało się dogonić przeciwnika, a zwyciężyć w zaledwie dwóch partiach. Ostatecznie spotkanie zakończyło się zwycięstwem Shauna Murphy’ego 6-3.[19]

J. Higgins - M. Holt edytuj

Mecz ten odbył się w dniu 1. grudnia w sesji popołudniowej. Pierwsza część tego spotkania była wyrównana, czego odzwierciedleniem był wynik do przerwy: 2-2. Druga część spotkania również zaczęła się wyrównaną walką, jednak od stanu 3-3 do ataku przystąpił Higgins, który już do końca pojedynku nie dał przeciwnikowi możliwości nawiązania równej walki. Ostatecznie całe spotkanie zakończyło się zwycięstwem Szkota 6-3. W trzecim framie tego spotkania padł jedyny w tym meczu break powyżej stu punktów: 116 punktów Johna Higginsa w trzeciej partii spotkania[20].

M. Davis - C. Yupeng edytuj

Spotkanie to miało miejsce 2. grudnia. Od samego początku Yupeng nie potrafił nawiązać walki z Davisem, w wyniku czego na przerwę zawodnicy schodzili przy stanie meczu 4-0 dla Anglika. Tuż po przerwie Yupeng zdołał wygrać honorowego frame'a budując swojego najwyższego breaka w tych zawodach – 49 punktów. Jak się okazało była to jedyna partia zapisana na koncie Chińczyka w całym spotkaniu. Kolejne dwie partie wygrał Davis, w wyniku czego całe spotkanie zakończyło się zwycięstwem Anglika 6-1.[19]

M. Stevens - D. Dale edytuj

Spotkanie to, określane przez media jako walijskie derby[21], miało miejsce 3 grudnia w sesji popołudniowej. Do tego meczu Dominic Dale przystąpił wyraźnie chory. Do przerwy zdołał wygrać zaledwie jedną partię. W drugiej części spotkania zaś Dale przegrywał kolejne framy, w ostatnim podjął nawet walkę, jednak nie zdołał odrobić strat i po własnym faulu poddał mecz. Spotkanie ostatecznie zakończyło się zwycięstwem Matthew Stevensa 6-1.[22]

M. Allen - M. Fu edytuj

Spotkanie to rozegrane zostało w sesji wieczornej drugiego dnia turnieju. Rozpoczęło się ono zwycięskim framem Marco Fu. Szybka odpowiedź Allena i wyrównanie do stanu 1-1 spowodowało atak reprezentanta Hongkongu zakończony breakami w wysokości 131 i 120 punktów w dwóch kolejnych frame’ach. Wynik do przerwy: 3-1 dla Marcu Fu. W drugiej części spotkania mocnym atakiem rozpoczął Fu: zwyciężył w dwóch kolejnych partiach - w piątej dzięki swoim umiejętnościom, w szóstej zaś w wyniku błędu przeciwnika. Do końca spotkania Allen nie był w stanie nawiązać równej walki z Marco Fu. Całe spotkanie zakończyło się zwycięstwem reprezentanta Hongkongu 6-3.[15]

N. Robertson - T. Ford edytuj

Pojedynek ten odbył się w poniedziałek, 3 grudnia - trzeciego dnia turnieju. Początek tego spotkania był popisem gry Neila Robertsona, który do przerwy prowadził 4-0. Po przerwie, Australijczyk podwyższył prowadzenie na 5-0, jednak w szóstym framie Tom Ford zdołał uratować swój honor - wprawdzie pomylił się po wbiciu 8 punktów, jednak Robertson także popełnił błąd przy stanie frame'a 46-8. Ford tę partię wygrał kończąc wbijanie na ostatniej czarnej. W siódmym framie inicjatywę znów przejął Australijczyk, który od pierwszej do ostatniej bili grał z dużą pewnością siebie nie dając przeciwnikowi nawet dojść do snookerowego stołu. Spotkanie to zakończyło się zwycięstwem Neila Robertsona 6-1. W trakcie tego spotkania Robertson wbił cztery breaki powyżej stu punktów: 100, 112, 129 oraz 127.[22]

B. Hawkins - L. Wenbo edytuj

Spotkanie to miało miejsce pierwszego dnia turnieju (1. grudnia) w sesji popołudniowej. Mecz rozpoczął się breakiem Hawkinsa w wysokości 101 punktów. W drugim framie osiągnął 66 punktów w podejściu i prowadził w meczu 2-0. Liang Wenbo wywalczył zwycięstwo w trzeciej partii, ale w ostatnim framie przed przerwą Hawkins wbił trzeciego breaka powyżej pięćdziesięciu punktów (51 pkt) i tym samym pierwsza część spotkania zakończyła się prowadzeniem Anglika 3-1. Po powrocie do stołu do ataku przystąpił Wenbo, który breakami w wysokości 71, 68 i 102 punktów wysunął się na prowadzenie 4-3. W ósmym framie tego pojedynku Barry Hawkins przerwał zwycięską passę Chińczyka doprowadzając do remisu 4-4. Dwie ostatnie partie zdecydowanie wygrane przez Hawkinsa dały mu ostatecznie zwycięstwo w całym spotkaniu 6-4. Najwyższy break spotkania to 102 punkty Lianga Wenbo w siódmej partii meczu[20].

D. Junhui - R. Day edytuj

Mecz ten miał miejsce pierwszego dnia turnieju, równolegle do meczu Maguire - O’Brien. Całe spotkanie było wyrównane i stało na wysokim poziomie. Żaden z zawodników nie dawał oddalić się przeciwnikowi na więcej niż jeden frame przewagi. Sytuacja zmieniła się w ósmej partii spotkania, kiedy to od stanu 4-3 dla Dinga do ataku przystąpił Ryan Day. Do końca meczu nie oddał partii Chińczykowi wygrywając w całym spotkaniu 6-4.[16]

M. Selby - M. White edytuj

Mecz ten został rozegrany 2. grudnia w sesji wieczornej, równolegle do pojedynku Dott - Gould. Pojedynek dwóch Anglików przepełniony był długimi, zaciętymi frame’ami, w których gorszym zawodnikiem okazywał się Michael White. Wprawdzie pierwsza część pojedynku była dość wyrównana, czego odzwierciedleniem jest wynik do przerwy: 2-2. Druga część była już bardziej jednostronna. Dobrze rozpoczął Selby wygrywając piątą partię, jednak szybko nastąpiła odpowiedź White’a, który wygrywając szóstego frame'a utrzymał stan remisu (3-3). Kolejne partie zaś były już zwycięskie dla Marka Selby’ego, który zakończył spotkanie 105-punktowym breakiem - jedynym breakiem powyżej stu punktów i zarazem najwyższym w całym spotkaniu. Wynik spotkania: 6-3 dla Marka Selby’ego[18].

Runda 2 edytuj

M. Joyce - A. Carter edytuj

S. Bingham - S. Maguire edytuj

Pojedynek tych zawodników miał miejsce czwartego dnia turnieju, 4. grudnia, w sesji wieczornej. Lepiej starcie to rozpoczął Bingham, który wygrał dwa pierwsze framy w bardzo pewny sposób. Odpowiedź na tę przewagę przeciwnika była natychmiastowa, Maguire doprowadził do remisu, w wyniku czego stan meczu do przerwy wynosił 2-2. Po przerwie zawodnicy grając wciąż na wysokim poziomie wygrywali seryjnie po dwie partie. W dziewiątym framie Stuart Bingham wbił break 120-punktowy (jedyny break powyżej stu punktów w tym spotkaniu). W kolejnej partii, która okazała się ostatnią w tym meczu, Stuart Bingham rozważnymi podejściami do stołu zakończył całe spotkanie pokonując rywala 6-4.[23]

M. King - L. Brecel edytuj

G. Dott - S. Murphy edytuj

Pojedynek tych zawodników odbył się 4. grudnia, w sesji wieczornej. Już na samym początku Shaun Murphy odskoczył rywalowi, wychodząc na prowadzenie 3-0. Ostatnią partię przed przerwą na swoim koncie zapisał Graeme Dott, w wyniku czego zawodnicy schodzili na przerwę przy stanie 3-1. Po powrocie do snookerowego stołu mocnym atakiem rozpoczął Murphy, który w piątej partii tego spotkania wbił breaka w wysokości 130 punktów. W szóstej partii wygrywającym breaka na swoim koncie zapisał Graeme Dott. Kolejne dwa framy wygrał Shaun Murphy, który tym samym wygrał całe spotkanie 6-2.[23]

J. Higgins - M. Davis edytuj

M. Stevens - M. Fu edytuj

N. Robertson - B. Hawkins edytuj

R. Day - M. Selby edytuj

Ćwierćfinały edytuj

A. Carter - S. Bingham edytuj

L. Brecel - S. Murphy edytuj

M. Davis - M. Stevens edytuj

N. Roberson - M. Selby edytuj

Półfinały edytuj

A. Carter - S. Murphy edytuj

M. Davis - M. Selby edytuj

Finał edytuj

S. Murphy - M. Selby edytuj

Drabinka turniejowa edytuj

[24][25][26]

  Runda 1
Do 6 frame’ów 		Runda 2
Do 6 frame’ów 		Ćwierćfinały
Do 6 frame’ów 		Półfinały
Do 9 frame’ów 		Finał
Do 10 frame’ów
                                               
1    Judd Trump 5  
   Mark Joyce 6  
     Mark Joyce 2  
  14    Allister Carter 6  
14    Allister Carter 6
   Steve Davis 2  
  14    Allister Carter 6  
  9    Stuart Bingham 4  
9    Stuart Bingham 6  
   Jack Lisowski 2  
  9    Stuart Bingham 6
  7    Stephen Maguire 4  
7    Stephen Maguire 6
   Fergal O’Brien 2  
  14    Allister Carter 8  
  4    Shaun Murphy 9  
6    Mark Williams 3  
   Mark King 6  
     Mark King 4
     Luca Brecel 6  
11    Ricky Walden 5
   Luca Brecel 6  
     Luca Brecel 5
  4    Shaun Murphy 6  
12    Graeme Dott 6  
   Martin Gould 5  
  12    Graeme Dott 2
  4    Shaun Murphy 6  
4    Shaun Murphy 6
   Robert Milkins 3  
4    Shaun Murphy 6
2    Mark Selby 10
3    John Higgins 6  
   Michael Holt 3  
  3    John Higgins 5  
  16    Mark Davis 6  
16    Mark Davis 6
   Cao Yupeng 1  
  16    Mark Davis 6  
  13    Matthew Stevens 4  
13    Matthew Stevens 6  
   Dominic Dale 1  
  13    Matthew Stevens 6
     Marco Fu 4  
8    Mark Allen 3
   Marco Fu 6  
  16    Mark Davis 4
  2    Mark Selby 9  
5    Neil Robertson 6  
   Tom Ford 1  
  5    Neil Robertson 6
  15    Barry Hawkins 2  
15    Barry Hawkins 6
   Liang Wenbo 4  
  5    Neil Robertson 4
  2    Mark Selby 6  
10    Ding Junhui 4  
   Ryan Day 6  
     Ryan Day 4
  2    Mark Selby 6  
2    Mark Selby 6
   Michael White 3  

Finał edytuj

Finał: Do 10 frame’ów Sędzia: Leo Scullion.
Barbican Centre, York (Anglia), 9 grudnia 2012[25].
Shaun Murphy (4)
  		6–10 Mark Selby (2)
 
Sesja popołudniowa: 64–11, 49–58 (54), 0–82 (66), 83–0 (83), 98–35 (98), 67–39, 0–81 (70)
Sesja wieczorna: 1–77, 72–67 (Murphy 65, Selby 58), 38–70, 53–63, 78–8, 34–79 (51), 0–107 (98), 31–64, 37–69
98 Najwyższy break 98
0 Breaki 100+ 0
3 Breaki 50+ 6

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego edytuj

[27]

Kwalifikacje edytuj

Mecze kwalifikacyjne zostały rozegrane w dniach 20-23 listopada 2012 w World Snooker Academy w Sheffield (Anglia)[28][29][30].

Drabinka kwalifikacji edytuj

  Runda 1
Do 6 frame’ów 		  Runda 2
Do 6 frame’ów 		  Runda 3
Do 6 frame’ów 		  Runda 4
Do 6 frame’ów
                               
   David Grace 4      Andy Hicks 6      Mark Joyce 6      Jamie Cope 4
   Daniel Wells 6      Daniel Wells 2      Andy Hicks 4      Mark Joyce 6
   Pankaj Advani 6      Jimmy White 5      Steve Davis 6      Jamie Burnett 2
   Sam Baird 2      Pankaj Advani 6      Pankaj Advani 5      Steve Davis 6
   Chen Zhe 6      Aditya Mehta 4      Jack Lisowski 6      Joe Perry 4
   Sean O’Sullivan 1      Chen Zhe 6      Chen Zhe 2      Jack Lisowski 6
   Tian Pengfei 6      Alan McManus 2      David Gilbert 6      Fergal O’Brien 6
   Joel Walker 4      Tian Pengfei 6      Tian Pengfei 3      David Gilbert 2
   Li Yan 4      Adam Duffy 6      Xiao Guodong 6      Mark King 6
   Fraser Patrick 6      Fraser Patrick 2      Adam Duffy 4      Xiao Guodong 0
   Luca Brecel 6      Peter Lines 4      Liu Chuang 3      Peter Ebdon 1
   Scott Donaldson 5      Luca Brecel 6      Luca Brecel 6      Luca Brecel 6
   Robbie Williams 2      James Wattana 6      Ben Woollaston 6      Martin Gould 6
   Jamie O’Neill 6      Jamie O’Neill 4      James Wattana 5      Ben Woollaston 3
   Michael Wasley w/o      Jimmy Robertson 6      Rory McLeod 6      Robert Milkins 6
   Hossein Vafaei w/d      Michael Wasley 5      Jimmy Robertson 3      Rory McLeod 5
   Thepchaiya Un-Nooh 6      Barry Pinches 1      Jamie Jones 3      Michael Holt 6
   Passakorn Suwannawat 5      Thepchaiya Un-Nooh 6      Thepchaiya Un-Nooh 6      Thepchaiya Un-Nooh 1
   Liam Highfield 6      Cao Yupeng 6      Dave Harold 4      Marcus Campbell 4
   Ben Judge 1      Liam Highfield 3      Cao Yupeng 6      Cao Yupeng 6
   Ian Burns 6      Kurt Maflin 3      Anthony Hamilton 2      Dominic Dale 6
   Michael Leslie 1      Ian Burns 6      Ian Burns 6      Ian Burns 2
   Dechawat Poomjaeng 6      Rod Lawler 6      Gerard Greene 4      Marco Fu 6
   Simon Bedford 3      Dechawat Poomjaeng 5      Rod Lawler 6      Rod Lawler 2
   Paul Davison 6      Yu Delu 6      Nigel Bond 5      Tom Ford 6
   Gareth Allen 2      Paul Davison 4      Yu Delu 6      Yu Delu 1
   Zhang Anda w/o      Anthony McGill 6      Liang Wenbo 6      Andrew Higginson 0
   Duane Jones w/d      Zhang Anda 2      Anthony McGill 5      Liang Wenbo 6
   Thanawat Thirapongpaiboon 6      Alfred Burden 5      Matthew Selt 6      Ryan Day 6
   Martin O’Donnell 5      Thanawat Thirapongpaiboon 6      Thanawat Thirapongpaiboon 4      Matthew Selt 3
   Tony Drago 3      Mike Dunn 4      Michael White 6      Ken Doherty 3
   Craig Steadman 6      Craig Steadman 6      Craig Steadman 3      Michael White 6

Breaki stupunktowe kwalifikacji edytuj

[31]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Tournament Calendar 2012/2013. Snooker.org. [dostęp 2013-01-06].
  2. ↑ UK Snooker Championship: Judd Trump beats Mark Allen to win title. BBC Sport. [dostęp 2013-01-06].
  3. ↑ Defending champion Judd Trump crashes out of williamhill.com UK Championship. The Press. [dostęp 2013-01-06].
  4. ↑ Trump dumped out of UK Championship. ESPN. [dostęp 2013-01-06].
  5. ↑ a b Selby secures York spoils. sportinglife.com. [dostęp 2013-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-12)].
  6. ↑ worldsnooker.com: Prize Money. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
  7. ↑ a b worldsnooker.com: Handy Andy Makes UK Maximum. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
  8. ↑ a b John Higgins racks up maximum break at UK Championship. RTÉ.ie. [dostęp 2013-01-06].
  9. ↑ UK Championship – Auch Lisowski gelingt ein Maximum-Break. de.eurosport.com. [dostęp 2013-01-06].
  10. ↑ worldsnooker.com: Higgins Fires UK Maximum. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
  11. ↑ Zobacz: UK Championship 1992
  12. ↑ UK Snooker Championship 2012: Mark Selby beats Mark Davis. BBC Sport. [dostęp 2013-01-07].
  13. ↑ cajt.pwp.blueyonder.co.uk: UK Championship. Chris Turner's Snooker Archive. [dostęp 2013-01-07].
  14. ↑ a b Judd Trump na własne życzenie odpada z UK Championship!. 147.pl. [dostęp 2013-01-09].
  15. ↑ a b Bingham i Fu grają dalej. Bezbarwny Allen. 147.pl. [dostęp 2013-01-11].
  16. ↑ a b Świetny Mags, walijski kompleks Dinga. 147.pl. [dostęp 2013-01-08].
  17. ↑ a b Kolejni faworyci jadą do domu. UKC niespodzianek. 147.pl. [dostęp 2013-01-24].
  18. ↑ a b UK Championship: Selby i Dott w drugiej rundzie. 147.com.pl. [dostęp 2013-01-27].
  19. ↑ a b UK Championship: Milkins i Yupeng za burtą. 147.com.pl. [dostęp 2013-01-26].
  20. ↑ a b John Higgins w drugiej rundzie UK Championship. 147.pl. [dostęp 2012-01-08].
  21. ↑ UK Champiosnhip: Wysokie zwycięstwa Robertsona i Stevensa. 147.com.pl. [dostęp 2013-01-13].
  22. ↑ a b "Setkowy" Robertson, chory Dale. 147.pl. [dostęp 2013-01-13].
  23. ↑ a b UK Championship: Zwycięstwa Binghama i Murphy’ego. 147.com.pl. [dostęp 2013-01-30].
  24. ↑ worldsnooker.com: williamhill.com UK Championship 2012 draw and format. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
  25. ↑ a b williamhill.com UK Championship (2012). Snooker.org. [dostęp 2013-01-06].
  26. ↑ UK Championship scores and schedule. BBC Sport. [dostęp 2013-01-06].
  27. ↑ worldsnookerdata.com: UK Championship centuries. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)].
  28. ↑ worldsnooker.com: williamhill.com UK Championship 2012 qualifiers draw and format. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
  29. ↑ worldsnooker.com: UK Qualifiers results. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
  30. ↑ williamhill.com UK Championship Qualifiers (2012). Snooker.org. [dostęp 2013-01-06].
  31. ↑ worldsnookerdata.com: UK Championship qualifiers centuries. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2013-01-06].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=UK_Championship_2012&oldid=72209287”