Stanisław Lubiński
Stanisław Lubiński, ps. „Cybuś”[1] (ur. 30 czerwca 1884 w Radomyślu, zm. po 19 września 1938) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier rolnik.
| |
 podpułkownik dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1884 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 19 września 1938 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1909–1910, 1914–1930 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys
edytujUrodził się 30 czerwca 1884 w Radomyślu, ówczesnym mieście powiatowym guberni kijowskiej, w ziemiańskiej rodzinie Cezarego i Marii z Kallenbachów[2][1]. Był starszym bratem Mieczysława (ur. 1891), tytularnego rotmistrza Wojska Polskiego, odznaczonego dwukrotnie Krzyżem Walecznych[3][4][5][6]. Uczęszczał do gimnazjum w Żytomierzu, w którym w 1906 zdał maturę[7]. Brał czynny udział w konspiracyjnym życiu młodzieży uczniowskiej[8]. Przez dwa lata pełnił funkcję prezesa Bratniej Pomocy[8]. W 1909 ukończył studia w Akademii Rolniczej w Dublanach[7]. W 1909 został powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii rosyjskiej na prawach wolontariusza (ros. Вольноопределяющийся)[8]. „Od 1910, będąc niezależnym materialnie, pracował w Warszawie jako główny instruktor kółek rolniczych na terenie całej Kongresówki”[8]. W 1912 rozpoczął pracę w rodzinnym majątku[8].
1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do 9 kazańskiego pułku dragonów[9]. W 1915 pod Wołczkowcami został ranny[10]. 24 czerwca 1916 został przydzielony do sztabu 2 Korpusu Kawalerii[11]. Od 2 listopada do 7 grudnia 1917, jako członek Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego i jego komisarz w 2 Korpusie Kawalerii wydzielił z niego żołnierzy – Polaków, którzy przeszli do tzw. oddziału mohylowskiego[8]. W oddziale tym pełnił funkcję szefa sztabu[9]. Po włączeniu oddziału w skład II Korpusu Polskiego w Rosji objął w nim obowiązki zastępcy szefa sztabu[9]. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) wrócił do rodzinnego majątku i włączył się w prace Polskiej Organizacji Wojskowej[9].
2 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Kawalerii[12]. Był członkiem komisji przyjęć oficerów z byłej armii rosyjskiej do Wojska Polskiego[8]. 25 września 1919 został mianowany zastępcą członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[13]. 19 kwietnia 1920, na własną prośbę, został wysłany na front, na stanowisko szefa sztabu 3 Brygady Jazdy[8]. Na tym stanowisku wyróżnił się 23 czerwca 1920 w walkach pod Zwiahlem[14]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[15]. Pełnił również obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Jazdy[8].
2 listopada 1921 został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I kursu doszkolenia[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 55. lokatą w korpusie oficerów jazdy. We wrześniu 1922, po ukończeniu kursu i „uzyskaniu pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został szefem sztabu Inspektora Jazdy przy Inspektorze Armii Nr II, pułkownika Gustawa Orlicz-Dreszera[16][8]. Będąc słuchaczem kursu doszkolenia, a następnie oficerem sztabu Inspektora Jazdy pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim[17]. W czerwcu 1924 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. 1 grudnia 1924 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[18][19]. W październiku 1925 został przeniesiony do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[20]. W grudniu 1927 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko wojskowego inspektora transportu[21][22]. W 1928 uzyskał dyplom inżyniera rolnika na Politechnice Lwowskiej[23]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[24][25], a z dniem 31 maja tego roku przeniesiony w stan spoczynku[26]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[27].
W 1937 mieszkał w Radomiu przy ul. Sienkiewicza 14 m. 6[1]. 19 września 1938 został powołany na stanowisko zastępcy członka okręgowej komisji wyborczej w okręgu wyborczym nr 32 z siedzibą w Radomiu[28]. W tym czasie był dyrektorem Spółki z o.o. Eksportowa Przetwórnia Mięsna w Radomiu[28].
Był żonaty z Heleną Wandą, dzieci nie miał[10].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2344[29][30] – 1921[31]
- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[32][1][33]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie nr 34377[11][34]
- Złoty Krzyż Zasługi[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11]
- Odznaka Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego[11]
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii[35][34]
- Medal Zwycięstwa – 12 grudnia 1921[36][34]
- francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny[11]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 653, 683.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 817.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b c d e f g h i j k Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 93 z 25 października 1919, poz. 3572.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920, s. 646.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922, s. 721.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 71, 613, 677.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 732.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 80, 555, 599.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925, s. 591.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927, s. 367.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 328, 338, tu urodzony 17 czerwca 1884.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 393.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 5.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 57, 70, tu urodzony 17 czerwca 1884.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930, s. 148.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 336, 846, tu urodzony 30 czerwca 1884.
- ↑ a b Zawiadomienie Urzędu Wojewódzkiego Kieleckiego. „Kielecki Dziennik Wojewódzki”. 20, s. 409, 1938-09-30. Kielce..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921, s. 1606.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23]..
- ↑ a b c Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 57.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 328.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922, s. 268.
Bibliografia
edytuj- Lubiński Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.28-1953 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-24].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.