Stanisław Rowiński
Stanisław Jan Rowiński (ur. 7 marca 1872 w Stanisławowie, zm. 14 grudnia 1952 w Kocborowie[1]) – polski adwokat, działacz społeczny, chóralny i sokoli.
.jpg) Stanisław Rowiński (przed 1910) | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 marca 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 grudnia 1952 |
| Zawód, zajęcie |
adwokat, działacz społeczny i sokolski |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Początkowo wychowywał się w Oświęcimu u Franciszka Knihinnickiego. Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie[1]. W latach 1889–1894 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był w tym czasie czynnym śpiewakiem założonego Krakowskiego Chóru Akademickiego, z którym był związany również w latach późniejszych (w 1935 zorganizował pierwszy jubileusz tego chóru). Po studiach praktykował w Krakowie jako adwokat i cieszył się w tym zawodzie dużym uznaniem. W 1914 został na krótko zmobilizowany do armii austriackiej, gdzie służył w artylerii[1]. Był ostatnim przed wybuchem II wojny światowej dziekanem Rady Adwokackiej w Krakowie, jak również wiceprezesem Związku Adwokatów Polskich. W 1938 (jako jedyny Polak w historii) był prezesem Międzynarodowego Związku Adwokatów[2]. Oprócz tego sprawował mandat radnego miasta Krakowa oraz był prezesem krakowskiego „Sokoła” w latach 1919–1931. Piastował też stanowisko wiceprezesa Bractwa Kurkowego.
W czasie wojny został mianowany przez władze okupacyjne komisarycznym zarządcą adwokatury krakowskiej. W tym czasie (od 1941[1]) współpracował z tajną Śląsko-Krakowską Radą Adwokacką. W 1945, po odwołaniu ze stanowiska przez władze komunistyczne[3], wyjechał z Krakowa i zamieszkał w pomorskim Kocborowie. W tamtejszym szpitalu psychiatrycznym pracował jego syn Władysław (lekarz). W Kocborowie zmarł i został pochowany, jednak ekshumowano go i 12 kwietnia 2017 pochowano na krakowskim cmentarzu Rakowickim (kwatera LXXIV-34-16)[4][5].
Publikacje edytuj
Był autorem artykułów i rozpraw na temat sokolstwa[2][3], a także współzałożycielem czasopisma „Przegląd Gimnastyczny”[1]. Niektóre z jego rozpraw, to m.in.:
- Zabawy i sport w zimie (1897),
- Nowy plan nauki gimnastyki dla szkół średnich (1897),
- Stanowisko naszych towarzystw sokolich wobec sportów (1899),
- Ideały i cele sokolstwa polskiego (1907)[1].
Rodzina edytuj
Jego żoną była Helena z Kamieńskich, z którą miał dwóch synów: Władysława (ur. 1906) i Tadeusza (ur. 1905). Władysław był lekarzem psychiatrą, który zamieszkał we Wrocławiu, a Tadeusz lekarzem stomatologiem, który po pobycie w Kocborowie wyjechał z Polski i osiadł w Los Angeles[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1925)[6]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Internetowy Polski Słownik Biograficzny, Stanisław Jan Rowiński
- ↑ a b Nekrologi, Stanisław Rowiński : Nekrologi
- ↑ a b tablica informacyjna na wystawie Adwokaci polscy Ojczyźnie, dworzec Bydgoszcz Główna, 2018.
- ↑ Bogdan Gancarz, Powrót po 65 latach, [w:] Gość krakowski.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2023-04-13].
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 264, poz. 1095 „za zasługi położone na polu pracy obywatelskiej”.