Stanisław Skibniewski
Stanisław Skibniewski, ps. „Cubryna”, „Nelson” (ur. 5 sierpnia 1901 we Lwowie, zm. 3 maja 1958 w Warszawie) – inżynier elektryk, absolwent Politechniki Gdańskiej, kapitan artylerii Wojska Polskiego, dowódca oddziału szturmowego w powstaniu warszawskim w Zgrupowaniu „Krybar”, który w pierwszych dniach powstania zdobył elektrownię na Powiślu i bronił jej przed Niemcami aż do czasu przejścia kanałami oddziałów AK do Śródmieścia. Mąż znanej tłumaczki literatury angielskiej Marii ze Skibińskich.
 kapitan artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 sierpnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 maja 1958 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Dywizjon Artylerii Konnej, |
ŻyciorysEdytuj
Był synem Jakuba Wacława Skibniewskiego h. Ślepowron (1864-1951), właściciela dóbr Andrejkowce w powiecie płoskirowskim, i Anny z Załęskich (1859-1937). Uczęszczał do gimnazjów kolejno w Kijowie, Płoskirowie i w Warszawie, gdzie w 1920 roku zdał maturę.
W tym samym roku zgłosił się ochotniczo do wojska. Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. 1 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 marca 1921 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. W 1922, jako oficer rezerwy posiadał przydział do 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie[1]. W następnym roku zmieniono mu przydział do 10 dywizjon artylerii konnej w Jarosławiu[2]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie kadry 1 Oddziału Służby Uzbrojenia. Był wówczas podporucznikiem rezerwy uzbrojenia[3].
W 1922-1928 studiował na Politechnice Gdańskiej. Ukończył ją z tytułem inżyniera elektryka. Od 1937 roku był dyrektorem technicznym, a następnie zastępcą dyrektora naczelnego Elektrowni Warszawskiej na Powiślu.
W kampanii wrześniowej 1939 roku, w stopniu porucznika, był oficerem ogniowym 6. baterii 28 pułku artylerii lekkiej[4]. Następnie wrócił na swe stanowisko w Elektrowni Warszawskiej. Od 1942 roku aż do powstania warszawskiego był jej dyrektorem. Zatrudniał wielu ludzi wyłącznie dla zabezpieczenia ich przed łapankami. Od 1942 roku w porozumieniu z władzami Armii Krajowej współorganizował na terenie elektrowni oddział Wojskowej Służby Ochrony Powstania.
W chwili wybuchu powstania 1 sierpnia 1944 dowodził podległym Okręgowi Warszawskiemu Zgrupowaniem Użyteczności Publicznej WSOP „Elektrownia”, działającym na terenie I Rejonu Obwodu Śródmieście. Kierowany przez niego atak na niemiecką załogę zakończył się sukcesem. Była to jedna z nielicznych udanych akcji zdobycia ważnego strategicznie obiektu w pierwszym dniu powstania.
Po kapitulacji powstania trafił do jenieckiego obozu dla oficerów. Od maja 1945 roku przebywał w Brukseli. W styczniu 1946 roku powrócił do kraju. W 1948 roku był krótko więziony, zapewne w związku z aresztowaniem żony.
Zmarł 3 maja 1958 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obok kwatery żołnierzy swego zgrupowania (kwatera A29-2-14)[5].
UpamiętnienieEdytuj
- Na Powiślu, w rejonie ulic Lipowej, Wybrzeża Kościuszkowskiego i Bulwaru Bohdana Grzymały-Siedleckiego, znajduje się Skwer kpt. Stanisława Skibniewskiego „Cubryny”.
Linki zewnętrzneEdytuj
Biogram Stanisława Skibniewskiego w "Polskim Słowniku Biograficznym"
PrzypisyEdytuj
- ↑ Alfabetyczny spis oficerów rezerwy, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1 maja 1922, s. 262.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 810, 868.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 195, 724.
- ↑ Przybyszewski 2002 ↓, s. 27.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
BibliografiaEdytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Andrzej M. Przybyszewski: 28 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2002, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-88773-29-1.
- „Polski Słownik Biograficzny”
- „Archiwum rodzinne Skibniewskich”, Lwów 1912
- Stanisław Skibniewski, Powstańcze Biogramy, Muzeum Powstania Warszawskiego [1].