Stefan Mickiewicz
Stefan Mickiewicz (ur. 12 sierpnia 1881 w Antonowie, zm. 7 września 1929 w Radomiu) – polski adwokat, działacz społeczny i polityczny, poseł na Sejm Litwy Środkowej[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 sierpnia 1881 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1929 |
| Poseł na Sejm Litwy Środkowej | |
| Okres |
od 1922 |
| Przynależność polityczna | |
Życiorys
edytujBył synem powstańca styczniowego Edwarda i Antoniny z Granickich[2]. Uczęszczał do szkoły realnej w Poniewieżu i w Lipawie. W związku z działalnością niepodległościową został wtrącony do więzienia, a następnie zesłany do Kurska, gdzie w 1903 roku zdał maturę. W tym samym roku wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Petersburskiego, jednak prawo ukończył w 1909 roku na Uniwersytecie w Moskwie. Związał się z Polską Partią Socjalistyczną oraz został jednym z założycieli Związku Młodzieży Postępowej. Uczestniczył w rewolucji 1905 roku na terenie Petersburga i Litwy[1].
Po wybuchu I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny. 19 grudnia 1915 roku został wybrany skarbnikiem tej organizacji. W 1916 roku dołączył do rosyjskiego konspiracyjnego Koła Rosjan Przyjaciół Niepodległości Polski. Był również związany z Polskim Zrzeszeniem Niepodległościowym oraz piotrogrodzkiej Polskiej Organizacji Wojskowej. W marcu 1917 roku związał się z tworzonym wówczas Związkiem Wojskowym Polaków. Był także członkiem Polskiego Komitetu Demokratycznego[1].
Od października 1918 roku był członkiem warszawskiego Komitetu do Spraw Wschodnich. 28 grudnia 1918 roku dołączył do składu Tymczasowej Komisji Rządzącej w Wilnie. W lutym 1920 roku był współzałożycielem Polskiego Związku Ludowego „Odrodzenie”. Od grudnia 1920 roku Mickiewicz zasiadał w zarządzie Związku Bezpieczeństwa Kraju. Przed wyborami do Sejmu Litwy Środkowej w 1922 roku doszło do rozłamu w PZL „Odrodzenie”. Mickiewicz stanął na czele frakcji bezkompromisowo dążącej do federacji Litwy Kowieńskiej z Polską. W wyborach został wybrany posłem na Sejm Litwy Środkowej z okręgu nr 12 (Brasław)[3]. Zasiadał w komisjach: politycznej i głównej[4]. Po rozwiązaniu Sejmu został wójtem gminy niemenczyńskiej. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie[1].
Jesienią 1929 roku wyjechał do rodziny do Radomia. Zmarł tam po ciężkiej chorobie 7 września 1929 roku[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Polski Petersburg [online], www.polskipetersburg.pl [dostęp 2024-06-03].
- ↑ Epoka. R. 4, 1929, nr 249, s. 4
- ↑ Syg. Dziennik Urzędowy Tym. Komisji Rz. nr 6 1922, s. 69
- ↑ Sejm Wileński 1922: przebieg posiedzeń według sprawozdań stenograficznych w opracowaniu kancelarji sejmowej, Wilno: Wydawnictwo Księgarni Józefa Zawadzkiego, 1922, s. 9-10 (pol.).