Stefano Borgia
Stefano Borgia (ur. 3 grudnia 1731 w Velletri, zm. 23 listopada 1804 w Lyonie) – włoski kardynał, historyk, dyplomata, bibliofil, kolekcjoner rękopisów i autor książek.
| ||
| kardynał prezbiter | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1731 Velletri | |
| Data i miejsce śmierci | 23 listopada 1804 Lyon | |
| prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary | ||
| Okres sprawowania | 16 sierpnia 1802 – 23 listopada 1804 | |
| prefekt Kongregacji Indeksu | ||
| Okres sprawowania | 27 lutego 1795 – 16 sierpnia 1802 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Prezbiterat | 25 marca 1765 | |
| Kreacja kardynalska | 30 marca 1789 Pius VI | |
| Kościół tytularny | San Clemente (3 sierpnia 1789) | |
Pochodził z wpływowego rodu Borgiów z Velletri. Jego wczesna edukacja była nadzorowana przez stryja Alessandra Borgię, arcybiskupa Fermo. W 1770 roku Stefano Borgia został sekretarzem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. W 1789 otrzymał kapelusz kardynalski, w 1801 został rektorem (prefektem ds. studiów) Collegium Romanum[1]. Uczestniczył w konklawe, na którym wybrano papieżem Piusa VII[2].
W Kurii Rzymskiej był członkiem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1789, w tym 1798–1800 jako proprefekt i od 1802 jako prefekt), Kongregacji Indeksu (od 1789, w tym w latach 1795–1802 jako prefekt), Kongregacji Soborowej (od 1789), Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów (od 1789)[3], Kongregacji Konsystorialnej (od 1792)[4], Kongregacji ds. Obrzędów (od 1793)[5], trybunału Rzymskiej Inkwizycji (od 1795), Kongregacji ds. Wód (od 1795)[6], Kongregacji ds. Korekty Ksiąg Rytów Wschodnich (od 1797)[7] i Kongregacji ds. Ekonomicznych (od 1801)[8].
Przez całe życie zajmował się kolekcjonowaniem rękopisów. Po jego śmierci zbiór rękopisów przeszedł na własność Museum Borgianum, a później został przekazany do Biblioteki Watykańskiej[1].
Alexander von Humboldt, przeglądając kolekcję kardynała Borgii po śmierci właściciela, odkrył mezoamerykański Kodeks Borgia. Do znanych rękopisów z kolekcji Stefana Borgii należy Codex Borgianus, grecko-koptyjski rękopis Nowego Testamentu oraz Naples, Biblioteca Vittorio Emanuele III, MS I B 18, koptyjski rękopis Starego Testamentu, z ilustracją Hioba i jego trzech córek[1]. Jörgen Zoega sporządził dokładny katalog wszystkich jego koptyjskich rękopisów (wydany w 1810)[9].
PublikacjeEdytuj
- Monumento di papa Giovanni XVI (Roma, 1750);
- Breve istoria dell antica città di Benevento (Roma, 1763-69);
- Vaticana confessio B. Petri chronoligcis testimoniis illustrata (Roma, 1776);
- De Cruce Vaticanâ (Roma, 1779);
- De Cruce Veliternâ (Roma, 1780);
- Istoria del dominio temporale della Sede Apostolica nelle Due-Sicilie (Roma, 1788).
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Stefano Borgia w: Catholic Encyclopedia (1913).
- ↑ Sede Vacante 1799-1800; The Cardinals of the Holy Roman Church.
- ↑ Notizie per l’anno 1790. Roma: 1790.
- ↑ Notizie per l’anno 1793. Roma: 1793.
- ↑ Notizie per l’anno 1794. Roma: 1794.
- ↑ Notizie per l’anno 1796. Roma: 1796.
- ↑ Notizie per l’anno 1798. Roma: 1798.
- ↑ Notizie per l’anno 1802. Roma: 1802.
- ↑ Jörgen Zoega: Catologus Codicum Copticorum manuscriptorum qui in Museo Borgiano Velitris adservantur. Roma: 1810.
BibliografiaEdytuj
- Horst Enzensberger: Stefano Borgia. W: Dizionario Biografico degli Italiani. T. 12. 1971. – treccani.it
- Biblioteca civica di Velletri, Biografia di Stefano Borgia, Il Museo Borgiano