Wikipedia

Sylvia Robinson

Sylvia Robinson, z domu Vanderpool (ur. 29 maja 1935[1] na Harlemie w Nowym Jorku, zm. 29 września 2011 w Secaucus w New Jersey[2]) – amerykańska piosenkarka, producentka muzyczna, współzałożycielka wytwórni muzycznej Sugarhill Records.

Sylvia Robinson
Pseudonim

Little Sylvia · Sylvia · Sylvia Robbins · Shirley Robbins · Mother of Hip-hop

Data i miejsce urodzenia

29 maja 1935
Harlem, Nowy Jork

Pochodzenie

Englewood, New Jersey

Data i miejsce śmierci

29 września 2011
Secaucus, New Jersey

Instrumenty

gitara

Gatunki

R&B · rock · soul · funk · disco · hip-hop

Zawód

producentka muzyczna · piosenkarka

Aktywność

1950–2011

Powiązania

Grandmaster Flash and the Furious Five · Sugarhill Gang · DJ Kool Herc · Duke Bootee · Mickey & Sylvia · The Moments · Retta Young · The Sequence · Bo Diddley · Bernard Edwards · The Magichords

Przez swój znaczący wkład w powstanie takich utworów jak „Rapper’s Delight” grupy The Sugarhill Gang oraz „The Message” grupy Grandmaster Flash and the Furious Five, nazywana jest „Matką hip-hopu”[3]. W 2022 wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame[4].

Życiorys edytuj

Dzieciństwo edytuj

Sylvia Vanderpool[5] urodziła się 29 maja 1935 roku na Harlemie. Jej rodzicami byli Ida Vanderpool oraz Herbert, imigrant z Wysp Dziewiczych, który pracował dla General Motors[1][2]. Uczęszczała do Washington Irving High School, zanim w wieku czternastu lat rzuciła szkołę aby poświęcić się karierze piosenkarki[6]. Swoją przygodę z muzyką na dobre rozpoczęła w 1950 roku nagrywając dla Columbia Records pod pseudonimem „Little Sylvia”.

Początki kariery edytuj

W 1954 roku poznała gitarzystę Mickeya Bakera, który nauczył ją grać na gitarze, a niedługo później założyli duet Mickey & Sylvia. W 1956 roku nagrali pierwszy utwór „Love Is Strange”, który dotarł do jedenastego miejsca zestawienia magazynu Billboard w kategorii pop. Po kilku następnych utworach, m.in. „There Oughta Be a Law”, Baker i Sylvia zawiesili działalność duetu, a Sylvia wyszła za mąż za biznesmena Josepha Robinsona, po którym przyjęła nazwisko. Niedługo później wznowiła karierę, tym razem solową, początkowo pod pseudonimem Sylvia Robbins. W 1960 roku wyprodukowała utwór „You Talk Too Much” Joego Jonesa, jednak nie została wtedy ujawniona jako producentka.

W 1961 roku duet Mickey & Sylvia wznowił działalność nagrywając kilka utworów różnym wytwórniom, w tym ich własnej Willow Records. Tego samego roku, duet miał udział przy produkcji singla „It’s Gonna Work Out Fine” innego duetu Ike & Tina Turner, który otrzymał nominację do nagrody Grammy[7].

W 1964 roku Baker przeprowadził się do Paryża co oficjalnie zakończyło działalność duetu.

W 1966 roku Robinson przeniosła się do New Jersey, gdzie założyła wytwórnię All Platinum Records[8] i dwa lata później zakontraktowała do niej grupę The Moments. W 1970 roku była odpowiedzialna (produkcja i tekst) za największy hit grupy pt. „Love on a Two-Way Street”, który m.in. dotarł do trzeciego miejsca zestawienia Billboard 100. W późniejszych latach była zaangażowana w stworzenie kilku utworów takich jak „Shame, Shame, Shame” Shirley & Company, „Sexy Mama” oraz „Look at Me (I’m in Love)” The Moments.

W 1972 roku nagrała utwór „Pillow Talk”, którego demo wysłała do Ala Greena, jednak ten odrzucił jej propozycję z powodów przekonań religijnych[9]. Utwór okazał się sukcesem, docierając do 3 miejsca Billboard 100 oraz 14 miejsca UK Singles Charts, uzyskał status złotej płyty oraz nominację do nagrody Grammy w 1974 roku najlepszemu utworowi z gatunku R&B[9].

Sylvia nagrała cztery albumy studyjne różnych wytwórniom, na których znalazły się innego popularne utwory takie jak „Sweet Stuff” czy „Pussy Cat”[10].

Sugar Hill Records edytuj

W latach 70. założyła wytwórnię Sugar Hill Records[11] – jej nazwa wywodzi się z obszaru Sugar Hill na Harlemie, w której mieszkali w tamtym czasie bogaci Afroamerykanie oraz był on miejscem, w którym pierwsze kroki stawiało mnóstwo artystów na początku XX wieku[12]. W 1979 roku miała miejsce premiera utworu „Rapper’s Delight” grupy The Sugarhill Gang, którego producentką była Robison[2]. Wiele osób uważa to za moment przełomowy w historii gatunku hip-hop, ponieważ był to jeden z pierwszych utwór z tego gatunku (obecnie za pierwszy utwór w historii hip-hopu uważa się wydany około pół roku wcześniej „King Tim III (Personality Jock)” grupy Fatback Band) i pierwszy, który uzyskał rozgłos komercyjny (36 miejsce w USA, 3 w Wielkiej Brytanii oraz 1 w Kanadzie) oraz wprowadził m.in. rap, scratching czy breakdance. Niedługo później wytwórnia podpisała kontrakt z grupą The Sequence, w skład której wchodziła wtedy młoda Angie Stone, której utwór „Funk U Up” wydany w 1980 sprzedał się szybko w nakładzie miliona egzemplarzy.

W 1982 wyprodukowała utwór „The Message” grupy Grandmaster Flash and the Furious Five – jeden z najważniejszych utworów w historii tego gatunku[13]. Magazyn Rolling Stone umieścił go na liście jako jeden z „50 najlepszych utworów hip-hopowych wszech czasów” 5 grudnia 2012 roku. Aby lista była bardziej wiarygodna, magazyn zapytał innych raperów takich jak Busta Rhymes czy Mike D z grupy Beastie Boys o wskazanie ich zdaniem najlepszych utworów – „The Message” zajął 1 miejsce[14]. Grandmaster Flash wspomniał: „Kiedy mieliśmy w planach nagrać utwór („The Message”), przez długi okres ciągle nas prosiła (Sylvia Robinson) abyśmy nagrali cały album, gdzie będziemy mówić o tym co się dzieje naprawdę, co się dzieje w dzielnicy. I po pewnym czasie postanowiliśmy to zrobić”[15].

Z powodu presji i stale rosnącej konkurencji (m.in. Profile czy Def Jam), wytwórnia zaczęła tracić na znaczeniu i w 1985 była bliska jej rozwiązania co ostatecznie stało się to dwa lata później[16]. Mimo upadku wytwórni, dalej służyła jako producentka wykonawcza na albumach innych muzyków zakładając Bon Ami Records.

Życie prywatne edytuj

Jej mężem był Joseph Robinson Sr. (1932-2000)[17], z którym była zamężna od maja 1959 roku do jego śmierci. Mieli trzech synów – Josepha „Joeya” Robinsona Jr. (1962–2015)[18][19], Lelanda Robinsona (ur. 1965 lub 1966) i Rhonda „Scutchie” Robinsona (1970–2014)[20]. Była właścicielką baru „Joey’s Place”, który znajdował się na Harlemie[21] oraz założyła klub nocny „Blue Morocco” w połowie lat 60. XX wieku[22].

Śmierć edytuj

Zmarła 29 września 2011 roku w Meadowlands Hospital w Secaucus w stanie New Jersey z powodu niewydolności serca[2][23].

Dyskografia edytuj

Albumy edytuj

  • Pillow Talk (1973)
  • Sweet Stuff (1975)
  • Sylvia (1976)
  • Lay It On Me (1977)
  • Pillow Talk: The Sensuous Sounds of Sylvia (1996) (kompilacja)

Single edytuj

jako Little Sylvia edytuj

  • „Little Boy” / „How Long Must I Be Blue” (1951)
  • „I Went To Your Wedding” / „Drive Daddy Drive” (1952)
  • „A Million Tears” / „Don’t Blame My Heart” (1952)
  • „The Ring” / „Blue Heaven” (1953)
  • „Fine Love” / „Speedy Life” (1954)

jako Sylvia Robinson edytuj

  • „Frankie and Johnny” / „Come Home” (1960)
  • „Don’t Let Your Eyes Get Bigger Than Your Heart” / „From The Beginning” (1964)
  • „Our Love” / „I Can’t Tell You” (1964)

jako Sylvia edytuj

  • „I Can’t Help It” / „It’s A Good Life” (1968)

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Bob L. Eagle, Eric S. LeBlanc, Blues: A Regional Experience, ABC-CLIO, 1 maja 2013, ISBN 978-0-313-34424-4 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  2. ↑ a b c d James C. McKinley jr., Sylvia Robinson, Pioneering Producer of Hip-Hop, Is Dead at 75, „The New York Times”, 30 września 2011, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  3. ↑ Sylvia Robinson -- ‘Mother of Hip-Hop’ Dead at 75 [online], TMZ [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  4. ↑ Inductees Announced. 4 maja, 2022.
  5. ↑ Cashbox Magazine News [online], web.archive.org, 4 października 2011 [dostęp 2021-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-04].
  6. ↑ Names You Should Know – In Music: Sylvia Robinson | Team Ugli [online], web.archive.org, 28 września 2015 [dostęp 2021-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-28].
  7. ↑ The Rise and Fall of Hip-Hop’s First Godmother: Sugar Hill Records’ Sylvia Robinson [online], Billboard [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  8. ↑ Nick Talevski, Rock Obituaries – Knocking On Heaven’s Door, 2006, str. 554.
  9. ↑ a b Joseph Murrells, The book of golden discs, London: Barrie & Jenkins, 1978, str. 338, ISBN 978-0-214-20512-5 [dostęp 2021-09-16].
  10. ↑ Joel Whitburn, Billboard Book of Top 40 Hits, 7 edition, 2000, str. 619.
  11. ↑ Sugar Hill Records [online], Discogs [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  12. ↑ Harlem, Hamilton Heights, El Barrio, New York City [online], ny.com [dostęp 2021-09-16].
  13. ↑ Yonaia Robinson, Sylvia Robinson (1936-2011) • [online], 22 czerwca 2016 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  14. ↑ Rolling Stone, 50 Greatest Hip-Hop Songs of All Time [online], Rolling Stone, 5 grudnia 2012 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  15. ↑ Rodney Carmichael, How Sylvia Robinson mastered ‘The Message’ [online], Creative Loafing, 2011 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  16. ↑ Colin Larkin, The Virgin Encyclopedia of Dance Music, 1998, str. 328-329.
  17. ↑ Joseph R. Robinson Sr. (1932-2000) – Find a Grave... [online], findagrave.com [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  18. ↑ Sugar Hill Records Exec Joseph Robinson Dies of Cancer [online], Billboard [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  19. ↑ Christopher R. Weingarten, Joseph Robinson Jr., Sugar Hill Records Exec, Dead at 53 [online], Rolling Stone, 14 lipca 2015 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  20. ↑ Rhondo “Scutchie” Robinson (1970-2014) – Find A... [online], findagrave.com [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  21. ↑ Jet, Johnson Publishing Company, 3 listopada 1960 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  22. ↑ Jet, Johnson Publishing Company, 20 kwietnia 1967 [dostęp 2021-09-16] (ang.).
  23. ↑ Sylvia Robinson, Mother of Hip-Hop, dead | Welcome to S2Smagazine.com [online], web.archive.org, 1 października 2011 [dostęp 2021-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-01].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sylvia_Robinson&oldid=72402803”