Targoszyn

wieś w województwie dolnośląskim

Targoszyn (niem. Bersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jaworskim, w gminie Mściwojów.

Targoszyn
wieś
Ilustracja
Kościół pw. św. Jadwigi
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

jaworski

Gmina

Mściwojów

Wysokość

205 m n.p.m.

Liczba ludności (31.03.2021)

845[2]

Strefa numeracyjna

76

Kod pocztowy

59-407[3]

Tablice rejestracyjne

DJA

SIMC

0366020

Położenie na mapie gminy Mściwojów
Mapa konturowa gminy Mściwojów, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Targoszyn”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Targoszyn”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Targoszyn”
Położenie na mapie powiatu jaworskiego
Mapa konturowa powiatu jaworskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Targoszyn”
Ziemia51°01′51″N 16°18′21″E/51,030833 16,305833[1]

Podział administracyjny

edytuj

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

Historia

edytuj

Pierwsze wzmianki o Targoszynie pojawiają się w 1335 roku, kiedy to ziemiami jaworskimi rządził książę Henryk I. Po przejęciu Księstwa Jaworskiego przez Bolka II Małego osada znalazła się w środkowej części Księstwa Świdnicko-Jaworskiego, lecz w pobliżu granicy z Księstwem Legnickim. W czasach niemieckich wieś nazywała się Bersdorf. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 12 listopada 1946 roku[4].

Zabytki

edytuj

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[5]:

Kościół pw. św. Jadwigi

edytuj
  • kościół filialny pw. św. Jadwigi, z XV/XVI w., przebudowany w XVIII w.

Historia kościoła związana jest silnie z historią Dolnego Śląska. W zależności od władz administracyjnych zmieniała się religia głoszona w świątyni; za panowania Habsburgów – katolicka, a po 1770 roku – ewangelicka. Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z XIV wieku. Obecna, późnogotycka forma wzniesiona została na przełomie XV i XVI wieku; z tego okresu pochodzi m.in. południowy, profilowany portal, stanowiący wejście do nawy. W XVIII wieku dokonano rozbudowy kościoła i zamontowano istniejący do dziś brązowy dzwon z warsztatu Christiana Demningera.

Szafowy ołtarz składa się z rzeźbionej, nieruchomej części środkowej oraz dwóch ruchomych skrzydeł, ozdobionych rzeźbą na awersie i malowidłami na rewersie; kompozycja tych ostatnich oparta jest na takim samym schemacie i zawiera po dwie sceny na każdym skrzydle. Został wykonany z drewna polichromowanego, a następnie pozłocony. Zastosowano ograniczoną gamę barwną – ciepłe kolory to czerwień i brąz, a chłodne – błękit, lazuryt miedziowy, zieleń miedziowa czasem złamana szarością, czerń, szarość oraz biel ołowiana. Część centralną wypełnia scena przedstawiająca Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem, stojącą pomiędzy św. Anną i św. Martą. Na awersach skrzydeł wyrzeźbiono wizerunki dwunastu świętych.

  • cmentarz przykościelny
  • cmentarz komunalny z 1905 r.

Zespół pałacowo-parkowy z XIX/XX w.

edytuj
  • pałac
  • oficyna mieszkalna
  • dwie oficyny gospodarcze
  • park krajobrazowy założony w 1879 roku

Przypałacowy park powstał według projektu Eduarda Petzolda dla Ullricha von Richtofena. Był przekształcany na przełomie XIX i XX wieku oraz po II wojnie światowej.

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 138827
  2. Główny Urząd Statystyczny: Narodowy Spis Powszechny 2021 - Ludność w miejscowościach statystycznych
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1293 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
  5. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 33. [dostęp 2012-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].