Teofil Bojanowski
Teofil Bojanowski (ur. 5 grudnia 1889 w Jarząbkowie, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – major saperów Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i śląski, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 czerwca 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1929 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.JPG)
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Franciszka i Michaliny z Jochemskich. Służył z poboru w armii niemieckiej[1]. Po zakończeniu I wojny światowej wziął udział w powstaniu wielkopolskim, dowodząc oddziałem m.in. w zwycięskiej potyczce pod Zdziechową. Służył w 4 pułku strzelców wielkopolskich, który w styczniu 1920 roku został przemianowany na 58 pułk piechoty wielkopolskiej. W jego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył także w III powstaniu śląskim.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk Saperów Kaniowskich w Puławach[2]. Później został przeniesiony do 6 pułku saperów w Przemyślu. W tym pułku, w latach 1923–1924, pełnił obowiązki dowódcy V batalionu saperów[3][4]. W czerwcu 1925 roku został przeniesiony do batalionu mostowego w Modlinie[5]. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[6]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Modlin na okres sześciu miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[7][8]. 31 stycznia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[9][10].
W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].
16 kwietnia 1940 roku został zatrzymany i osadzony na Pawiaku. 21 czerwca tego roku został zamordowany w Palmirach i pogrzebany na miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie został ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach[12].
Teofil Bojanowski był żonaty z Józefą z Nowaczyków (ur. 4 marca 1891), z którą miał dwóch synów: Eugeniusza (1921–1929) i Alfreda Zenona (1923–1942).
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)[13]
- Krzyż Niepodległości (8 listopada 1937)[14]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[15]
Przypisy edytuj
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 10.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 884, 908.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 808, 830.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583, 594.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 383.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 81, przesunięto termin przeniesienia w stan spoczynku z dnia 30 listopada 1928 na dzień 31 stycznia 1929.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 813.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 259, poz. 409 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].