The Byrds
The Byrds – amerykańska grupa muzyczna z Kalifornii tworząca w oryginalnym stylu, który łączył w sobie folk rock z rockiem psychodelicznym; powszechnie kojarzono ją również z jangle popem oraz country rockiem.
| ||
 The Byrds w 1972 roku | ||
| Rok założenia | 1964 | |
| Rok rozwiązania | 1973 | |
| Pochodzenie |  Stany Zjednoczone
| |
| Gatunek | rock, folk rock, rock psychodeliczny, country rock[1] | |
| Wydawnictwo muzyczne | Columbia | |
| Powiązania | Bob Dylan, Crosby, Stills and Nash, Gram Parsons, The Flying Burrito Brothers | |
| Byli członkowie | ||
| Roger McGuinn, David Crosby, Gene Clark, Michael Clarke, Skip Battin, Gene Parsons, Chris Hillman, Kevin Kelley, Clarence White, John York | ||
| Współpracownicy | ||
| Gram Parsons, Bob Dylan | ||
| Strona internetowa | ||
W założeniu była amerykańską odpowiedzią na tzw. brytyjską inwazję, zdobywając status jednego z najsłynniejszych zespołów reprezentujących rodzący się ruch hippisowski[2]. Założyciele grupy, Roger McGuinn oraz Gene Clark, zdefiniowali (obok Boba Dylana oraz Grama Parsonsa) brzmienie folk rocka, nowoczesnego country oraz americana, kładąc fundament pod przyszły rozwój tych gatunków. Brzmienie zespołu było na ogół łagodne, oparte na pogodnych tekstach, powolnej grze gitar akustycznych oraz charakterystycznych harmoniach wokalnych, które w późniejszym czasie zainspirowały takie zespoły, jak Crosby, Stills and Nash, Grateful Dead czy Eagles. Styl życia związany z działalnością The Byrds stanowił również jedną z głównych inspiracji dla powstania filmu Dennisa Hoppera, Swobodny jeździec z 1969 roku[2][3].
Treściowo muzyka The Byrds łączyła dwa biegunowo różne oblicza kultury amerykańskiej: z jednej strony protestancką religijność oraz sentymentalne przywiązanie do biblijnych tradycji Stanów Zjednoczonych, a z drugiej strony dążenia związane z awangardą psychodeliczną, hippisowskim indywidualizmem oraz rewolucją obyczajową[3]. Inspirowany biblijną Księgą Koheleta największy przebój grupy Turn! Turn! Turn! stał się sztandarowym hymnem ruchu Flower Power. Inny znany utwór, Wasn't Born to Follow, pojawiając się także w filmie Swobodny jeździec, stał się jednym z głównych znaków rozpoznawczych kultury tzw. „easy riders”, motocyklistów poszukujących własnych dróg wolności[3]. Na późniejszym etapie twórczość The Byrds coraz częściej sięgała po wątki chrześcijańskie, tworząc rockowe aranżacje tradycyjnych piosenek religijnych[3].
W 1991 grupa została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame[4].
DyskografiaEdytuj
- 1965 Mr. Tambourine Man
- 1965 Turn! Turn! Turn!
- 1966 Fifth Dimension
- 1967 Younger Than Yesterday
- 1968 The Notorious Byrd Brothers
- 1968 Sweetheart of the Rodeo
- 1969 Dr. Byrds & Mr. Hyde
- 1969 Live at the Fillmore West February 1969
- 1969 Ballad of Easy Rider
- 1970 Untitled
- 1971 Byrdmaniax
- 1971 Farther Along
- 1973 Byrds
PrzypisyEdytuj
- ↑ allmusic ((( The Byrds > Biography )))
- ↑ a b George Starostin, Only Solitaire: The Byrds, data dostępu: 14.05.2020
- ↑ a b c d Michał Gołębiowski, Jesus, Mary Connecticut. O kontrkulturze i chrześcijaństwie, „Christianitas” 26.03.2020
- ↑ Rock ’n’ Roll Hall of Fame Inductees 1986 – 2010 (ang.). The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-06-30].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Strona oficjalna
- Michał Gołębiowski, Jesus, Mary Connecticut. O kontrkulturze i chrześcijaństwie, „Christianitas” 26.03.2020