Treprostynil
Treprostynil, treprostinil – organiczny związek chemiczny, syntetyczna pochodna prostacykliny stosowana w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Fizjologiczny efekt treprostynilu polega na wazodylatacji. Głównymi działaniami farmakologicznymi treprostynilu są bezpośrednie rozszerzenie tętnic płucnych i pozostałych naczyń posiadających mięśniówkę gładką oraz hamowanie agregacji płytek krwi. Oprócz bezpośredniego działania na naczynia lek ten hamuje również cytokiny
| |||||||||
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny |
C23H34O5 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
390,51 g/mol | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| PubChem | |||||||||
| DrugBank | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Mechanizm działania edytuj
Głównym działaniem treprostynilu jest rozszerzenie tętnic płucnych i ogólnoustrojowych. Hamuje także agregację płytek krwi oraz proliferację mięśni gładkich. Jako syntetyczny analog prostacykliny wiąże się on z receptorem prostacykliny, który następnie indukuje wymienione powyżej efekty[1].
Wskazania do stosowania edytuj
- charakterystyka produktu leczniczego: leczenie samoistnego lub dziedzicznego tętniczego nadciśnienia płucnego w celu poprawienia tolerancji wysiłkowej i objawów chorobowych u pacjentów, znajdujących się w III czynnościowej klasie NYHA [1]
- wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące rozpoznawania i leczenia nadciśnienia płucnego w 2015: leczenie pochodnymi prostacykliny w klasie III i IV NYHA[2].
- program leczenia tętniczego nadciśnienia płucnego: terapia II rzutu u pacjentów w wieku 18 lat i powyżej: po nieskutecznym leczeniu I rzutu lub u pacjentów będący w IV klasie czynnościowej WHO w momencie rozpoznania choroby [2]
Przeciwwskazania edytuj
- nadwrażliwość na treprostynil lub którąkolwiek substancję pomocniczą
- zastoinowa niewydolność serca spowodowana ciężkim zaburzeniem czynności lewej komory serca
- ciężka niewydolność wątroby
- czynna choroba wrzodowa przewodu pokarmowego, krwawienie śródczaszkowe
Drogi podawania edytuj
Treprostynil sodu ma formę bezbarwnego roztworu do podawania w ciągłym wlewie podskórnym lub dożylnym. Do iniekcji podskórnej wykorzystywana jest mikroinfuzyjna pompa Apex Micro Sc, połączona kaniulą z wkłuciem podskórnym. Do podawania dożylnego służy w całości implantowana pod skórę, niemal bezobsługowa, pompa LenusPro, której obsługa ogranicza się do napełniania co 3–5 tygodni.
Działania niepożądane edytuj
Występowanie niepożądanych objawów, do których zalicza się zaczerwienienie twarzy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty i biegunka, uzależnione jest na ogół od stosowanej dawki treprostynilu i wynikają bezpośrednio z właściwości farmakologicznych prostacyklin.
Działania niepożądane mogą ustąpić w miarę kontynuacji terapii, natomiast, gdy trwają lub nie są tolerowane przez pacjenta, wówczas w celu ich złagodzenia,szybkość infuzji może zostać zmniejszona. Objawy miejscowe, jak ból i odczyny w miejscu podania infuzji podskórnie, można niwelować lekami działającymi miejscowo. W przypadku znacznego nasilenia uzasadniona wydaje się zmiana formy podawania leku na dożylną i implantacja pompy LenusPro[3].
Dawkowanie i preparaty edytuj
Leczenie treprostynilem podawanym podskórnie rozpoczyna się od dawki 1–2 ng/kg/min, którą zwiększa się w zależności od nasilenia działań niepożądanych (ból w miejscu podawania, zaczerwienienie skóry, bóle głowy). Optymalna dawka ustalana jest indywidualnie u poszczególnych chorych. U większości waha się od 20 do 80 ng/kg/min. Nie określono dawki maksymalnej, limitowana jest ona jedynie tolerancją chorego[4].
W Polsce treprostynil występuje w formie roztworu pod nazwą Remodulin w stężeniach 1 mg/ml, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml w fiolkach po 20 ml. Producent: Ferrer International.
W Polsce edytuj
Wyniki wieloośrodkowego badania rejestracyjnego, do którego kwalifikowani byli również polscy pacjenci, zostały opublikowane w 2002[4]. Od tego czasu treprostynil jest zarejestrowany jako lek do stosowania w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Obecnie w Polsce z terapii korzysta ponad 120 chorych z TNP; około 17 pacjentów ma implantowaną pompę do terapii dożylnej.
Przypisy edytuj
- ↑ NLM PubChem CID Index, Hoboken: John Wiley & Sons, Inc., s. 239–244, DOI: 10.1002/9780470238165.indsp1, ISBN 978-0-470-23816-5 [dostęp 2018-07-27].
- ↑ Nazzareno Galiè i inni, 2015 ESC/ERS Guidelines for the diagnosis and treatment of pulmonary hypertension, „Kardiologia Polska (Polish Heart Journal)”, 73 (12), 2015, s. 1127–1206, DOI: 10.5603/KP.2015.0242, ISSN 1897-4279 [dostęp 2018-07-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-27].
- ↑ Marcin Kurzyna i inni, An implantable pump Lenus pro® in the treatment of pulmonary arterial hypertension with intravenous treprostinil, „BMC Pulmonary Medicine”, 17 (1), 2017, DOI: 10.1186/s12890-017-0474-7, ISSN 1471-2466, PMID: 29195500, PMCID: PMC5712081 [dostęp 2018-07-27] (ang.).
- ↑ a b G. Simonneau, R.J. Barst, N. Galie, R. Naeije i inni. Continuous subcutaneous infusion of treprostinil, a prostacyclin analogue, in patients with pulmonary arterial hypertension: a double-blind, randomized, placebo-controlled trial. „Am J Respir Crit Care Med”. 165 (6), s. 800–804, Mar 2002. DOI: 10.1164/ajrccm.165.6.2106079. PMID: 11897647.
Bibliografia edytuj
- A. Torbicki, M. Kurzyna: Nadciśnienie płucne. W: Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie. Andrzej Szczeklik (red.). T. I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 358. ISBN 83-7430-031-0.
