Ulica Bagno w Warszawie
Ulica Bagno – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od ul. Zielnej do placu Grzybowskiego i ul. Raoula Wallenberga.
| |||||||||||||
| Śródmieście Północne | |||||||||||||
 Ulica Bagno w latach 30. XX wieku | |||||||||||||
| Państwo |  Polska
| ||||||||||||
| Miejscowość | Warszawa | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy   Ulica Bagno w Warszawie | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  Ulica Bagno w Warszawie | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Ulica Bagno w Warszawie | |||||||||||||
 52°14′07,9″N 21°00′15,9″E/52,235528 21,004417
| |||||||||||||
HistoriaEdytuj
Pierwotnie ulica Bagno stanowiła fragment ciągu ulic Wiejskiej, Brackiej i Zgoda, dawnego traktu z Ujazdowa do Grzybowa. W rejonie ulicy miała swoje źródła rzeczka Bełcząca[1].
Ulica została wytyczona w XVIII wieku na terenie po osuszonych mokradłach[2]. Nazwa ulicy została nadana w 1770 i jest przykładem (podobnie jak m.in. ulicy Topiel) odzwierciedlenia w nazwie ulicy jej położenia topograficznego, czy też ogólnych cech charakterystycznych. Do wybuchu II wojny światowej łączyła plac Grzybowski z ulicą Świętokrzyską.
Od połowy XIX wieku aż do II wojny światowej przy ulicy działało targowisko ze starzyzną i żelastwem, nazywane Pociejowem. W okresie międzywojennym ulicę Bagno zamieszkiwała głównie ludność żydowska.
W listopadzie 1940 ulica w całości znalazła się w granicach warszawskiego getta[3]. W marcu 1941 z dzielnicy zamkniętej została wyłączona parzysta (wschodnia) strona ulicy Bagno, a mur getta został przesunięty na jej środek[3]. Ulica wraz z całym tzw. małym gettem została włączona do „aryjskiej” części miasta w sierpniu 1942.
W 1962 zapadła decyzja Krajowej Rady Narodowej o wyburzeniu całej zabudowy ulicy; na jej miejscu powstało zaprojektowane przez Bohdana Gniewiewskiego i Jana Bogusławskiego blokowisko Grzybów I, zaś na placu Grzybowskim zlikwidowano ruch tramwajowy. Bieg ulicy został zmieniony w 1965 przy budowie osiedla[4]. Ulica stała się ślepym zaułkiem placu Grzybowskiego, biegnącym od placu Grzybowskiego w stronę ulicy Zielnej.
W czasach PRL ulica Bagno, choć mała, dała nazwę całemu kwartałowi kamienic i przyległych do niego, od strony ul. Świętokrzyskiej, pawilonów handlowych (obszar ulic Bagno, Zielnej i Próżnej oraz placu Grzybowskiego), będącemu rzadkim w powojennej Warszawie skupieniem w jednym miejscu tak dużej liczby małych, prywatnych sklepów, warsztatów rzemieślniczych i sprzedawców ulicznych. W kawiarence w pawilonach (obecnym barze) zbierali się tzw. cinkciarze – była ona głównym ośrodkiem nielegalnego wówczas handlu walutami. Jeśli czegoś w lewobrzeżnej Warszawie nie można było zdobyć w państwowym handlu, to ostatnia nadzieja była właśnie w Bagnie: było ono odpowiednikiem bazaru Różyckiego, znajdującego się w prawobrzeżnej części miasta (jednak nie było otwartym targowiskiem).
Obecną zabudowę ulicy Bagno stanowią m.in. trzy wieżowce mieszkaniowe, powstałe w latach 60. Mają numery 3, 5 i 7 – w samej numeracji widoczny już jest brak przedwojennej zabudowy. Budynki te są usytuowane od strony ulicy Świętokrzyskiej. Pierwotnie były zaplanowane jako hotele robotnicze, ale zostały wybudowane jako bloki mieszkalne.
Ulica w kulturze masowejEdytuj
- W powieści Zły (1955) Leopolda Tyrmanda przy ulicy znajdowały się magazyny Spółdzielni Pracy „Woreczek”, będącej przykrywką dla organizacji przestępczej kierowanej przez Filipa Merynosa, wraz z kryjówką obywatela Kudłatego[5].
- Ulicę Bagno można także zobaczyć w jednej ze scen komedii Miś (1981) Stanisława Barei.
OtoczenieEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Łukasz Heyman: Nowy Żoliborz 1918–1939. Wrocław: Ossolineum, 1976, s. 28.
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 136. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ a b Paweł E. Weszpiński: Mapa nr 1. Getto warszawskie. Granice przed wielką akcją likwidacyjną. [w:] Barbara Engelking, Jacek Leociak, Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013. ISBN 978-83-63444-27-3.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 40. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Leopold Tyrmand: Zły. Warszawa: Wydawnictwo Czytelnik, 1990, s. 554. ISBN 83-07-01982-6.
BibliografiaEdytuj
- Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 1. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 105. ISBN 83-902793-5-5.