Wędrowiec (czasopismo)

Wędrowiec – polski ilustrowany tygodnik o tematyce podróżniczo-geograficznej a następnie społeczno-kulturalnej, wydawany w Warszawie od czerwca 1863 do 1906 roku.

Wędrowiec

Strona tytułowa, numer 1/1863
Częstotliwość	tygodnik
Państwo	Królestwo Polskie
Adres	Warszawa
Pierwszy numer	1863
Ostatni numer	1906

Historia

Czasopismo Wędrowiec zostało założone przez Józefa Ungra. Jego pierwszym redaktorem (i założycielem) był Władysław Ludwik Anczyc.

W 1874 redaktorem został Filip Sulimierski, publicysta i późniejszy redaktor Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Pod jego redakcją tygodnik przybrał formę ilustrowanego magazynu geograficznego, w którym publikowano relacje z podróży geograficznych, opisy miejscowości oraz artykułu dotyczące zagadnień przyrodniczych.

W roku 1884 redakcję tygodnika objął Artur Gruszecki, który zmienił program pisma, dołączając artykuły dotyczące literatury i filozofii oraz artykuły poruszające kwestie społeczne i polityczne. W latach 1884–1887 do kolegium redakcyjnego tygodnika należał m.in. Adolf Dygasiński. Tygodnik opowiadał się za pozytywizmem i popierał idee rozwoju ekonomicznego Królestwa. Na jego łamach w 1885 wydrukowano Placówkę Bolesława Prusa.

Szczególną rolę w zespole redakcyjnym pełnili Stanisław Witkiewicz i Antoni Sygietyński, którzy w swoich artykułach krytykowali pozytywistyczną teorię podrzędnej roli pracy artysty w stosunku do innych form ludzkiej działalności oraz zaznajamiali czytelników z nowymi prądami w literaturze i sztukach plastycznych w Europie. Propagowali naturalizm, rozwój przemysłu i antyklerykalizm. Witkiewicz popularyzował również dzieła malarstwa zagranicznego oraz polskich realistów, na przykład Józefa Chełmońskiego i Aleksandra Gierymskiego. W latach 1899–1906 stałym ilustratorem tygodnika był Jan Gwalbert Olszewski, wybitny akwarelista związany z Zachętą, uczeń Wojciecha Gersona.

Linki zewnętrzne

• Roczniki pisma w BCUŁ
• Wydania czasopisma w bibliotece Polona