Władimir Gelfrejch

Władimir Gieorgijewicz Gelfrejch (ros. Влади́мир Гео́ргиевич Гельфре́йх, ur. 12 marca?/24 marca 1883 w Petersburgu, zm. 7 sierpnia 1967 w Moskwie) – radziecki architekt i pedagog, Bohater Pracy Socjalistycznej (1965).

Władimir Gelfrejch
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1883
Petersburg

Data i miejsce śmierci

7 sierpnia 1967
Moskwa

Praca
Styl

modernizm

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Stalinowska Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order „Znak Honoru” Order „Znak Honoru”

Życiorys

edytuj

Był zruszczonym Niemcem, synem żołnierza. W latach 1906–1914 uczył się w Imperatorskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1914 otrzymał tytuł artysty-architekta. Podczas studiów rozpoczął współpracę z Władimirem Szczuko, z którym stworzył później wiele projektów w Piotrogrodzie/Leningradzie, m.in. części pomnika Marksa, Engelsa i Lenina w Smolnym (1923–1925), rejonowego domu kultury (1924), pomnika Lenina przy Dworcu Fińskim (1927) i klubu fabryki „Bolszewik” (1927). W latach 1918–1935 wykładał na Wchutieinie, od 1933 pracował w Moskwie wraz z Władimirem Szczuko, brał udział w konkursie na projekt Pałacu Rad, w opracowaniu projektu Borisa Iofana (1933–1938), którego monumentalno-klasyczne formy wykorzystał w stworzeniu architektonicznych projektów Domu Ludowego Komisariatu Przemysłu Ciężkiego na Placu Czerwonym (1934), Wielkiego Mostu Kamiennego (1936–1938), Domu Sprawiedliwości (1937), pawilonu ZSRR na Wystawie Międzynarodowej w Paryżu i panoramy „Szturm Perekopu” (1941). Od 1935 aktywnie uczestniczył w stalinowskiej przebudowie Moskwy, 1935–1937 opracował wariant planowania południowego zachodu Moskwy. W 1926 zaprojektował pomnik 26 komisarzy bakijskich, za który otrzymał złoty medal na wystawie w Paryżu, 1930–1935 uczestniczył w projektowaniu teatru akademickiego im. Gorkiego w Rostowie nad Donem, w 1936 domu władz Abchaskiej ASRR i pałacu kultury w Kujbyszewie, później wiaduktu w Maceście (Soczi). W latach 1944–1947 brał aktywny udział w odbudowie miejskich centrów kultury zniszczonych podczas wojny, wraz z Władimirem Szczuko zajmował się rekonstrukcją Rżewa, Chreszczatyka w Kijowie, centrum Stalingradu i Orła, od 1948 ponownie pracował w Moskwie, m.in. wraz z architektem M. Minkusem, w 1954 pracował przy projekcie Panteonu - Pomnika Wiecznej Sławy Wielkich Ludzi Państwa Radzieckiego na Leninskich Gorach, 1957–1958 brał udział w konkursach architektonicznych na projekt Pałacu Rad na Leninskich Gorach. Uczestniczył również w projektowaniu pierwszych moskiewskich wieżowców, m.in. budynku Ministerstwa Spraw Zagranicznych na Placu Smoleńskim (1947–1953), a 1959–1967 wykładał w Moskiewskiej Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej, od 1947 jako członek rzeczywisty Akademii Architektury ZSRR, a od 1956 Akademii Budownictwa i Architektury ZSRR. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia

edytuj

I medale.

Bibliografia

edytuj