Władysław Jaskólski

oficer Wojska Polskiego

Władysław Jaskólski (ur. 15 czerwca?/27 czerwca 1886 w Brześciu, zm. 16 września 1939 w Terespolu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Władysław Jaskólski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1886
Brześć

Data i miejsce śmierci

16 września 1939
Terespol

Przebieg służby
Lata służby

do 1932 i 1939

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Strzelców Podhalańskich
PKU Wołkowysk

Stanowiska

oficer sztabowy pułku
kierownik referatu
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Wojenny 1914–1918 (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Za sluzbe graniczna
Grób mjr. Władysława Jaskólskiego w Terespolu

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Maksymiliana i Władysławy z Pogonowskich. Naukę rozpoczął w Brześciu, przez dwa lata uczęszczał do szkoły realnej w Warszawie, a od 1898 roku dalszą naukę kontynuował w Korpusie Kadetów w Pskowie. Szkołę tę ukończył w roku 1902, uzyskując wykształcenie średnie i następnie odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej. Przez kilka lat pracował na stanowisku urzędnika państwowego w zaborze rosyjskim.

Z chwilą wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska i od sierpnia 1914 r. do listopada 1917 r. służył w armii rosyjskiej. W 1915 r. ukończył oficerską szkołę wojskową w Kazaniu i jako oficer wyjechał na front, gdzie służył w V Czarnomorskim pułku piechoty. W grudniu 1915 r. otrzymał awans do stopnia chorążego, rok później do stopnia podporucznika, a w dwa lata później (1917) – porucznika.

Od stycznia 1918 roku rozpoczął służbę w jednostkach polskich działających na terenie Rosji. Wstąpił ochotniczo do 1 pułku strzelców, wchodzącego w skład I Korpusu Polskiego i służył tam do czasu rozbrojenia tego korpusu, następnie w sierpniu tegoż roku wstąpił do oddziału polskiego na Kubaniu i brał udział we wszystkich walkach tego oddziału z bolszewikami. Został ranny w bitwie pod Ternówką w październiku 1918 roku oraz w dniu 7 lutego 1919 w bitwie pod Tyraspolem. Pod koniec I wojny światowej zaciągnął się do Wojska Polskiego i od września 1918 roku służył jako porucznik w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, biorąc udział we wszystkich walkach tej dywizji toczonych na terenie Rosji z bolszewikami, aż do jej powrotu do kraju we wrześniu 1919 roku.

Po powrocie do Polski we wrześniu 1919 roku pełnił szereg funkcji w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lublin”. 1 kwietnia 1920 roku awansował do stopnia kapitana piechoty. Następnie pełnił służbę w 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. Z dniem 15 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[1][2]. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W tym samym roku został przeniesiony z 8 batalionu granicznego w Stołpcach do 9 baonu granicznego w Klecku. W 1928 roku został przeniesiony z KOP do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku na stanowisko oficera sztabowego[4]. 12 marca 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wołkowysk na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika referatu I[5]. 28 stycznia 1931 roku został przesunięty na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Wołkowysk[6]. Z dniem 30 czerwca 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku[7]. Mjr Władysław Jaskólski cieszył się bardzo dobrą opinią w kręgach wojskowych. Uzyskał również bardzo dobrą ocenę jako oficer i dowódca kadry. Po przejściu w stan spoczynku zamieszkał w Warszawie przy ulicy Żurawiej. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[8].

W przededniu wybuchu II wojny światowej, w ramach mobilizacji powszechnej major Jaskólski stawił się w Twierdzy Brzeskiej. Objął tam dowództwo 9 dywizjonu samochodowego, który w czasie ewakuacji twierdzy wieczorem 16 września 1939 r. wiózł w kierunku Terespola rannych żołnierzy. Samochody te, praktycznie bezbronne, zostały ostrzelane przez wojska niemieckie, w wyniku czego wielu żołnierzy doznało dodatkowych ran, a kilkudziesięciu poległo. Zostali oni pochowani przez mieszkańców Terespola na leżącym obok szosy cmentarzu prawosławnym.

Major Władysław Jaskólski, który wymknął się z zasadzki niemieckiej w okolicach cmentarza prawosławnego, zginął kilometr dalej na szosie kodeńskiej i jako jedyny z poległych został pochowany na cmentarzu katolickim w Terespolu.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 396.
  2. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 124, 180.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 379.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 28.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 221.
  8. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 842.
  9. a b c d Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 124.
  10. M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

edytuj