Wacław Zaborowski
Wacław Zaborowski[a] (ur. 1 grudnia 1897 w Odessie, zm. 13 września 1939) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, dziennikarz.
| |
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
13 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1922, 1925–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca kwatermistrza |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 1 grudnia 1897 w Odessie, ówczesnym mieście powiatowym guberni chersońskiej, w rodzinie Mieczysława, inspektora Szkoły Handlowej, i Wiery z Bilińskich (zm. 1905)[2]. Po śmierci matki wychowywała go macocha – Greczynka[3]. W czerwcu 1914 ukończył z odznaczeniem siedmioklasową Szkołę Realną Żukowskiego w Odessie, a w maju 1916 dwa kursy Instytutu Leśnego w Petersburgu[4].
W sierpniu 1916 został powołany do armii rosyjskiej i wysłany do szkoły chorążych[3]. Po ukończeniu szkoły został mianowany chorążym i wcielony do 191 zapasowego pułku piechoty[3]. Później został przeniesiony do 54 zapasowego pułku piechoty, w którym objął dowództwo pododdziału marszowego, złożonego z Polaków – wydzielonych z rozformowanej Dywizja Strzelców Polskich[3].
W maju 1922, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy[5]. Pracował jako urzędnik bankowy i dziennikarz, pisząc artykuły wstępne w łódzkim dzienniku „Republika”[5]. W maju 1925 został powołany do służby czynnej w 28 pp i skierowany na kurs oficerów młodszych w Chełmnie[5]. Po ukończeniu kursu pełnił służbę w 28 pp na stanowisku dowódcy kompanii i oficera ewidencji personalnej[5]. W marcu 1931 został przeniesiony do batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 7 w Śremie[6], a z dniem 5 sierpnia 1932 do Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 w Śremie[7][8]. W styczniu 1934 został przeniesiony do 71 pułku piechoty w Zambrowie[9][5]. 22 lutego tego roku prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 86. lokatą[10][11]. W marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisku II oficera sztabu[12].
W kampanii wrześniowej walczył jako zastępca kwatermistrza 1 Dywizji Piechoty Legionów[13][14]. Poległ 13 września 1939 i został pochowany na cmentarzu w Siedlcach[13][b].
Był żonaty z Marią Kazimierą z Paszczyńskich, z którą miał czworo dzieci: Bogdana Juliana (ur. 13 lutego 1923), Mieczysława Antoniego (ur. 24 listopada 1924), Elwirę Julię (ur. 18 kwietnia 1927) i Marię Krystynę (ur. 28 listopada 1932)[16].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 668[17][18]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[19][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi[21][19][22][23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[19]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[19]
- Medal Zwycięstwa – 28 czerwca 1930[24][19]
23 maja 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[25].
Twórczość edytuj
- Zarys historji wojennej 28-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Uwagi edytuj
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Wacław II Zaborowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1].
- ↑ Według Tadeusza Kryska-Karskiego, „Straty korpusu oficerskiego 1939-1945”, Londyn 1996 oraz autorów „Księgi pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej : Żołnierze września”, kapitan Zaborowski poległ 25 września 1939 w Siedlcach i został pochowany na Cmentarzu Centralnym przy ul. Cmentarnej w Siedlcach[14], natomiast na Cmentarzu Janowskim przy ul. Św. Siostry Faustyny Kowalskiej w Siedlcach pochowany jest Wacław Zaborowski zmarły 24 września 1939 (sektor III, rząd D, grób 1)[15]. Jest to również grób symboliczny Bohdana (Bogdana) Zaborowskiego urodzonego 13 lutego 1923 i zamordowanego w Ponarach 11 (12) maja 1942[14][15].
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 207, 513.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 420.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 104, 437.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934, s. 74.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 42.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 530.
- ↑ a b Głowacki 1986 ↓, s. 339.
- ↑ a b c Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-04-09].
- ↑ a b śp. Wacław Zaborowski. Zarząd Cmentarzy Rzymskokatolickich w Siedlcach. [dostęp 2023-04-09].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09]..
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 104.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 28 czerwca 1930, s. 258.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09]..
Bibliografia edytuj
- Zaborowski Wacław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.64-5419 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.