Waipatia
Waipatia – wymarły rodzaj ssaka, walenia z rodziny Waipatiidae[1].
| Waipatia | |||
| Okres istnienia: oligocen | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Waipatia | ||
| Gatunki | |||
| |||
Skamieniałości nieznanego wcześniej zwierzęcia znaleziono w Nowej Zelandii, w dolinie Waitaki. Znajdują się tam późnooligoceńskie skały, wśród których znajduje się kamieniołom Otekaike, gdzie znaleziono pozostałości zwierzęcia. Leży on w obrębie skierowanego ku północy klifu nad brzegiem strumienia Waipati. Jak zaznaczono później w opisie lokalizacji typowej, miejsce to leży 1,2 km na północ od The Earth-quakes oraz 5 km w kierunku zachodnio-południowo-zachodnim od Duntroon. Znalezione szczątki obejmowały pozostałości głowy[1].
Czaszka mierzyła 60,0 cm. Długi i wąski pysk zaopatrzony był w ostre, smukłe, bardziej leżące niż stojące w szczękach siekacze, natomiast liczne zęby policzkowe różniły się od siebie. Fordyce opisuje sięgającą daleko w tył kość szczękową, ograniczoną do podstawy czaszki zatokę klinową, szeroką kość podniebienną. Zwierzę zaliczono do waleni, jednak odmienności wskazywały na nową rodzinę tych zwierząt. Fordyce nadał mu nazwę rodzajową Waipatia, od której utworzył nazwę rodziny Waipatiidae. Nazwa rodzajowa wywodzi się z języka maoryskiego i oznacza miejsce Waipati, w pobliżu którego dokonano odkrycia. Wai oznacza po maorysku wodę, a pati znaczy płytki. Do rodzaju jego kreator zaliczył pojedynczy gatunek Waipatia maerewhenua. Rodzinę tą zaliczył do podrzędu zębowców oraz grupy Planistoidea. Dostrzegł większe podobieństwo do Squalodelphidae i Platanistidae, mniejsze zaś do Squalodontidae[1]. W 2015 w rodzaju umieszczono drugi gatunek Waipatia hectori, zaliczany uprzednio do rodzaju Microcetus[2].
Fordyce zamieszcza w swym opisie rodzaju następujący kladogram[1]:
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nowszy pogląd przedstawia z kolei następujący kladogram autorstwa Churchill i in., autorów opisu Echovenator[3] (uproszczono):
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d R. Ewan Fordyce, Waipatia maerewhenua, New Genus and New Species (Waipatiidae, New Family), an Archaic Late Oligocene Dolphin (Cetacea: Odontoceti: Platanistoidea) from New Zealand, „Proc. San Diego Soc. Nat. Hist”, 29, 1994, s. 147-176 (ang.).
- ↑ Y. Tanaka, R.E. Fordyce, Historically significant late Oligocene dolphin Microcetus hectori Benham 1935: a new species of Waipatia (Platanistoidea), „Journal of the Royal Society of New Zealand”, 45 (3), 2015, s. 135-150, DOI: 10.1080/03036758.2015.1016046 (ang.).
- ↑ Morgan Churchill i inni, The Origin of High-Frequency Hearing in Whales, „Current Biology”, 26 (16), 2016, s. 2144–2149, DOI: 10.1016/j.cub.2016.06.004, PMID: 27498568.