Walentkowa Grań
Walentkowa Grań (słow. Valentkov hrebeň, niem. 'Valentinsgrat, węg. Bálint-gerinc)[1] – odcinek grani głównej Tatr Wysokich pomiędzy Walentkowym Wierchem a Świnicą. Oddziela Dolinkę pod Kołem (odnoga Doliny Pięciu Stawów Polskich) od Doliny Walentkowej (odnoga Doliny Cichej). Granią biegnie granica pomiędzy Polską a Słowacją[2].
W grani od wierzchołka Świnicy znajdują się (nazwy według Czterojęzycznego słownika geograficznego Tatr[1] i Geoportalu[3], wysokości według mapy Orla Perć[4]):
- Świnica (Svinica) 2301 m
- Świnicki Przechód 2211 m
- Walentkowa Przełęcz (Valentkové sedlo) 2100 m
- Mała Walentkowa Czuba (Malý Valentkov zub) 2108 m
- Niżnie Walentkowe Wrótka (Nižné Valentkove vrátka) 2099 m
- Pośrednia Walentkowa Czuba (Prostredný Valentkov zub) 2107 m
- Pośrednie Walentkowe Wrótka (Prostredné Valentkove vrátka) 2104 m
- Wyżnia Walentkowa Czuba (Vyšný Valentkov zub) 2114 m
- Wyżnie Walentkowe Wrótka (Vyšné Valentkove vrátka) 2113 m
- Wielka Walentkowa Czuba (Vyšný Valentkov zub) 2128 m
- Niżnia Walentkowa Szczerbina 2120 m
- Niżnia Walentkowa Baszta (Nižná Valentkova bašta) 2129 m
- Wyżnia Walentkowa Szczerbina (Vyšná Valentkova štrbina) 2124 m
- Walentkowy Wierch (Valentková) 2156 m[5].
Pomiędzy przełęczami – Świnickim Przechodem i Walentkową Przełęczą – w grani wyróżnia się jeszcze kilka niewielkich kulminacji rozdzielonych szczerbinami. Najwyższa z nich ma wysokość 2203 m, pozostałe od 2142 do 2166 m. U południowo-wschodnich podnóży Walentkowej Grani, tuż nad Zadnim Stawem znajduje się Walentkowa Kopka[4].
Pierwszego przejścia grani dokonali w 1907 r. Tadeusz Grabowski i Adam Staniszewski, zimą Walentkową Grań jako pierwsi pokonali Edúard Ganoczi i István Zamkovszky w 1927 r.[2]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2018-09-02] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2023-08-23].
- ↑ a b Orla Perć. Mapa 1: 5 000, Warszawa-Zielona Góra-Zakopane: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-42-X.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem, t. 4, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.