Wilhelm Smoluchowski
Wilhelm Smoluchowski, także Bob Smoluchowski (ur. 22 kwietnia 1900 w Peczeniżynie, zm. 13 lipca 1974 w Warszawie) – polski taternik, alpinista, narciarz, działacz sportowy, elektrotechnik[1].
| Data i miejsce urodzenia |
22 kwietnia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 lipca 1974 |
| Zawód, zajęcie |
elektrotechnik, wspinacz, działacz narciarski |
| Rodzice | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Był synem Tadeusza Smoluchowskiego i bratankiem fizyka Mariana Smoluchowskiego. Zawodowo zajmował się przemysłem elektrotechnicznym, w 1929 roku ukończył studia na Politechnice Warszawskiej jako magister inżynier elektryk. W latach 1955–1967 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Doświadczalnego Instytutu Elektrotechniki. Współredagował czasopismo „Wiadomości Elektrotechniczne”, był też działaczem Stowarzyszenia Elektryków Polskich[1].
W latach 1918–1921 był żołnierzem Wojska Polskiego. Należał do Kompanii Wysokogórskiej (1919–1920) i w czasie przygotowań do plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim, Spiszu i Orawie był wraz z Janem Gwalbertem Henrykiem Pawlikowskim jej przedstawicielem przy dowódcy francuskiego oddziału wojskowego na Spiszu[1].
Podobnie jak ojciec i stryj zajmował się taternictwem. Już w wieku 6 lat był w kwietniu na Kopie Magury wraz z rodzicami i siostrą Heleną. Od 1913 aż do 1966 roku wspinał się w Tatrach, przy czym najbardziej obfity okres przypadł na lata 1919–1928. Jako 14-latek miał już na koncie wejście na Mnicha z ojcem i stryjem oraz kilka trzytysięczników w Alpach[2]. Od 1907 roku jeździł też na nartach – początkowo w Karpatach Wschodnich, później też w Beskidach Zachodnich. W Tatrach uprawiał narciarstwo wysokogórskie w latach 1920–1969. Chodził też po Alpach – z rodzicami już w wieku 6 i 9 lat, a już jako 10-latek na drogi wspinaczkowe i lodowcowe. W późniejszym okresie wspinał się w Alpach Wschodnich i Zachodnich, także w Alpach Julijskich. Podróżował też po górach Słowacji, Szwecji, Bułgarii i Krymu[1].
Od listopada 1927 roku pełnił funkcję pierwszego przewodniczącego Sekcji Taternickiej AZS w Warszawie[2]. Należał też do głównych działaczy w początkach działalności Polskiego Związku Narciarskiego[1].
W 1930 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[3].
Zmarł 13 lipca 1974 roku w Warszawie. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 23-4-12)[4].
Osiągnięcia wspinaczkowe edytuj
- wejścia zimowe na Szczyrbski Szczyt i Hlińską Turnię (1926, z Adamem Karpińskim, Wandą Czarnocką i Stefanem Osieckim)[2],
- nowe drogi na południowej i północnej ścianie Wideł (1926, z Zygmuntem Klemensiewiczem),
- nowa droga na wschodniej ścianie Dzikiej Turni (1926, z kuzynką Aldoną Smoluchowską),
- udział w grupie pomocniczej przy próbie pierwszego zimowego przejścia grani Tatr Wysokich przez Adama Karpińskiego i Konstantego Narkiewicza-Jodkę (1928),
- wejścia na nartach na liczne szczyty i przełęcze, m.in. Osobitą, Krywań, Przełęcz pod Kopą,
- powtórzenie wejścia na Schwarzenstein (3367 m) po 57 latach (1967),
- wejście na Großvenediger w wieku 67 lat (1967)[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 1112. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 157, 160, 165. ISBN 83-217-2463-9.
- ↑ 15 lutego 1930 „za zasługi na polu organizacji i rozwoju sportu narciarskiego oraz przy organizacji międzynarodowych zawodów narciarskich w r. 1929” M.P. z 1930 r. nr 116, poz. 171
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA SMOLUCHOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-07-03].