Willem Einthoven

fizjolog holenderski, noblista

Willem Einthoven (ur. 21 maja 1860 w Semarang, zm. 29 września 1927 w Lejdzie) – holenderski fizjolog i histolog, laureat Nagrody Nobla w 1924 roku.

Willem Einthoven
Ilustracja
Willem Einthoven w 1906 roku
Państwo działania

 Holandia

Data i miejsce urodzenia

21 maja 1860
Semarang

Data i miejsce śmierci

29 września 1927
Lejda

Alma Mater

Uniwersytet w Utrechcie

Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny

Życiorys edytuj

Był synem lekarza, urodził się w Holenderskich Indiach Wschodnich[1]. Kształcił się na Uniwersytecie w Utrechcie, gdzie uzyskał tytuł doktora medycyny w 1885 roku[1]. Od 1886 roku pracował na Uniwersytecie w Lejdzie, m.in. jako profesor[1]. Został wybrany do londyńskiego Royal Society.

Opracował teorię pola elektrycznego serca oraz ogólne prawo projekcji prądów czynnościowych serca na powierzchnię ciała. Stworzył podstawy elektrokardiografii, wykorzystując układ optyczny i skonstruowany przez siebie galwanometr strunowy (1903, tzw. galwanometr Einthovena)[1][2]. Ustalił związek kardiogramu ze skurczami mięśnia sercowego i na tej podstawie zaczął diagnozować choroby serca[2].

Za odkrycie mechanizmu rejestracji elektrokardiogramu otrzymał w 1924 roku Nagrodę Nobla[1]. Zajmował się także zjawiskami elektrycznymi układu nerwowego.

Zobacz też edytuj

Wykaz literatury uzupełniającej: Willem Einthoven.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Einthoven, Willem, [w:] A Dictionary of Scientists, Oxford University Press, 2003, ISBN 978-0-19-172683-5 [dostęp 2022-06-02] (ang.).
  2. a b Tadeusz Nowak (red.), Oksfordzki słownik biograficzny, Warszawa: Bertelsmann Media, 1999, s. 138, ISBN 83-7227-109-7 (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger: Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna. Warszawa: 1969.
  • Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.