Wojciech Kubiak (generał)

Wojciech Kubiak (ur. 28 września 1951 w Chojnicach) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, dowódca 1 pułku czołgów (1982–1986), dowódca 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej (1988–1992), zastępca szefa sztabu Wojsk Lądowych (2004–2007).

Wojciech Kubiak
generał dywizji w st. spocz. generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

28 września 1951
Chojnice

Przebieg służby
Lata służby

19692007

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych
16 pułk czołgów
35 pułku czołgów

więcej patrz tekst

Stanowiska

• dowódca plcz, kcz
• dowódca dywizji

więcej patrz tekst

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

Wojciech Kubiak syn Stefana urodził się 28 września 1951 w Chojnicach. W 1969 podjął studia jako podchorąży w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. Promowany w 1973 na podporucznika[1]. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów, a następnie dowódca kompanii czołgów w 16 pułku czołgów w Słupsku. W 1977 został skierowany na studia w Akademii Wojsk Pancernych w Moskwie, które ukończył w 1980, po czym został skierowany do Ostródy, gdzie objął stanowisko szefa sztabu 35 pułku czołgów[1]. W latach 1982–1986 dowodził 1 pułkiem czołgów w Elblągu. W 1986 został wyznaczony na szefa sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu, następnie jej dowódcą (1988–1992). W latach 1993–1994 zajmował stanowisko zastępcy szefa sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. operacyjnych, później objął funkcję szefa szkolenia – zastępcy dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego[1].

10 listopada 1994 awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę[2]. W 1997 uczestniczył w kursie w rzymskiej akademii NATO. W tym samym roku objął funkcję zastępcy szefa szkolenia Dowództwa Wojsk Lądowych, a od kwietnia tego roku był zastępcą dowódcy Wojsk Lądowych ds. ogólnych[1]. W latach 2000–2004 pełnił obowiązki szefa Generalnego Zarządu Dowodzenia i Łączności (P-6) Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[1]. 15 sierpnia 2002 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała dywizji[3]. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. W latach 2004–2007 był zastępcą szefa sztabu Wojsk Lądowych[4]. W 2007 po 38 latach służby zakończył zawodową służbę wojskową[5].

Awanse

edytuj

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

i inne

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f Komorowski 2005 ↓, s. 143.
  2. a b Tomasz Honkisz. Kronika – przegląd wydarzeń. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3-4/95. s. 259-275. 
  3. W cieniu lampasów. tygodnikprzeglad.pl, 2002-08-12. [dostęp 2021-05-01].
  4. Komorowski 2007 ↓, s. 18.
  5. Kto obroni armię przed PiS?. tygodnikprzeglad.pl, 2007-05-06. [dostęp 2021-01-13].
  6. Postanowienie Prezydenta RP nr W-111-68 z dnia 11 listopada 1994r
  7. M.P. z 2002 r. nr 37, poz. 584.
  8. M.P. z 1999 r. nr 31, poz. 486 – pkt 71.

Bibliografia

edytuj