Stenotrophomonas maltophilia

*Stenotrophomonas maltophilia*
	Systematyka
Domena	bakterie
Typ	Proteobakterie
Klasa	Gammaproteobakterie
Rząd	Xanthomonadales
Rodzina	Xanthomonadaceae
Rodzaj	Stenotrophomonas
Gatunek	S. maltophilia
	Nazwa systematyczna
	Stenotrophomonas maltophilia ; Palleroni & Bradbury 1993

Stenotrophomonas maltophilia – gram ujemna, nieprzetrwalnikująca bakteria o niskiej zjadliwości, będąca przyczyną zakażeń oportunistycznych. Zaliczana jest do zwyczajowej grupy pałeczek niefermentujących. Wykazuje wysoką oporność na wiele antybiotyków.

Morfologia i fizjologia edytuj

Jest to bakteria o kształcie prostej pałeczki, w barwieniu metodą Grama barwi się na różowo (gramujemnie). Jest urzęsiona. Prowadzi ściśle tlenowy metabolizm (tlen jest ostatecznym akceptorem elektronów) oraz ma niskie wymagania pokarmowe. Kolonie mają z reguły kolor żółtawy. Na podłożu agarowym z dodatkiem krwi rosną dając lawendowe kolonie, które z czasem zmieniają barwę na żółtozieloną. Hodowla na tym podłożu ma charakterystyczny, intensywny zapach amoniaku. Optymalna temperatura do wzrostu S. maltophilia to 35 °C. Najważniejsze cechy odróżniające je od pozostałych pałeczek niefermentujących to brak oksydazy cytochromowej oraz zdolność do dekarboksylacji lizyny^[1].

Epidemiologia edytuj

Bakteria występuje powszechnie w środowisku wilgotnym (gleba, rośliny, owoce, ścieki, woda). Jest izolowana także ze sprzętów szpitalnych, takich jak nawilżacze, respiratory, odsysacze lub środki dezynfekcyjne. Uważa się, że w przypadku skolonizowania szpitala, bakterii nie da się już z niego wyeliminować.

Chorobotwórczość edytuj

Bakteria jest w stanie wywołać chorobę tylko u pacjentów z osłabioną odpornością (AIDS, ciężka choroba podstawowa, stan po przeszczepie). U takich osób śmiertelność przekracza 40%^[1]. Czynnikiem predysponującym jest dłuższa hospitalizacja, zastosowane rurki intubacyjne, cewniki (ze względu na tworzenie biofilmu), czy oddychanie za pomocą respiratora. Główne przypadki z których izolowano tą bakterię to: bakteriemia, zakażenie ran, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, infekcje dróg moczowych, zapalenie płuc^[1]. Stenotrophomonas maltophilia znajduje się w pierwszej dziesiątce patogenów powodujących zakażenia wewnątrzszpitalne.

Czynniki zjadliwości edytuj

proteazy, m.in.: elastaza
hialuronidazy
lecytynaza
deoksyrybonukleaza
lipazy (niszczenie miąższu płucnego)
LPS
fimbrie – powodują one tworzenie biofilmu, który znacznie utrudnia fagocytozę bakterii
dwie silne beta-laktamazy, rozkładające antybiotyki

Leczenie edytuj

Antybiotykami zachowującymi aktywność jest kotrimoksazol, timentin oraz nowsze fluorochinolony. Karbapenemy pomimo swojej aktywności in vitro, nie działają in vivo i nie mogą być stosowane. Dzięki swojej oporności na wiele antybiotyków i zdolności do ich unieszkodliwiania i rozkładu, zakażenie Stenotrophomonas maltophilia sprzyja zakażeniu bardziej zjadliwymi drobnoustrojami.

Synonimy edytuj

Pseudomonas maltophilia (ex Hugh and Ryschenkow 1961) Hugh 1981
Xanthomonas maltophilia (Hugh 1981) Swings et al. 1983
Pseudomonas hibiscicola Moniz 1963
Pseudomonas beteli corrig. (Ragunathan 1928) Savulescu 1947

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c Eligia.E. Szewczyk Eligia.E., Diagnostyka bakteriologiczna, wyd. 2 zm., Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013, ISBN 978-83-01-16060-9, OCLC 843395714 [dostęp 2018-10-20] .

Bibliografia edytuj

Antybiotykoterapia praktyczna. Danuta Dzierżanowska. ISBN 978-83-7522-013-1. Wydanie IV. Strony 349-352

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[:0-1] Eligia.E. Szewczyk Eligia.E., Diagnostyka bakteriologiczna, wyd. 2 zm., Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013, ISBN 978-83-01-16060-9, OCLC 843395714 [dostęp 2018-10-20] .

[1]