Zabłocie (powiat bolesławiecki)
Zabłocie (dawniej niem. Thiergarten[2]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Nowogrodziec[5].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
190[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
282[3] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-730[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DBL |
| SIMC |
0191595 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bolesławieckiego  | |
Położenie na mapie gminy Nowogrodziec  | |
 51°13′13″N 15°26′44″E/51,220278 15,445556[1]
| |
Położenie
edytujZabłocie to niewielka wieś o rozproszonej zabudowie leżąca na północno-zachodnim krańcu Niecki Lwóweckiej, na wysokości około 190 m n.p.m.[2]
Podział administracyjny
edytujW latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa jeleniogórskiego.
Historia
edytujZabłocie to bardzo stara osada, która nigdy nie rozwinęła się[2]. Miejscowość istniała już w XIII wieku, w 1765 roku mieszkało tu 6 zagrodników, 7 chałupników i rzemieślnik[2]. W 1786 roku wieś nieco się rozwinęła, był w niej folwark, a mieszkało 12 zagrodników i chałupnik. Żywszy rozwój Zabłocia nastąpił dopiero z początkiem XIX wieku, w 1824 roku było tu: 58 domów, dwór, folwark, torfiarnia i szkoła[2]. W 1840 roku liczba domów wzrosła do 61, poza tym w miejscowości były: dwór z folwarkiem, szkoła ewangelicka, 2 gospody i 6 rzemieślników[2]. We wsi trzymano 450 merynosów i 150 sztuk bydła, a przy dworze działała duża torfiarnia[2]. W 1878 roku wzniesiono tu nową szkołę. W czasie II wojny światowej został zniszczony dwór[2].
Po 1945 roku Zabłocie pozostało małą wsią rolniczą, w 1978 roku było tu 18 gospodarstw rolnych, w 1988 roku ich liczba wzrosła do 40[2]. W latach 80. i 90. zaczęto tu wznosić nowe domy, zbudowano też kościół pw. św. Jana Chrzciciela[2].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 154816
- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 461–563. ISBN 83-85773-61-4.
- ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1579 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 2464, 2013-02-13. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-10-19].
Bibliografia
edytuj- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.