Zdzisław Czubiński
Zdzisław Leopold Czubiński (ur. 18 października 1888 w Ostrowcu, zm. 10 stycznia[1] 1919 pod Laszkami Murowanymi) – oficer Legionów Polskich, Polskiej Siły Zbrojnej i Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podporucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 października 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 stycznia 1919 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pułku piechoty Legionów Polskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Stanisława, urzędnika, i Konstancji ze Szczygielskich. Absolwent gimnazjum w Radomiu, i kursów aptekarskich[2]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. W III batalionie 2 pułku piechoty brał udział w walkach na legionowym szlaku bitewnym. 13 czerwca 1915 na polu bitwy po szarży pod Rokitną[3], jako podoficer sanitarny, będąc pod ogniem broni strzeleckiej, opatrywał rannych. We wszystkich walkach pułku okazywał odwagę i poświęcenie. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. 18 lipca 1916 został mianowany chorążym sanitarnym z dniem 1 lipca tego roku. 5 lutego 1917 został przeniesiony do 5. kompanii 2 pułku piechoty. 12 kwietnia tego roku, w tym samym stopniu i starszeństwie, został wykazany w piechocie[4]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie. 25 marca 1918, po zwolnieniu z obozu, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i został przydzielony do 4. kompanii 2 pułku piechoty. 18 czerwca 1918 awansował na podporucznika piechoty ze starszeństwem z 1 marca tego roku[3].
W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Był instruktorem w kompanii karabinów maszynowych w Cytadeli w Warszawie. W styczniu 1919 wraz z III batalionem 2 pułku piechoty wyjechał na odsiecz Lwowa. Dowodząc półbatalionem, poległ w ataku na Laszki – Murowane[5][2]. 21 grudnia 1920 został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[6][7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6997[2] – 17 maja 1922[8][9]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10]
- Krzyż Walecznych[2]
Przypisy edytuj
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 127, tu 11 stycznia.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 41.
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 30.
- ↑ Targowski 1928 ↓, s. 10, 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 22 grudnia 1920 roku, s. 1369.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 41, tu awansowany na stopień kapitana.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923 roku, s. 66, jako „kpt. ś.p. Czubiński Adam”.
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 46, tu również jako „kpt. ś.p. Czubiński Adam”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Sitko: Zarys historji wojennej 2-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Mieczysław Targowski: Zarys historji wojennej 8-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-07-14].