Wikipedia

Étienne Schlumberger

Étienne Schlumberger (ur. 20 marca 1915 w Paryżu, zm. 9 września 2014 w Crozon) – francuski inżynier wojskowy, komandor, dowódca okrętów podwodnych.

Étienne Schlumberger
komandor komandor
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1915
Paryż, Francja

Data i miejsce śmierci

9 września 2014
Crozon, Francja

Przebieg służby
Lata służby

1940–1953

Siły zbrojne

 Marine nationale

Jednostki

„Junon”
„Morse”
„Sénégalais”
„Kléber”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
Wojna indochińska

Późniejsza praca

inżynier w Shell

Odznaczenia
Croix de Guerre 1939–1945

Biografia edytuj

Urodził się 20 marca 1915 w 8. dzielnicy Paryża jako syn inżyniera, kapitana lotnictwa, poległego w 1915. Uczęszczał do Lycée Janson-de-Sailly oraz Lycée Louis-le-Grand. W 1936 wstąpił do École polytechnique na kierunek inżynierii morskiej, odbył rejs szkoleniowy na okręcie szkolnym „Jeanne d’Arc”. Po ukończeniu szkoły otrzymał przydział do portu wojennego w Cherbourgu do wydziału remontowego okrętów podwodnych[1].

19 czerwca 1940, przed nadejściem Niemców zorganizował holowanie czterech okrętów podwodnych do Anglii, w lipcu dołączył do sił Wolnej Francji[1]. Otrzymał awans na porucznika marynarki (enseigne de vaisseau de 1re classe) oraz przydział na awizo „Commandant Duboc”. Brał udział w bitwie pod Dakarem jako zastępca Georges'a Thierry'ego d'Argenlieu, dowódcy grupy okrętów. Po nieudanej próbie przejęcia kolonii, generał de Gaulle wysłał do portu dwie motorówki z oficerami marynarki, mającymi dostarczyć pismo do gubernatora Dakaru, Boissona. Okręty Wolnej Francji korzystając z mgły podeszły tuż pod redę. Próba dostarczenia pisma nie powiodła się i w obliczu groźby aresztowania parlamentariusze opuścili port, lecz zostali ostrzelani z broni maszynowej przez holownik (ranny został m.in. kmdr ppor. d’Argenlieu)[2]. Następnie uczestniczył w kampanii o Gabon na pokładzie awiza „Savorgnan de Brazza”, który został ostrzelany przez vichystowski „Bougainville”, „Savorgnan de Brazza” odpowiedział ogniem niszcząc przeciwnika[3].

Po awansie na kapitana marynarki wrócił na „Commandant Duboc” jako pierwszy oficer. Brał udział w kampanii abisyńskiej oraz w bitwie o Atlantyk[1].

9 lutego 1942 został wyznaczony na pierwszego oficera okrętu podwodnego „Junon”, który wykonywał patrole oraz misje specjalne (przerzucał agentów oraz komandosów) do Norwegii na Morzu Północnym[1]. W marcu 1943 objął dowództwo okrętu i przyprowadził go do stoczni remontowej w Algierze, po czym wrócił wraz z załogą do Anglii aby obsadzić okręt podwodny „Morse”[1].

Skazany 7 kwietnia 1943 na dożywotnią karę ciężkich robót, degradację oraz konfiskatę majątku przez sąd morski w Tulonie, został zrehabilitowany przez sąd apelacyjny w Aix-en-Provence 4 grudnia 1944[4].

W styczniu 1945 został wezwany do sztabu admirała d'Argenlieu (dowodzącego siłami francuskiej marynarki wojennej na Morzu Północnym), a w kwietniu awansował na stopień komandora podporucznika (capitaine de corvette). Towarzyszył admirałowi na konferencji w San Francisco, a następnie w Indochinach, kiedy jego przełożony został mianowany Wysokim Komisarzem[1].

W czerwcu 1947 został dyrektorem studiów w école navale, później zajmował rożne stanowiska, dowodził między innymi niszczycielem eskortowym „Sénégalais” oraz niszczycielem „Kléber”. W październiku 1949 awansował do rangi komandora porucznika (capitaine de frégate). W 1953 odszedł z marynarki wojennej jako komandor rezerwy (capitaine de vaisseau de réserve)[1].

Dołączył do firmy Shell, dla której projektował tankowce. W 1975 przeszedł na emeryturę. Zmarł w Crozon 9 września 2014[1].

Twórczość edytuj

  • 1940-1944. W: Étienne Schlumberger: L'honneur et les rebelles de la Marine française. Paryż: Maisonneuve & Larose, 2004, s. 264. ISBN 978-2-7068-1820-2. (fr.).
  • 1940-1944. W: Étienne Schlumberger, Alain Schlumberger: Les combats et l'honneur des Forces navales françaises libres. Paryż: le Cherche Midi, 2007, s. 347. ISBN 978-2-7491-1017-2. (fr.).

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h Biographie
  2. ↑ Andrzej Perepeczko, Od Mers el-Kebir do Tulonu, Gdańsk: Wyd. Morskie, 1979, ISBN 83-215-3231-4, OCLC 830949151.
  3. ↑ Le combat fratricide de Libreville du 9 novembre 1940.
  4. ↑ Annulation de la condamnation d'Étienne Schlumberger. [w:] Fondation de la France libre [on-line]. (fr.).
  5. ↑ Dekret z dnia 11 lipca 2014
  6. ↑ Dekret z dnia 17 listopada 1945
  7. ↑ Dekret z dnia 24 kwietnia 1946
  8. ↑ - Mémoire des hommes. [w:] www.memoiredeshommes.sga.defense.gouv.fr [on-line].

Linki zewnętrzne edytuj

  • Biographie na stronie l'Ordre de la Libération.
  • Biographie sur le site X-Résistance.
  • Message d'Étienne Schlumberger, kwiecień 2011
  • Rencontre 17 czerwca 2011 spotkanie z Étienne Schlumbergerem.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Étienne_Schlumberger&oldid=73190266”