71 Dywizjon Artylerii Lekkiej

71 Dywizjon Artylerii Lekkiej (71 dal) – pododdział artylerii lekkiej Wojska Polskiego II RP.

71 Dywizjon Artylerii Lekkiej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

8 Płocki Pułk Artylerii Lekkiej

Dowódcy
Pierwszy

mjr Włodzimierz Dettloff

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

artyleria

Podległość

Armia „Modlin”

Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w 1939 przez 8 Płocki pułk artylerii lekkiej.

Mobilizacja

edytuj

71 dywizjon artylerii lekkiej miał być sformowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w trakcie mobilizacji powszechnej.
Jednostką mobilizującą był 8 Płocki pułk artylerii lekkiej[1] (OK Nr I).
Organizacja wojenna pododdziału była identyczna z organizacją wojenną dywizjonu wchodzącego w skład pułku artylerii lekkiej i zakładała, że w jego składzie znajdzie się dowództwo, trzy baterie armat i kolumna amunicyjna. Każda z baterii miała być uzbrojona w cztery 75 mm armaty wz. 1897.

Przeznaczony był do odwodu Armii „Modlin”[1].

71 dal w kampanii wrześniowej

edytuj

3 września dywizjon zajął stanowiska w Ciechomicach wchodząc do 7 września wraz z 15 baterią artylerii konnej, I Warszawskim batalionem ON, Nowogródzką Brygadą Kawalerii oraz miejscowym oddziałem Przysposobienia Wojskowego w skład obrony przedmościa „Płock”.

6 września dywizjon opuścił Płock z Nowogródzką BK, by dotrzeć 11 września do Modlina, gdzie wszedł w skład obrony twierdzy. W trakcie marszu, m.in. na skutek bombardowań, od dywizjonu odłączyła się i już nigdy nie dołączyła część kolumny amunicyjnej i żywnościowej, co spowodowało, że m.in. amunicję artyleryjską musiano pobierać pod ogniem wroga ze składów w Palmirach i Pomiechówku. Dywizjon uczestniczył w obronie Modlina do kapitulacji, która nastąpiła 29 września, osłaniając m.in. przebijanie się do Warszawy Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Abrahama.


Organizacja i obsada personalna 71 dal

edytuj

Organizacja i obsada personalna 71 dal[2]

Dowództwo
  • dowódca dywizjonu – mjr Włodzimierz Dettloff
  • adiutant – kpt. rez. Wiktor Helmersen[a]
  • oficer zwiadowczy – ppor. rez. Korneli Władysław Sulimierski[b]
  • oficer obserwacyjny – por. Stanisław Janicki
  • oficer łączności – por. Michał Sielicki
  • oficer płatnik – kpt. Tadeusz Jakubowski
  • oficer żywnościowy – ppor. Tadeusz Majkowski
  • szef sanitarny – ppor. Franciszek Bianek
  • szef weterynarii – ppor. Roman Baranowski
1 bateria
  • dowódca baterii – kpt. Władysław Batóg
  • oficer ogniowy – por. Władysław Cywiński
  • oficer zwiadowczy – ppor. Jerzy Brodzki
  • dowódca I plutonu – ogn. pchor. Roman Szałas
  • dowódca II plutonu – ogn. pchor. Antoni Czermiński
  • dowódca II plutonu – st. ogn. Stanisław Karpus (od 16 IX 1939)
  • szef baterii – ogn. Jan Domański
2 bateria
  • dowódca baterii – por. Ludwik Kędzierski
  • oficer ogniowy – ppor. mgr Józef Kaszewski (od 22 IX 1939 w niewoli niemieckiej[c])
  • oficer zwiadowczy – ppor. Kazimierz Pogorzelski
  • dowódca I plutonu – ppor. Jan Dziewanowski † 21 IX 1939 Palmiry
  • dowódca II plutonu – ogn. pchor. Zdzisław Sarzyński † 21 IX 1939 Palmiry
3 bateria
  • dowódca baterii – por. Stanisław Królikiewicz
  • oficer zwiadowczy – ppor. Józef Sawicki
Kolumna Amunicyjna
  • dowódca kolumny – ppor. Edward Dodacki
  • szef kolumny – st. ogn. Roman Stawicki
  1. Wiktor Helmersen (ur. 2 kwietnia 1898 roku, zm. 1971). Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari nr 6811 za walki w I Korpusie Polskim w Rosji[3] i Medalem Niepodległości (17 marca 1932). W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilejka. Posiadał wówczas przydzał do 19 pal[4].
  2. Korneli Władysław Sulimierski (ur. 25 maja 1904 roku w Sierakowach, zm. 9 sierpnia 1977 w Warszawie), podporucznik rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Włocławek. Posiadał wówczas przydział mobilizacyjny do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu[5].
  3. Dowódca dywizjonu, major Dettloff wymienił podporucznika Józefa Kaszewskiego jako oficera ogniowego 2 baterii, natomiast wymieniony oficer w złożonej relacji podał, że pełnił funkcję oficera zwiadowczego 2 baterii.

Przypisy

edytuj
  1. a b Galster 1975 ↓, s. 327.
  2. Grochowski 1996 ↓, s. 30.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 457.
  4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 138, 631.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 147, 643.

Bibliografia

edytuj