Adolf Baranowski
Adolf Gustaw Baranowski (ur. 25 czerwca 1883 w Taszkencie, zm. 9–11 kwietnia 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Adolf Gustaw Baranowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 czerwca 1883 |
| Data i miejsce śmierci |
9-11 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1928 i 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Turkiestański Pułk Strzelców |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 25 czerwca 1883 w Taszkencie, w ówczesnym obwodzie syrdaryjskim generał-gubernatorstwa turkiestańskiego, w rodzinie Jana[1][2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego[3]. Jego oddziałem macierzystym był 2 Turkiestański Pułk Strzelców (ros. 2-й Туркестанский стрелковый полк)[3]. Awansował na kolejne stopnie porucznika, sztabskapitana i kapitana[3]. 13 lutego 1915 był ranny[3].
15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Przebywał wówczas w Stacji Zbornej dla zdemobilizowanych żołnierzy w Modlinie[4].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 21 pułk piechoty w Warszawie[5]. W 1923 roku był komendantem kadry batalionu zapasowego 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu[6]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 80 pułku piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy II batalionu[7][8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W maju 1925 roku był dowódcą I batalionu 80 pp[10]. W listopadzie 1927 roku został przeniesiony ze stanowiska oficera placu Baranowicze do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[11][12]. Z dniem 31 grudnia 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Już 28 października przebywał w obozie w Kozielsku[15]. Formalnie przyjęty do obozu 4 listopada 1939[15]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego (lista wywózkowa 015/2 z 5 kwietnia 1940)[15]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[15]. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order św. Anny 2 stopnia – 13 lutego 1917[3]
- Order św. Stanisława 2 stopnia z mieczami – 14 kwietnia 1917[3]
- Order św. Anny 3 stopnia – 6 lipca 1915[3]
- Order św. Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 14 lipca 1915[3]
- Order św. Anny 4 stopnia – 29 czerwca 1915[3]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-17]..
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 18.
- ↑ a b c d e f g h i Памяти героев ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 596.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 27, tu podano, że urodził się 12 czerwca 1883 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 293, 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 309, 344.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 274.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 346.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116, 164.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 384.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 890.
- ↑ a b c d Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 153.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Барановский Адольф Иванович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2021-12-17]. (ros.).