Wikipedia

Alternatywa dla Niemiec

Alternatywa dla Niemiec (niem. Alternative für Deutschland, AfD) – niemiecka prawicowa[3] partia polityczna założona w 2013 r.

Alternatywa dla Niemiec
Alternative für Deutschland
Ilustracja
Państwo

 Niemcy

Skrót

AfD

Lider

Alice Weidel, Tino Chrupalla

Data założenia

6 lutego 2013

Adres siedziby

Schillstraße 9-10
10785 Berlin

Ideologia polityczna

konserwatyzm społeczny, eurosceptycyzm, narodowy konserwatyzm, nacjonalizm

Poglądy gospodarcze

liberalizm gospodarczy[1], ordoliberalizm, społeczna gospodarka rynkowa

Liczba członków

35 100 (2020)[2]

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Tożsamość i Demokracja

Młodzieżówka

Junge Alternative für Deutschland

Barwy

     błękit

     czerwień

     biel

Obecni posłowie
81/736
Obecni senatorowie
0/69
Obecni eurodeputowani
10/96
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

HistoriaEdytuj

Partia powstała z inicjatywy ekonomisty Bernda Luckego[4]. Na pierwszym krajowym zjeździe, który odbył się 14 kwietnia 2013 Bernd Lucke, Frauke Petry i Konrad Adam[5] zostali wybrani do trzyosobowego kierownictwa AfD[6]. Partia prezentowała się jako przeciwna euro w obecnej formie i domagała się kontrolowanej likwidacji wspólnej waluty[4] oraz chciała szerszego stosowania referendum jako instrumentu demokracji bezpośredniej[7].

DziałalnośćEdytuj

W wyborach do Bundestagu w 2013 r. partia zdobyła 4,7%. Ugrupowaniu zabrakło 133 tys. głosów do przekroczenia 5-procentowego progu wyborczego. Po wyborach temat walki z euro stracił na popularności, a AfD zaczęła skupiać się na wewnętrznych konfliktach. Ostatecznie frakcję Luckego, opowiadającą się za akcentowaniem spraw gospodarczych, zmarginalizowali narodowcy. Szefem partii została Frauke Petry, a ugrupowanie skupiło się na krytyce imigracji oraz ogólnej niechęci do Unii Europejskiej. Gdy rozpoczął się kryzys migracyjny, AfD zaczęła mocno potępiać niemiecką politykę otwartych granic. Partia wyraża także silny sprzeciw wobec obecnego układu politycznego w Niemczech. Lider partii Alexander Gauland po ogłoszeniu wyników wyborów w roku 2017 zapowiedział tzw. „polowanie'” na liderów politycznych oraz odebranie im władzy[8]. Partia zadeklarowała również obietnicę wsparcia inicjatywy komisji śledczej w sprawie decyzji Angeli Merkel o polityce otwartych drzwi[9].

W wyborach w roku 2017 partia dostała się do Bundestagu jako pierwsze w historii ugrupowanie eurosceptyczne i antyimigranckie[10].

Poparcie w wyborachEdytuj

 
Rozkład głosów na AfD w wyborach parlamentarnych w 2013
Wyniki wyborów federalnych
Wybory liczba głosów % głosów mandaty +/−
2013 2 056 985 4,7 0/631
2017 5 878 115 12,6 94/709 94
Wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego
Wybory liczba głosów % głosów mandaty +/−
2014 2 070 014 7,04 7/96 7
2019 4 103 453 10,97 11/96 4

KontrowersjeEdytuj

Kontrowersje budzi stosunek AfD do nazistowskiej przeszłości Niemiec oraz do Polaków. Wiceszef AfD Alexander Gauland stwierdził, że nie mają problemu z Polakami[11], jednak później wyraził opinię, że Niemcy powinni być dumni z osiągnięć Wehrmachtu[12][13][14]. Kay Nerstheimer, członek AfD wybrany w 2016 do berlińskiej Izby Deputowanych opublikował na swoim oficjalnym profilu na Facebooku link do filmu obwiniającego Polskę o wybuch II wojny światowej[15], przeciwko Kayowi Nerstheimerowi toczy się postępowanie o wykluczenie z partii[16]. Poparcie dla AfD oficjalnie wyraziła Erika Steinbach[17]. Björn Höcke, członek AfD określił pomnik ofiar Holocaustu w Berlinie jako hańbę[18]. Elena Roon, kandydatka z ramienia AfD w Norymberdze, rozesłała do członków grupy sympatyków partii na Facebooku zdjęcie Hitlera podpisane „Adolf, proszę wróć! Niemcy potrzebują Cię!” i „Tęsknimy od 1945”[19]. W 2017 roku pewien regionalny oddział AfD posłużył się wizerunkiem Sophie Scholl, znanej działaczki antynazistowskiej i stworzył slogan „Sophie Scholl głosowałaby na AfD”[20]. W 2018 Lars Steinke, szef młodzieżówki AfD w Dolnej Saksonii, nazwał Clausa von Stauffenberga „zdrajcą” pisząc na swoim koncie na Facebooku, że „Stauffenberg nie jest bohaterem, a 20 lipca 1944 roku nie był punktem kulminacyjnym, była to tchórzliwa próba ratowania własnej skóry w obliczu porażki”. Ówczesny przywódca AfD Alexander Gauland postulował wyrzucenie Steinkego z partii[21].

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Nordsieck, Wolfram. „Parties and Elections in Europe: Germany”. Parties and Elections in Europe.
  2. ↑ CDU und SPD verlieren Mitglieder – Grüne legen deutlich zu. Zeit Online, 16 stycznia 2020. (niem.).
  3. ↑ Germany to spy on far-right AfD party, reports say, bbc.com, 3 marca 2021 [dostęp 2021-05-04] (ang.).
  4. ↑ a b Bartosz T. Wieliński, Kim są radykałowie, którzy pokonali Angelę Merkel w jej politycznym mateczniku?, wyborcza.pl, 28 kwietnia 2021 [dostęp 2016-09-14] (pol.).
  5. ↑ Karin Jaeger, Małgorzata Matzke, Nowa partia w RFN – Alternatywa dla Niemiec, dw.de, 13 marca 2013 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  6. ↑ Alternative für Deutschland: AfD wird von Spitzentrio geführt, fr-online.de, 14 kwietnia 2013 [dostęp 2021-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-20] (niem.).
  7. ↑ Niemcy: Nowa partia domaga się rozwiązania strefy euro, stefczyk.info, 18 marca 2013 [dostęp 2021-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-18] (pol.).
  8. ↑ AfD: Będziemy polować na panią Merkel. Odbierzemy nasz kraj i naród, tvn24.pl, 24 września 2017 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  9. ↑ Katarzyna Domagała, Prawnicy Bundestagu: Decyzja Merkel nie miała podstaw prawnych, dw.com, 22 września 2017 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  10. ↑ IAR, PAP, Niemcy: zwycięstwo Merkel, porażka Schulza, triumf skrajnej prawicy, polskieradio.pl, 24 września 2017 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  11. ↑ Magdalena Gwóźdź, Wiceszef AfD: nie mamy problemu z Polakami, onet.pl, 24 września 2016 [dostęp 2024-04-28] (pol.).
  12. ↑ Niemcy powinni być dumni z żołnierzy Wehrmachtu? Zaskakujące słowa polityka AfD, tvp.info, 15 września 2017 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  13. ↑ Skandal! Niemiecki polityk: Musimy być dumni z żołnierzy Wehrmachtu, telewizjarepublika.pl, 15 września 2017 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  14. ↑ Germany Should Take Pride in Its WWII Soldiers, Far-right Candidate Says, haaretz.com, 15 września 2017 [dostęp 2021-04-28] (ang.).
  15. ↑ Newly-elected AfD Berlin MP glorifies Nazis, neweurope.eu, 22 września 2016 [dostęp 2021-04-28] (ang.).
  16. ↑ Felix Hackenbruch, Berliner AfD-Politiker Nerstheimer droht Anklage wegen Hetze, „Der Tagesspiegel Online”, tagesspiegel.de, 13 czerwca 2017, ISSN 1865-2263 [dostęp 2021-04-28] (niem.).
  17. ↑ Steinbach opuszcza CDU. Poparła AfD, tvn24.pl, 14 stycznia 2017 [dostęp 2021-04-28] (pol.).
  18. ↑ Artur Bartkiewicz, Niemiecki polityk AfD Bjoern Hoecke: Pomnik Holocaustu w Berlinie to hańba, rp.pl, 18 stycznia 2017 [dostęp 2021-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-18] (pol.).
  19. ↑ DPA, 'Hitler please come back’: new Nazi controversy rocks troubled AfD, thelocal.de, 14 lutego 2017 [dostęp 2021-04-28] (ang.).
  20. ↑ Christoph Hasselbach, Coronavirus: How German protesters are trivializing Nazi-era persecution, dw.com, 28 listopada 2020 [dostęp 2021-04-28] (ang.).
  21. ↑ AfD-Politiker nennt Stauffenberg „Verräter”, ndr.de, 2 sierpnia 2018 [dostęp 2021-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-10] (niem.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alternatywa_dla_Niemiec&oldid=69084341”