Andezyt

skała wulkaniczna lub subwulkaniczna

Andezytobojętna skała wulkaniczna lub subwulkaniczna[1] o strukturze porfirowej.

Andezyt (ciemny) z zeolitami

W skład andezytu wchodzą: plagioklazy, biotyt, pirokseny i amfibole. Andezyt ma barwę szarą, brunatną, zieloną lub czarną. Andezyty pienińskie mają barwy białe do jasnoszarych, z czarnymi kryształkami amfiboli.

Na schemacie klasyfikacyjnym IUGS skał wulkanicznych andezyt zajmuje pola nr: 9+, 10+, 9, 10, 9’, 10’

Na diagramie klasyfikacyjnym QAPF andezyt zajmuje wraz z bazaltem pola nr: 9+, 10+, 9, 10, 9’, 10’. Głębinowym odpowiednikiem andezytu jest dioryt i monzodioryt.

Według klasyfikacji TAS andezyty zajmują pola: O1 (bazaltowe andezyty), O2 (andezyty).

Diagram TAS z symbolami pól wykazujących stopnie nasycenia krzemionką

Rozpowszechniony w ubiegłych epokach geologicznych, jest równocześnie jedną z najpospolitszych współczesnych skał wulkanicznych. Występuje zwłaszcza na wybrzeżach i wyspach Oceanu Spokojnego (linia andezytowa). W Polsce – andezyt pieniński w Pieninach (m.in. Bryjarka i Jarmuta górujące nad Szczawnicą, góra Wdżar koło Czorsztyna). Znajduje zastosowanie jako materiał w budownictwie (np. gmach Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie) i dekoratorstwie, również jako materiał kwasoodporny.

Skały andezytowe stosunkowo łatwo wietrzeją, dając zasobne w składniki pokarmowe dla roślin (głównie wapń i magnez) gleby gliniaste.

Przypisy

edytuj
  1. Skały Obojętne. Zasoby AGH. [dostęp 2018-07-31]. (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Wacław Ryka, Anna Maliszewska, Słownik petrograficzny, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1982, ISBN 83-220-0150-9, OCLC 69507580.