Andrzej Arendarski

polski polityk

Andrzej Jan Arendarski (ur. 15 listopada 1949 w Warszawie[1]) – polski polityk i działacz gospodarczy, doktor nauk humanistycznych. Poseł na Sejm X i I kadencji, minister współpracy gospodarczej z zagranicą w rządzie Hanny Suchockiej, przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego w latach 2002–2006, wieloletni prezes Krajowej Izby Gospodarczej.

Andrzej Arendarski
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1949
Warszawa

Minister współpracy gospodarczej z zagranicą
Okres

od 11 lipca 1992
do 26 października 1993

Przynależność polityczna

Kongres Liberalno-Demokratyczny

Poprzednik

Adam Glapiński

Następca

Lesław Podkański

Przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego
Okres

od 8 czerwca 2002
do 2 grudnia 2006

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Poprzednik

Jan Klimek

Następca

Krzysztof Góralczyk (p.o.)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa) Order Zasługi Republiki Włoskiej IV Klasy (1951-2001) Order Gwiazdy Białej II Klasy (Estonia) Order Uśmiechu

Życiorys

edytuj

W 1972 ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, następnie pracował przez rok jako nauczyciel w XLVIII Liceum Ogólnokształcącym im. Edwarda Dembowskiego w Warszawie. W latach 1973–1977 odbył studia doktoranckie w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, stopień doktora nauk humanistycznych uzyskał w 1981[2]. Od 1977 pracował kolejno jako starszy asystent i adiunkt w Instytucie Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN. Od końca lat 80. działa w instytucjach gospodarczych, w latach 1990–1992 był prezesem Krajowej Izby Gospodarczej. W lipcu 1992 został powołany na stanowisko ministra współpracy gospodarczej z zagranicą w rządzie Hanny Suchockiej. W październiku 1993 ponownie objął funkcję prezesa Krajowej Izby Gospodarczej. Kierował też Polsko-Ukraińską Izbą Gospodarczą. Został także konsulem honorowym Hondurasu[3] w Warszawie. Funkcję prezesa KIG sprawował do 2021, kiedy to przeszedł na stanowisko prezydenta tej organizacji[4].

Był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego, od 1980 działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym „Solidarność”, kierował komisją zakładową NSZZ w swoim instytucie. Publikował w pismach drugiego obiegu, tj. „Kierunek Solidarność”, „KOS”, „Tu i Teraz”. Z ramienia Komitetu Obywatelskiego pełnił funkcję posła X kadencji, należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Znalazł się wśród założycieli Kongresu Liberalno-Demokratycznego, był wiceprzewodniczącym tej partii i z jej ramienia w 1991 został wybrany na posła na Sejm I kadencji. W parlamencie pracował w Komisji Handlu i Usług oraz Komisji Stosunków Gospodarczych z Zagranicą. W 1993 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję, KLD nie przekroczył progu wyborczego.

W latach 2002–2006 był przewodniczącym Stronnictwa Demokratycznego. Współtworzył w 2005 Komitet Wyborczy Centrum z udziałem m.in. SD i Centrum, który deklarował poparcie dla kandydatury Zbigniewa Religi w wyborach prezydenckich. Został członkiem Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[5].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Elizabeth Sleeman: Who's who in international affairs 2003. Wyd. 3. Londyn: Europa Publications, 2002. ISBN 1-85743-156-1. OCLC 50526266. (ang.).
  2. Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 21. ISBN 83-223-2644-0.
  3. Święto niepodległości krajów Ameryki Środkowej w KIG. kig.pl, 12 września 2019. [dostęp 2020-08-25].
  4. Nowe władze Krajowej Izby Gospodarczej wybrane. bank.pl, 21 czerwca 2021. [dostęp 2024-02-07].
  5. Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
  6. M.P. z 2002 r. nr 5, poz. 94
  7. M.P. z 1999 r. nr 7, poz. 86
  8. Apdovanotų asmenų duomenų bazė. prezidente.lt. [dostęp 2014-12-15]. (lit.).
  9. Arendarski Sig. Andrzej: Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 14 marca 2000. [dostęp 2015-05-22]. (wł.).
  10. Riiklike autasude andmine. Vastu võetud 13.03.2002 nr 121. riigiteataja.ee. [dostęp 2011-09-16]. (est.).

Bibliografia

edytuj