Maria Izabela Wiłucka-Kowalska

Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska, właśc. Antonina Wiłucka (ur. 28 października 1890 w Warszawie, zm. 28 listopada 1946 w Felicjanowie) – przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Mariawitek, biskupka Starokatolickiego Kościoła Mariawitów w latach 1929–1935, biskupka Kościoła Katolickiego Mariawitów w latach 1935–1940, arcykapłanka i Przewodnicząca Rady Przełożonych Kościoła Katolickiego Mariawitów w latach 1940–1946.

Święta
Maria Izabela
Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 października 1890
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1946
Felicjanów

Czczona przez

Kościół Katolicki Mariawitów w RP

Kanonizacja

1946, santo subito
przez Kościół Katolicki Mariawitów

Wspomnienie

3 września, 28 listopada

Szczególne miejsca kultu

Felicjanów, Płock

Maria Izabela
Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska
Antonina Wiłucka-Kowalska
Arcykapłanka
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

28 października 1890

Data śmierci

28 listopada 1946

Arcykapłanka Kościoła Katolickiego Mariawitów
Okres sprawowania

1928–1946

Przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Mariawitek
Okres sprawowania

1922–1946

Wyznanie

mariawickie

Kościół

Kościół Katolicki Mariawitów w RP

Inkardynacja

Katolickie Zgromadzenie Sióstr Mariawitek Nieustającej Adoracji Ubłagania

Śluby zakonne

8 września 1922

Diakonat

28 marca 1929

Prezbiterat

28 marca 1929

Nominacja biskupia

1929

Sakra biskupia

28 marca 1929

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

28 marca 1929

Miejscowość

Płock

Miejsce

Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku

Konsekrator

Jan Maria Michał Kowalski

Współkonsekratorzy

Roman Maria Jakub Próchniewski
Leon Maria Andrzej Gołębiowski
Wawrzyniec Maria Franciszek Rostworowski

Młodość

edytuj

Antonina Wiłucka pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Była córką Adama Wiłuckiego i Marii Antoniny z domu Horn. Przez kilka lat uczęszczała do gimnazjum rosyjskiego w Warszawie, a następnie wstąpiła do IV klasy wyróżniającego się wysokim poziomem nauczania Zakładu Wychowawczo-Naukowego Żeńskiego Marty Łojkówny w Warszawie. Ukończyła go w 1909. W następnym roku na prośbę znanej poleskiej rodziny ziemiańskiej Ordów, wyjechała do jednego z ich majątków, Perekali na Polesiu, gdzie przez rok miała być nauczycielką ich starszych dzieci. Pobyt ten przedłużył się do czterech lat. Jeden z Ordów ubiegał się nawet o jej rękę. Posiadała gruntowną znajomość języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego i rosyjskiego oraz była uzdolniona muzycznie.

Powołanie

edytuj

Po wybuchu I wojny światowej i śmierci właściciela majątku, została, wraz z rodziną Ordów, wywieziona na Krym, skąd po trzech latach, w 1918, wróciła do Polski, do rodziny w Warszawie. W tym samym roku, będąc u rodziny w Płocku poznała mariawityzm i jego założycielkę Feliksę Kozłowską. Wkrótce po tym zdarzeniu, mimo oporu ze strony rodziny, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. W 1920 przyjęła imię zakonne Maria Izabela, złożyła śluby wieczyste i 8 września 1922, zgodnie z zaleceniami zmarłej rok wcześniej Feliksy Kozłowskiej, została wybrana jako jej następczyni na przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. W tym samym roku, po wprowadzeniu małżeństw zakonnych w Kościele Mariawitów, Izabela Wiłucka zawarła związek małżeński ze zwierzchnikiem Kościoła Mariawitów, arcybiskupem Janem Marią Michałem Kowalskim.

Biskupka mariawicka

edytuj

W 1929 po wprowadzeniu w Starokatolickim Kościele Mariawitów kapłaństwa kobiet Antonina Maria Izabela Wiłucka wraz z 11 innymi siostrami zakonnymi została wyświęcona na mariawicką kapłankę. 28 marca 1929 w Płocku otrzymała sakrę biskupią. Od tego czasu z tytułem arcykapłanki wchodziła w skład zarządu Starokatolickiego Kościoła Mariawitów obok biskupów: Jakuba Próchniewskiego, Filipa Feldmana i Bartłomieja Przysieckiego. Do jej obowiązków należało m.in. roztaczanie szczególnej opieki nad kapłaństwem sióstr. W 1926 Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska uczestniczyła w delegacji biskupów mariawickich na Bałkany i Bliski Wschód. Brała udział w przedstawianiu Kościołom wschodnim działalności Kościoła Mariawitów i jego posłannictwa.

Po rozłamie w Kościele Mariawitów w 1935 opowiedziała się za arcybiskupem Janem Marią Michałem Kowalskim i wraz z nim wyprowadziła się do Felicjanowa. Pełniła nadal urząd przełożonej Zgromadzenia Sióstr Mariawitek i uczestniczyła w zarządzie Kościoła Katolickiego Mariawitów (denominacja felicjanowska).

Gdy w lipcu 1936 zwierzchnik Kościoła Katolickiego Mariawitów arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski został osadzony na półtora roku w więzieniu w Rawiczu dla odbycia wyroku sądowego z 1931, Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska sprawowała w tym czasie urząd przełożonej Kościoła. W latach 1936–1939 wznowiła i prowadziła w Felicjanowie dwutygodnik religijno-społeczny „Królestwo Boże na Ziemi”.

Arcykapłanka Kościoła Katolickiego Mariawitów

edytuj

Od stycznia 1940, po aresztowaniu arcybiskupa Jana Marii Michała Kowalskiego przez gestapo i wywiezieniu go najpierw do więzienia płockiego, a następnie do obozu w Dachau, arcykapłanka Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska przejęła i pełniła do swej śmierci obowiązki zwierzchnika Kościoła Katolickiego Mariawitów.

W marcu 1941, wraz ze wszystkimi mieszkańcami ośrodka kościelnego w Felicjanowie została wywieziona do obozu koncentracyjnego KL Soldau w Działdowie, a następnie do obozu w Forcie III w Pomiechówku. Po zwolnieniu z więzienia z powodu rozproszenia zgromadzenia zakonnego arcykapłanka Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska zamieszkała w Płońsku, gdzie część sióstr zatrudniono w szpitalu. Stąd w miarę możliwości kierowała całym Kościołem Katolickim Mariawitów oraz utrzymywała korespondencję z uwięzionym w KL Dachau arcybiskupem Janem Marią Michałem Kowalskim.

Po przejściu frontu, wiosną 1945 wróciła do zniszczonego Felicjanowa. Zmarła 28 listopada 1946. Pochowana została w parku przed dworem w Felicjanowie. Po śmierci została uznana przez wiernych Kościoła Katolickiego Mariawitów za świętą.

Antonina Maria Izabela Wiłucka-Kowalska była pierwszą w Polsce kobietą, która przyjęła święcenia kapłańskie i sakrę biskupią.

Zobacz też

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj