Kokornak powojnikowy

(Przekierowano z Aristolochia clematitis)

Kokornak powojnikowy, kokornak powojnikowaty (Aristolochia clematitis L.) – gatunek z rodziny kokornakowatych. Zasięg naturalny obejmuje środkową i południową Europę oraz rejon Kaukazu i Azji Mniejszej. Poza tym jest szeroko rozpowszechniony jako zdziczały z dawnych upraw[3]. W polskiej florze gatunek ma status archeofita[4]. Występuje w dolinach Odry i Wisły oraz w ich sąsiedztwie, poza tym w rozproszeniu[5].

Kokornak powojnikowy
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

magnoliopodobne

Rząd

pieprzowce

Rodzina

kokornakowate

Rodzaj

kokornak

Gatunek

kokornak powojnikowy

Nazwa systematyczna
Aristolochia clematitis L.
Sp. pl. 2:962. 1753
Pokrój

Morfologia

edytuj
Organy podziemne
Kłącze pełzające.
Łodyga
Pojedyncza, wzniesiona i zwykle nieco wygięta lub wijąca się, naga i żółtozielona. Osiąga 30–60 (100) cm wysokości.
Liście
Naprzemianległe, jasnozielone i długoogonkowe. Okrągławe i jajowato-trójkątne z sercowatą nasadą, na szczycie tępe. Na brzegu blaszka liściowa drobnoząbkowana i dlatego szorstka.
Kwiaty
Kwiaty pułapkowe, zebrane w pęki w kątach liści. Korona jasnożółta, grzbiecista, rurkowata, rozdęta u nasady, rozszerzona lejkowato w górnej części, jednowargowa, o długości dwóch centymetrów. Słupek pojedynczy z krótką szyjką. W rozdęciu korony produkowany jest nektar. Prowadzi do niego zwężona rurka korony, pokryta wewnątrz sztywnymi włoskami, skierowanymi ukośnie do wnętrza. Owady łatwo dostają się do wnętrza, a nie mogąc się wydostać zapylają słupek pyłkiem przyniesionym z zewnątrz, a następnie zostają obsypane pyłkiem kwiatu. Wtedy włoski w rurce korony więdną i owad może się wydostać na zewnątrz[6]. Znamię słupka jest sześciodzielne, poniżej znajduje się sześć pręcików zrośniętych z sobą i szyjką słupka.
Owoc
Zwisająca torebka, wewnątrz sześciokomorowa.

Biologia i ekologia

edytuj
Rozwój
Bylina. Kwitnienie w miesiącach od maja do lipca. Rośnie w miejscach nasłonecznionych, w widnych zaroślach, na przydrożach i przypłociach, na brzegach rzek, pojawia się też jako chwast w ogrodach. 2n = 26[4].
Cechy fitochemiczne
Cała roślina (ziele i kłącze) zawiera olejek eteryczny składający się m.in. z pinenu, kadinenu i borneolu, alkaloid magnoflorynę, kwas arystolochiowy, saponiny trójpertynowe, flawonoidy. W nasionach znajduje się alkaloid arystolochina. Roślina ma nieprzyjemny smak i zapach (określany też jako wstrętny[7]) dlatego zwykle nie jest spożywana przez zwierzęta roślinożerne. Po spożyciu wywołuje zatrucia, które u koni objawiały się obniżeniem temperatury, zaburzeniami równowagi i krążenia oraz depresją. Sporadyczne zatrucia notowane są po spożyciu ziela (zwłaszcza młodego) także w przypadku bydła i świń[8].
Podejrzewa się, że spożywanie produktów wytworzonych z mąki zanieczyszczonej kokornakiem powojnikowym powoduje wystąpienie tak zwanej nefropatii bałkańskiej u ludzi. Kwas arystolochiowy ma działanie karcynogenne, mutagenne i nefrotoksyczne i jest czynnikiem etiologicznym nefropatii kwasu arystolochiowego poprzednio określanej jako "nefropatia ziół chińskich", która po raz pierwszy została opisana u kobiet stosujących mieszanki ziół chińskich w celu redukcji masy ciała[9].

Zastosowanie

edytuj
  • Roślina lecznicza. Surowcem zielarskim jest ziele Herba Aristolochiae clem i korzeń Radix Aristolochiae clem. Dawniej wykorzystywane były wewnętrznie przy leczeniu schorzeń układu naczyniowego, a zewnętrznie przy różnych chorobach skóry[10]. W średniowieczu roślina ta wykorzystywana była przez położne przy problemach związanych z porodem[11]. Należy jednak uważać, gdyż gatunek ten prawdopodobnie wywołuje niebezpieczne skutki uboczne, np. nefropatię[12].
  • Roślina ozdobna (strefy mrozoodporności 5-9)[11]. Obecnie rzadko uprawiana.

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-05-30] (ang.).
  3. Aristolochia clematitis. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2009-03-03]. (ang.).
  4. a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  5. Adam Zając, Maria (red.) Zając: Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001. ISBN 83-915161-1-3.
  6. Szweykowska A., Szweykowski J. (red.): Słownik botaniczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 444-445. ISBN 83-214-1305-6.
  7. Leonidas Świejkowski: Klucz do oznaczania polskich roślin leczniczych i przemysłowych. Kraków: Wydawnictwo Polskiego Związku Zielarskiego, 1952.
  8. Jakub Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania krajowych roślin trujących i szkodliwych. Warszawa: Państ. Wydaw. Rolnicze i Leśne, 1982. ISBN 83-09-00660-8.
  9. Frederic D. Debelle, Jean-Louis Vanherweghem, Joelle L. Nortier. Aristolochic acid nephropathy: a worldwide problem. „Kidney Int.”. 74, 2, s. 158-169, 2008. PMID: 18418355. (ang.). 
  10. Jan Macků, Jindrich Krejča, Apoloniusz Rymkiewicz: Atlas roślin leczniczych. Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
  11. a b Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
  12. Frédéric D. Debelle, Jean-Louis Vanherweghem, Joëlle L. Nortier, Aristolochic acid nephropathy: A worldwide problem, „Kidney International”, 74 (2), 2008, s. 158–169, DOI10.1038/ki.2008.129 [dostęp 2017-10-07].

Bibliografia

edytuj
  • Leonidas Świejkowski: Klucz do oznaczania polskich roślin leczniczych i przemysłowych. Kraków: Wydawnictwo Polskiego Związku Zielarskiego, 1952.