Bełcząc (województwo lubelskie)
Bełcząc – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie radzyńskim, w gminie Czemierniki[5][6].
| wieś | |
 Bełcząc, dwór polski z drugiej połowy XIX w. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
83 |
| Kod pocztowy |
21-306[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LRA |
| SIMC |
0011140[5] |
Położenie na mapie gminy Czemierniki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu radzyńskiego  | |
 51°39′53″N 22°35′19″E/51,664722 22,588611[1]
| |
Wieś stanowi sołectwo gminy Czemierniki[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 759 mieszkańców[8].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0011156 | Awuls | część wsi |
| 0011162 | Stara Wieś | część wsi |
Etymologia edytuj
Według noty Kazimierza Rymuta dotyczącej wsi (zamieszczonej w Nazwach miejscowych [...]), nazwa ma związek z imiesłowem belczący, ten z kolei od belczeć, belk – określało ono zapewne pierwotnie mokradło, wir rzeczny[9].
Historia edytuj
Wieś szlachecka z przełomu XIV i XV wieku, w roku 1417 w dziale między córkami śp. Adama z Charłęża, Bełcząc przypada Jachnie i Jadwidze. W roku 1425 w działach występuje Grot z Bełczyc alias z Drzewczy[10].
Bełcząc w XIX wieku wieś w gminie i parafii Czemierniki, oddalona o 3 wiorsty na zachód od Czemiernik. Według noty słownika „położona na wzgórzach, przy krawędzi lasów i mokradeł nad rzeką Tyśmienieą”. Wieś posiadała browar piwny.
Długosz wspomina Bełcząc jako wieś graniczącą ze wsią Tarkawica (własność Firlejów) położonej na południowy zachód, w parafii Kocko (Długosz L.B. t.I, s.632).
W spisie miejscowości Królestwa Polskiego z 1827 roku występuje jako wieś prywatna, zliczono tu wówczas 60 domów i 367 mieszkańców. (Według noty słownika opuścił ją Zinberg w swoim spisie z 1872 roku)[11].
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[12].
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Bełcząc, po jej zniesieniu w gromadzie Czemierniki. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
- Urodzeni w Bełczącu
- Marianna Bocian (ur. 1942, zm. 2003) – polska poetka.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 3685
- ↑ Wieś Bełcząc w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-10-08], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-10-08].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 17 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-05-20].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ BIP gminy, sołectwa
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Kazimierz Rymut: Nazwy miejscowe Polski: historia, pochodzenie, zmiany - praca zbiorowa pod redakcją Kazimierza Rymuta [T. 1-6 i 9]. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN. ISBN 83-85579-29-X.
- ↑ Bełcząc, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
- ↑ Bełcząc, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 127.
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Linki zewnętrzne edytuj
- Bełcząc (województwo lubelskie), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 127.